Wstępne prace budowlane rozpoczynają się 1 września 1982 r., kamień węgielny zostaje wmurowany 31 maja 1992 r.
Historia kolejnych wydarzeń jest niezwykła zarówno dla tej budowy, jak i więzi z papieżem i św. Maksymilianem. Jan Paweł II podczas kanonizacji o. Maksymiliana poświęcił makietę kościoła, zaś 13 maja 1981 r. kamień węgielny pod budowę świątyni. W tym samym dniu dokonano zamachu na Jana Pawła II, niejako więc kamień ten został uświęcony krwią. Wobec zbieżności tych faktów świątynia stała się wotum dziękczynnym za ocalenie życia Papieża Polaka.
W 1988 r. dla upamiętnienia II Kongresu Eucharystycznego ufundowano dla kościoła trzy dzwony. 2 maja 1993 r. świątynia zostaje poświęcona, a 14 sierpnia z Niepokalanowa sprowadzone są relikwie św. Maksymiliana, niejako zapoczątkowując jego przybycie na stałe do miasta swej młodości. Akt konsekracji kościoła św. Maksymiliana Marii Kolbego został dokonany 25 września 1994 r. W telegramie na tę uroczystość Ojciec Święty Jan Paweł II napisał: "Jakże bardzo potrzeba, aby bogactwo duchowe świętego Maksymiliana było ciągle rozważane i pogłębiane. Tylko na fundamencie prawdy, którą jest Bóg, można budować przyszłość narodów i społeczeństw i lepiej rozwiązywać najbardziej złożone problemy".
Uroczystość odbyła się pod przewodnictwem prymasa Polski kard. Józefa Glempa, z udziałem prezydenta RP Lecha Wałęsy, Episkopatu, duchowieństwa, premiera, marszałków Sejmu i Senatu RP, rektorów wyższych uczelni i licznych dostojnych gości z zagranicy i kraju oraz ocalonego przez o. Maksymiliana Franciszka Gajowniczka. W uroczystości uczestniczyło tysiące ludzi, wśród nich budowniczowie i licznie pracujący przy wznoszeniu świątyni mieszkańcy.
Do kalendarza uroczystości w archidiecezji łódzkiej weszła na stałe, odbywająca się w maksymilianowskiej świątyni w drugą niedzielę października, Archidiecezjalna Pielgrzymka Rodzin. Podczas IV Pielgrzymki Rodzin, 17 października 1999 r., miała miejsce uroczystość powitania obrazu, który został odsłonięty w październiku 1971 r., podczas beatyfikacji o. Maksymiliana w Rzymie. Wizerunek przedstawiający Świętego przekazany został później do Niepokalanowa, a stąd przybywa do Pabianic i zostaje umieszczony w głównym ołtarzu kościoła - Sanktuarium.
W nowym Tysiącleciu - 7 października 2001 r., dzięki inicjatywie parafii św. Maksymiliana i pabianickiego społeczeństwa na placu kościelnym zostaje odsłonięty pomnik Jana Pawła II, jako dar społeczeństwa Pabianic Ojcu Świętemu, od 1999 r. Honorowemu Obywatelowi Pabianic. Dekret Arcybiskupa Metropolity Łódzkiego z dnia 31 grudnia 2001 r. ustanawia kościół pw. św. Maksymiliana Sanktuarium, a proboszcza parafii, ks. prał. Ryszarda Olszewskiego - kustoszem i opiekunem tego szczególnego miejsca.
Organizowane w maksymilianowskim sanktuarium uroczystości kościelne i państwowe, patriotyczne rocznice i jubileusze nie tylko wyzwalały aktywność parafian, ale również wielkie zaangażowanie mieszkańców całego miasta i okolic. Powstała więc myśl, aby pabianicki Święty - patron trudnych czasów i przełomu tysiącleci, objął patronat nad miastem swojego dzieciństwa.
Inicjatywa podjęta została przez Księdza Proboszcza i władze miejskie, z poparciem abp. Władysława Ziółka, ordynariusza archidiecezji. Po pozyskaniu opinii Episkopatu Polski wszystkie wymagane dokumenty zostały przesłane do Rzymu. 7 lipca 2004 r., na mocy władzy udzielonej przez papieża Jana Pawła II, Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów ogłasza oczekiwaną wieść, że św. Maksymilian Maria Kolbe staje się Patronem miasta Pabianice. Decyzja ta została ogłoszona w Rocznicę Konsekracji Świątyni i w Dniu Papieskim oraz podczas tradycyjnej Archidiecezjalnej Pielgrzymki Rodzin - 10 października 2004 r. Na zakończenie uroczystości Ojciec Święty Jan Paweł II podczas modlitwy "Anioł Pański", z Watykanu za pośrednictwem teletransmisji przekazał pozdrowienia dla mieszkańców Pabianic, przyjęte przez zgromadzonych z ogromnym wzruszeniem i entuzjazmem.
Dziś parafia przeżywająca swój jubileusz mogła dziękować Bogu za 30 lat istnienia wspólnoty i posługi swojego pasterza, prosząc, by nie ustawało w sercach wiernych maksymilianowskie wezwanie: "Tylko miłość jest twórcza".