Listy Apostolskie (cz. I) zawierają cztery dzieła, których bezdyskusyjnym autorem jest św. Paweł. Są to: List do Rzymian, Pierwszy i Drugi List do Koryntian oraz List do Galatów. Wszystkie dzieła powstały, jak się przypuszcza, w latach 50. pierwszego stulecia. Każde z nich skierowane jest do różnych adresatów. Apostoł usiłuje odpowiedzieć na pytania dręczące poszczególne lokalne wspólnoty chrześcijan oraz zaradzić ich potrzebom zarówno duchowym, jak i niekiedy materialnym.
Apostoł Narodów sam założył większość gmin poza terenami Palestyny, podczas praktycznie nieustannych wojaży po rozległych połaciach rzymskiego imperium. Był jego obywatelem, dlatego też mógł m.in. bez przeszkód swobodnie podróżować. O życiu i dokonaniach mieszkańca Tarsu (obecnie południowa Turcja) dowiadujemy się wprost z jego Listów i pośrednio z Dziejów Apostolskich. W każdym razie był on jedną z najbardziej barwnych postaci początków religii chrześcijańskiej. Na jego temat powstało kilkaset poważnych publikacji książkowych oraz niezliczona ilość innych opracowań.
Listy Apostolskie (cz. I) zostaną zaprezentowane w chronologicznej kolejności, zgodnie z przypuszczalnym czasem powstania tych utworów.

List do Galatów (Ga)

Pismo to zostało prawdopodobnie zredagowane ok. 54 r. w Efezie (rozbieżności w jego datowaniu wahają się od 49 aż do 58 r.). Jego zaś adresatami są nawróceni na chrześcijaństwo poganie, którym św. Paweł głosił Dobrą Nowinę podczas ewangelizacyjnych podróży. Ten wielowątkowy List cechuje emocjonalny styl. Jest on napisany żywym, czasem bardzo osobistym językiem.
Głównym tematem Ga jest usprawiedliwienie przed Bogiem dzięki wierze w Ewangelię, którą Apostoł proklamuje mieszkańcom Galacji (m.in. okolice dzisiejszej tureckiej Ankary), położonej w dawnej Azji Mniejszej. Pojawili się tam fałszywi głosiciele nowiny o Jezusie z Nazaretu, powodując wątpliwości w wierze. Negowali prawdziwość apostolatu Pawłowego oraz nawoływali do powrotu do żydowskich praktyk związanych przede wszystkim z rytem obrzezania.
W tej atmosferze Apostoł Narodów broni swojej apostolskiej godności, twierdząc, że tylko Dobra Nowina daje prawdziwą wolność. Dzięki niej wiara w Syna Bożego już nie musi nawiązywać do religii izraelskiej i praktyk w niej podejmowanych. Można na co dzień żyć w owej wolności w Chrystusie ("Ku wolności wyswobodził nas Chrystus..." - por. 5, 1) dzięki praktykowaniu cnót chrześcijańskich, o których mowa w końcowej części Listu do Galatów.

Listy do Koryntian (1 Kor, 2 Kor)

Czytając Nowy Testament, nie dziwi nas, że spotykamy w nim dwa pisma skierowane do mieszkańców Koryntu (jedno z najbardziej znanych miejsc starożytności). Św. Paweł napisał wiele listów do tej gminy. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa zostały one ze sobą mniej lub bardziej umiejętnie połączone i właśnie w takiej formie dotrwały do naszych czasów.
Przypuszcza się, że korespondencja ta powstała pod koniec lat 50. Zwykle bibliści podają rok 57 jako orientacyjną datę jej napisania, choć, oczywiście, jest to data umowna. Założyciel gminy korynckiej odpowiada w niej na wiele pytań, które dręczyły pierwszych chrześcijan. Dotyczyły one zarówno doktryny, jak i stylu życia. Środowisko pogańskie sprzyjało bowiem wątpliwościom w wierze i jej wypaczaniu. Dlatego też Apostoł bardzo spokojnie wyjaśnia wszelkie wątpliwości.
Dzięki Listom do Koryntian dowiadujemy się m.in. o Bóstwie Ducha Świętego, o charyzmatach czy chrześcijańskiej mądrości. Przede wszystkim jednak Listy zostawiają nam ponadczasowe nauczanie o Eucharystii (np. 11 rozdz. 1 Kor) czy też o zmartwychwstaniu Jezusa i naszym (np. 15 rozdz. 1 Kor). Ponadto św. Paweł szczegółowo omawia wiele innych zagadnień odnoszących się wprost do życia gminy w Koryncie.

List do Rzymian (Rz)

Sama nazwa tego listu wydaje się bezpośrednio wskazywać na jego adresatów. Są nimi mieszkańcy największej metropolii czasów antycznych. Z treści pisma wynika jednak, że skierowane jest ono raczej do chrześcijan nawróconych z judaizmu niż z pogaństwa. Św. Paweł prezentuje w Liście do Rzymian nauczanie o usprawiedliwieniu przez wiarę w Jezusa Chrystusa, który wypełnia żydowskie oczekiwania, jednocześnie będąc prawdziwym Bogiem.
Pismo prawdopodobnie zostało zredagowane w Koryncie ok. 58 r. Podjęte w nim zostały bardzo ważne, jak na owe czasy, teologiczne tematy. Poza wykładnią nauczania o usprawiedliwieniu Apostoł szeroko omawia zagadnienie grzechu oraz tematykę panowania Ducha Świętego w ludzkich sercach. Właśnie On i Jego "prawo" (por. rozdz. 8) tak naprawdę daje życie wspólnocie wierzących w Jezusa Chrystusa.
Zaprezentowane wyżej dzieła Apostoła Narodów są jednymi z najpiękniejszych utworów Nowego Testamentu. Sięgają korzeni naszej wiary widzianej oczyma jednego z jej najbardziej gorliwych głosicieli. Jednocześnie odpowiadają na wiele pytań, które dręczyły poszczególne gminy.
Dzięki Listom dowiadujemy się, jak żyli i co czuli pierwsi chrześcijanie. Nie zapominajmy, że Pawłowe Listy powstały przynajmniej dziesięć lat wcześniej niż Ewangelie kanoniczne. Wczytując się w nie, odkrywamy ponadczasowe prawdy, które Bóg objawia o swoim Synu za pośrednictwem Pawła z Tarsu.