Przeglądałam statystyki dotyczące legalnie przeprowadzonych (w świetle obecnej konstytucji) aborcji w Polsce. Najwięcej dokonanych zabiegów miało miejsce w sytuacjach, w których wykryto wady (w okresie życia prenatalnego) dziecka. Kolejne przypadki Polek i Polaków, którym odebrano prawo do kontynuowania rozwoju, to dzieci poczęte na skutek dokonanych gwałtów. Prawo wydało zgodę na zamordowanie w okresie życia płodowego najbardziej bezbronnych istnień ludzkich. Postąpiono wbrew fundamentalnej regule: całkowita bezbronność wymaga stanowczej obrony. Dziwne, przecież wszyscy chcemy dobrze…
Chcemy wolności! Pani i Pan X współczują matkom spodziewającym się nieplanowanych dzieci. Troskliwie rozważają wiele przypadków. Za każdym razem mówią: w imię wywalczonej wolności kobieta ma prawo wyboru… a skoro ma prawo wyboru, to po co ma urodzić? Po co nam kolejny, być może potrzebujący szczególnej opieki człowiek? Obliczyliśmy już koszty jego istnienia. Rozważyliśmy straty i ewentualne korzyści. W końcu stwierdziliśmy, że tyle mamy, tyle osiągnęliśmy, że kolejne istnienie ludzkie nie jest w stanie wnieść nic nowego w naszą perfekcyjnie wykreowaną rzeczywistość.
Dysponujemy bardzo bogatym dorobkiem naukowym np. w genetyce. Wiemy, że w momencie poczęcia dochodzi do połączenia dwóch gamet: żeńskiej i męskiej. Wiemy, że komórki rozrodcze (przed połączeniem) mają po 23 chromosomy i że po zapłodnieniu nowy organizm zyskuje właściwą liczbę 46 chromosomów (23 od ojca i 23 od matki). Powstaje wtedy zygota. Wiemy również, że zygota jest odrębnym istnieniem biologicznym, które od momentu poczęcia rozpoczyna intensywną pracę nad swoim rozwojem i wzrostem… zupełnie jak my! I właściwie moglibyśmy zygotę nazwać człowiekiem, ale jest to dla nas trochę niewygodne… Bowiem w kontekście takiego nazewnictwa aborcja byłaby morderstwem, a ten wniosek nie wszystkim odpowiada. Dlatego uporczywie tkwiąc w naszym katastrofalnym i świetnie dopracowanym systemie wartości, odbieramy człowieczeństwo najbardziej bezbronnym. Nie ma w tym żadnej głębszej ideologii. Są za to daleko idące pragmatyzm i utylitaryzm.
Jesteśmy społeczeństwem pełnym sprzeczności… Miotamy się między różnymi wartościami i coraz częściej nie potrafimy w odpowiednim czasie zdeklarować swojej światopoglądowej przynależności. Dochodzi do tego jeszcze pokusa wygodnictwa. W efekcie decydujemy się na posunięcia, którymi sami sobie podcinamy skrzydła. Taki stan rzeczy jest niewątpliwie źródłem wielu dramatów - zarówno pojedynczych osób, jak i większych grup. Wszystko to robimy pod sztandarowym hasłem prawa do wolności. Świetnie piętnują naszą bezmyślność słowa Victora E. Frankla: „Statua Wolności na Wschodnim Wybrzeżu powinna mieć odpowiednik na Zachodnim Wybrzeżu, a mianowicie Statuę Odpowiedzialności”.
Aborcja jest nie tylko dramatem dotykającym dziecko - niszczy także kobietę. Świadczą o tym książki napisane przez matki, które dokonały aborcji. Jedną z najbardziej nagłośnionych w ostatnim czasie w Polsce jest „Widzę moje dziecko we śnie” Karin Struck. Autorka sama przyznaje, że nie napisała jej, „aby zadręczyć samą siebie”. Chciała, „aby społeczeństwo przejrzało się w lustrze własnej lekkomyślności i beztroski, aby ludzie zobaczyli, jaką krzywdę wyrządzają kobietom, legalizując aborcję”. W kontekście takich świadectw walka, której celem jest zapewnienie większej ochrony życia ludzkiego, jest całkowicie uzasadniona. Nie możemy pozwolić sobie na jakąkolwiek bierność i ignorancję, ponieważ wcześniej czy później będziemy musieli spojrzeć na bojkotowaną dotychczas „Statuę Odpowiedzialności”…
Dalece niestosowne jest sprowadzenie problemu aborcji do kwestii tylko i wyłącznie wyznaniowo-religijnej. Nie ulega wątpliwości, że wiara w Boga, w to, że On stworzył człowieka i powołał go do szczęścia, oraz przyjęcie i stosowanie Jego nauki dają ogromną motywację ukierunkowującą wiernych, aby zaangażowali się w obronę życia dzieci poczętych. Nie powinna być to jednak jedyna podstawa do uzasadnienia konieczności stosowania prawa chroniącego poczętych, upośledzonych oraz starszych. Oczywisty jest bowiem fakt, że życie stanowi fundamentalne dobro człowieka, determinujące wszystkie inne. Dlatego pozbawienie kogokolwiek prawa do egzystencji (niezależnie od tego, w jakim momencie swojego bytu znajduje się adresat naszych działań) oznacza degradację rangi człowieka.
Budując społeczeństwo, w którym się urodziliśmy, musimy pamiętać o doświadczeniach, jakie pozostawił ubiegły wiek. Okres II wojny światowej daje nam wiele do myślenia. Hitler ludzi niepełnosprawnych uznawał za jednostki nieprzydatne i blokujące rozwój cywilizacji. Bez sensu jest zamykanie oczu i udawanie, że nie ma żadnego podobieństwa między argumentacją nazistów i naszą… a tak właśnie robimy. Nie możemy także wybiórczo korzystać z dorobku naukowo-poznawczego, jakim dysponujemy, i ulegać pozornej atrakcyjności pragmatyzmu, utylitaryzmu czy relatywizmu. Każde działanie powinno być oparte na świadomych i racjonalnych decyzjach. Tylko w ten sposób uczynimy krok naprzód i będziemy mogli - my, ludzie współcześni - nazywać się postępowymi (bez ironii).