Papież przypomniał, że Evangelii nuntiandi jest wielką kartę ewangelizacji w świecie współczesnym. Jego poprzednik podkreślał w niej, że ewangelizacja jest przede wszystkim świadectwem osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem. Przytoczył często cytowane słowa tego, że „człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków, aniżeli nauczycieli; a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, że są świadkami” (n. 41).

Franciszek zaznaczył, że świadectwo obejmuje również wyznawaną wiarę, czyli niepodważalne i jawne przylgnięcie do Boga Ojca i Syna i Ducha Świętego. Nie może ono pomijać spójności między tym, w co się wierzy, a tym, co się głosi. Przypomniał trzy istotne pytania stawiane przez Pawła VI:: „Czy wierzysz w to, co głosisz? Czy żyjesz tym, w co wierzysz? Czy głosisz to, czym żyjesz?”. Podkreślił, iż świadectwo życia autentycznie chrześcijańskiego oznacza drogę świętości. Dodał, że Paweł VI uczy, iż gorliwość ewangelizacyjna wypływa ze świętości. Bez niej słowo ewangelizatora „z trudem przeniknie do serca współczesnych ludzi”, lecz grozi jej, że „stanie się czcza i daremna”.

Ojciec Święty wskazał, że także Kościół ewangelizując ewangelizuje samo siebie, żeby mógł zachować swą świeżość, żarliwość i moc w głoszeniu Ewangelii” (EN, 15). Jest on powołany do nieustannego nawrócenia i odnowy. Przestrzegł przed rutyną i powtarzaniem starych schematów. „Jest to Kościół, który prowadzi dialog ze współczesnym światem, który nawiązuje braterskie relacje, który tworzy przestrzenie spotkania, wprowadzając w życie dobre praktyki gościnności, przyjmowania, uznawania i integrowania innych oraz odmienności, i który troszczy się o wspólny dom, jakim jest świat stworzony” – stwierdził papież.