Pomimo wojny na Ukrainie życie religijne funkcjonuje normalnie. Tradycyjnie, w dzień kiedy Słońce świeci najdłużej, w okresie, gdy zazwyczaj odbywają się świecenia kapłańskie, pobliżu rocznicy historycznej pielgrzymki apostolskiej papieża do Lwowa, świętuje się jubileusz kapłanów „pokolenia św. Jana Pawła II” we lwowskiej parafii, której jest patronem.
Księża „Pokolenia św. Jana Pawła II” wzrastali w wierze, rozpoznawali powołanie lub zostali wyświęceni za jego pontyfikatu i pod jego wpływem i wzorem. Najstarszy z jubilatów, ks. prałat Bazyli Pawełko, proboszcz historycznej lwowskiej parafii w Siemianówce, przyjął święcenia w 1987 roku, po ukończeniu seminarium w Rydze, które jako jedyne w ZSRR przyjmowało kandydatów z Ukrainy.
Wśród jubilatów był między innymi ks. Jan Zając, wojskowy kapelan (25 lat kapłaństwa) i ks. Nazar Bilyk, moderator archidiecezjalny Ruchu Światło - Życie. Za 10 lat kapłaństwa dziękował ks. Dawid Omieciński, ze zgromadzenia oblatów, który posługuje w kościele św. Marii Magdaleny we Lwowie. Ten XVIII-wieczny kościół jest nadal we władaniu sali koncertowej, która w bardzo ograniczony sposób wydziela porę na nabożeństwa.
Na Ukrainie jest wiele bogatych w kilkusetletnią tradycję, ale o niewielkiej liczbie wiernych parafii w małych miejscowościach, gdzie wytrwała, niemal pustelnicza obecność i posługa księdza dla „małej trzódki” utrzymuje ją w istnieniu i daje powolny wzrost. Do takich kapłanów należy jubilat ks. Wiktor Stachów z Mikuliniec spod Tarnopola.
Reklama
Kapłan istnieje dla wiernych. Na jubileuszu, gdzie wszyscy księża z lwowskiego i innych dekanatów dziękowali za dar święceń, było obecnych prawie sto dzieci. Teatr „Emmanuel” im. Karola Wojtyły wystawił sztukę „Bóg cię usłyszy”. Przedstawienie ukazuje artystyczną wizję tego, jak św. Stanisław Kostka objawia się ludziom chroniących się przed bombami w podziemiach Azowstalu w Mariopolu. Św. Stanisław Kostka, umacniający i wyprowadzających w bezpieczne miejsce zagrożonych staje się symbolem pomocy ze strony Polaków ofiarom wojny na Ukrainie.
Mszy św. przewodniczył najmłodszy z obecnej grupy kapłanów, ks. Wiktor Kostiw, wyświecony w maju we lwowskiej katedrze a pochodzący z małej miejscowości Nadwórna na Huculczczyźnie. Proboszcza parafii św. Jana Pawła II we Lwowie ks. Grzegorz Draus w dialogowym kazaniu doszedł z dziećmi do myśli porównującej kapłanów do sług - kelnerów w restauracji, podających pokarm przygotowany przez kierownika kuchni, czyli samego Pana Boga. Tym, którym kelnerzy - słudzy posługują, czyli klienci restauracji są najważniejsi i mają oni prawo wymagać, by byli obsługiwani dobrze i fachowo.
Po Mszy kapłani przy figurze św. Jana Pawła II odnowili swoje obietnice wypowiedziane podczas święceń. Zostały wypuszczone gołębie pocztowe będące tu symbolem Ducha Świętego pragnącego dotrzeć wszędzie z Ewangelią. Poleciały z rąk księży, następnie dzieci biorących udział w teatralnym obozie oraz uczniów uczestniczących w całorocznej codziennej edukacji przedszkolnej przygotowania do szkoły.
Odlotowi gołębi towarzyszyła melodia trzech dzwonów. Zostały one poświęcone w 1951 roku dla parafii św.Michała w Warszawie przez bł. Stefana Wyszyńskiego. Dzwony parafia otrzymała od ks. Jana Kantorskiego, proboszcza parafii św. Michała. Parafia hojnie wsparła wiernych we Lwowie, gdy jeszcze kościół był w budowie. Dzwony są umieszczone w zbudowanej niedawno dzwonnicy.
Dzieci wzięły udział w Festiwalu Rodzinnym. Strzelały z łuku, przeciągały linę, poznawały przy specjalnych stoiskach historie bohaterów biblijnych: Noego, Samsona, Jonasza.
Teatr Wielki we Lwowie zamyka od strony północnej urbanistyczną perspektywę Wałów Hetmańskich – obecnego Prospektu Swobody.
Widok na budowlę od strony placu Mickiewicza należy do najpiękniejszych w lwowskim krajobrazie miejskim. Gmach teatru, którego obecna nazwa brzmi: Państwowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej zachwyca obfitością rzeźbiarskiej i malarskiej dekoracji. Zmaterializowany w 1900 r. konkursowy projekt architekta Zygmunta Gorgolewskiego powstał w miejscu dawnego pałacu Gołuchowskich.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
30.05.2025 w Watykanie rozpoczyna się Jubileusz rodzin, dzieci, dziadków i osób starszych.
Przyjechali do Rzymu, bo jak sami wskazują, chcą Panu Bogu podziękować: za małżeństwo i rodzinę, dar potomstwa, codzienną radość i miłość. W Roku Jubileuszowym przybywają do grobów Apostołów, bo wiedzą, że potrzebują budować swoje życie rodzinne na nadziei, którą jest Jezus Chrystus. Dziś w Watykanie rozpoczyna się Jubileusz rodzin, dzieci, dziadków i osób starszych.
Spotkanie jubileuszowe potrwa od piątku, 30 maja do niedzieli, 1 czerwca. Centralnym punktem będzie Msza św. pod przewodnictwem Papieża Leona XIV. To wydarzenie przyciągnie do Wiecznego Miasta ponad 60 tysięcy wiernych ze 120 krajów, ze wszystkich kontynentów. W sobotę (31 maja) grupy z Polski spotkają się na Mszy św. w Bazylice Matki Bożej Większej. Liturgii o godz. 14:00 będzie przewodniczył abp Wiesław Śmigiel, przewodniczący Rady ds. Rodziny Konferencji Episkopatu Polski.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
