W tygodniku „Niedziela” nr 9 z 28 lutego 2010 r. zamieszczono rozmowę Czesława Ryszki z Tomaszem Wójcikiem, zatytułowaną: „Krzyż w Sejmie RP”. Już na jej początku znajduje się stwierdzenie, że „minęło ponad siedem lat od obalenia państwowego ateizmu i nikt nie zadbał, by w miejscu pracy posłów, wybranych przez większość katolickiego społeczeństwa, był krzyż…”. Pragnę poinformować czytelników „Niedzieli”, że to stwierdzenie nie jest do końca prawdziwe.
W 1992 r. zainicjowałem zbieranie podpisów w sprawie zawieszenia krzyża w sali plenarnej Sejmu RP. Pod wnioskiem podpisało się 50 posłów z różnych klubów poselskich.
26 listopada 1992 r. ów wniosek skierowaliśmy na ręce marszałka Sejmu RP prof. Wiesława Chrzanowskiego, pisząc: „My, niżej podpisani posłowie na Sejm RP, zwracamy się do Pana Marszałka o zawieszenie Krzyża obok Godła RP w sali plenarnej obrad. Będzie to nawiązanie do tysiącletniej historii Polski, która z tego znaku miłości i pojednania czerpała siłę i wytrwałość w chwilach najtrudniejszych, nawet dramatów, które dotknęły naszych przodków. Ufamy, że pod tym znakiem także teraz łatwiej nam będzie budować niepodległą i sprawiedliwą Polskę”.
Prezydium Sejmu w dniu 25 lutego 1993 r. zwróciło się do klubów poselskich o opinię w sprawie zawieszenia krzyża w sali obrad. Do klubów, które poparły inicjatywę zawieszenia krzyża w sali obrad Sejmu RP, należały: Porozumienie Centrum, Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, Ruch dla Rzeczypospolitej, Porozumienie Ludowe, NSZZ „Solidarność”, Chrześcijańsko-Demokratyczne Stronnictwo Pracy, Partia Chrześcijańskich Demokratów, Konfederacja Polski Niepodległej. Projekt poparły także osoby z PSL i z Klubu Niezależnych Posłów.
Do klubów, które wyraziły zdecydowany sprzeciw wobec zawieszenia krzyża w sali obrad Sejmu RP, należały: Sojusz Lewicy Demokratycznej, Unia Demokratyczna i Polski Program Liberalny, do którego wówczas należeli m.in.: Donald Tusk - obecny premier, Mirosław Drzewiecki - obecny poseł z afery hazardowej, Jan Krzysztof Bielecki, Michał Boni - obecny minister, Janusz Lewandowski - obecny eurodeputowany.
14 maja 1993 r. skierowaliśmy do Laski Marszałkowskiej projekt uchwały poparty przez ponad 230 posłów, przynaglający Prezydium Sejmu do natychmiastowej realizacji wniosku z dnia 26 listopada 1992 r. o zawieszeniu krzyża w sali obrad Sejmu obok godła Polski. W uzasadnieniu uchwały pisaliśmy: „…Krzyż pojawił się u nas przeszło tysiąc lat temu, zakorzenił się w polskiej ziemi, wrósł w świadomość i serca (…). Krzyż obecny w jakimkolwiek cierpieniu, doświadczeniu jest źródłem ufności i odwagi. Uczy miłości. Chrystus sam niewinny, bez grzechu, podejmuje straszliwe cierpienie Krzyża z uwagi na człowieka. W różny sposób dokonywało się cierpienie naszego Narodu. Były zrywy i powstania, więzienia i zsyłki, łagry i koncentracyjne obozy, tortury i nostalgia. Razem z tymi ludźmi był zawsze Krzyż. On wędrował na wygnanie, On żegnał i witał. Układany z kwiatów przez Polaków po wprowadzeniu stanu wojennego na placach wielu miast pomógł odzyskać Ojczyznę, Niepodległą Polskę. W historii Polski walkę z religią i Krzyżem podejmowali wrogowie naszego Narodu, którzy tylko w ten sposób widzieli możliwość zniszczenia naszej tożsamości. Czy my, Polacy, wierzący i niewierzący, możemy się zgodzić na brak jego obecności w sali plenarnej obrad Sejmu RP?”.
Naszą intencją, tj. posłów popierających uchwałę, było, aby krzyż został umieszczony na frontonie sali Sejmu RP na tle flagi Polski, obok godła. Chcieliśmy w ten sposób podkreślić hierarchię, która przez wieki ukształtowała się w narodzie polskim - Bóg jest najwyższym Prawodawcą i od Niego bierze początek wszystko, co dobre. Chcieliśmy także, aby odbyła się uroczysta intronizacja krzyża w Sejmie RP.
Mimo że niepokoiła nas dziwna zwłoka ze strony Marszałka i Prezydium Sejmu, byliśmy ufni i spokojni, że wkrótce dojdzie do tej podniosłej uroczystości, przecież był to dopiero drugi rok Sejmu RP I kadencji. Nikt z nas, gdy składaliśmy ponownie projekt uchwały w dniu 14 maja 1993 r., nie mógł przewidzieć rozwiązania Sejmu RP w dniu 30 maja1993 r.
I tak, niestety, nie dane nam było zrealizować intronizacji krzyża w sali obrad Sejmu RP. Wybory w 1993 r. wygrała lewica postkomunistyczna i w sposób oczywisty nie było już wówczas miejsca dla krzyża. W 1997 r., po wygraniu wyborów przez Akcję Wyborczą „Solidarność”, można było wrócić do zrealizowania uchwały z lat 1992-93, tj. zawieszenia krzyża w sali obrad Sejmu RP obok godła Polski. Szkoda, że wtedy z takim pośpiechem dokonano aktu zawieszenia Krzyża w sali obrad Sejmu RP, nad bocznymi drzwiami wejściowymi. Jestem przekonany, że nie wykorzystano szansy na dokonanie uroczystej intronizacji krzyża w sali obrad Sejmu RP i umieszczenie go na godnym miejscu, tj. na frontonie sali Sejmu oraz na tle flagi narodowej i obok godła RP.

Czesław Sobierajski - poseł na Sejm RP X, I oraz III kadencji, w latach 1989-2001, obecnie radny Sejmiku, przewodniczący Klubu Prawo i Sprawiedliwość w Sejmiku Śląskim