Wszyscy uczestnicy "Przystanku Jezus" byli podzieleni na grupy. Każda grupa miała określone zadania do spełnienia każdego dnia - dyżury na polu namiotowym, w obrębie namiotu spotkań, przy wydawaniu posiłków. W międzyczasie każdy mógł iść i ewangelizować tych, którzy znajdowali się na polu woodstockowym.
Wieczorem jeden z uczestników przychodzi z zapytaniem: "Proszę księdza, a może pójdziemy z bębnami na ewangelizację grupową w głąb placu?".
Bardzo szybko przemieszcza się grupa ludzi, którzy ubrani rozmaicie - w glanach, z dredami na głowie, w kapelusikach - idą, niosąc na plecach lub w ręku rozmaitej wielkości bębny. Mają jeden cel - w ten nietypowy sposób grać, ewangelizować i uwielbiać Pana.
Ok. 15 osób staje i rozpoczyna nietypowy sposób ewangelizacji. Mimo ogólnego huku odgłos bębnów w bardzo krótkim czasie przyciąga wielu ludzi, którzy przystają, żeby słuchać; niektórzy kiwają się i tańczą w wybijanym rytmie - czuć zapach alkoholu i haszyszu. Gdy otacza nas coraz większy tłum zaczyna do głosu dochodzić przerażenie - co teraz, przecież trzeba podjąć konkretne działanie - bębny to tylko wabik - jaka będzie reakcja tłumu?
Po krótkim wprowadzeniu rozpoczęto pantomimę przedstawiającą człowieka zaplątanego w grzech i Jezusa, który z tego grzechu uwalnia.
Po pantomimie zapowiedziano świadectwo. Przed wszystkimi staje człowiek o dzikim spojrzeniu, przypominający z wyglądu słynnego gwiazdora kina akcji - Stevena Seegala. Rozpoczyna krótko: "Mam na imię Darek - jestem z Zielonej Góry ze wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym, mam 44 lata, od półtora roku jestem na wolności - byłem prawdziwym bandytą-gangsterem...".
Spojrzenia wielu ludzi utkwione w mówiącym wskazują, że z zainteresowaniem słuchają jego świadectwa. Ale nagle ktoś z tłumu pyta: "Gdzie siedziałeś?". - "W Zielonej Górze, w Żarach". Riposta jest mocna: "Co toż za więzienie - to przedszkole!". Darek odpowiada: "Nie ważne gdzie siedziałem, ale ważne, że Jezus mnie od tego wszystkiego uwolnił". I nagle znowu z tłumu pytanie: "Jeśli ty jesteś Darek, to masz wyrzeźbiony krzyż przez KGB - pokaż!".
Darek się wzdryga, spogląda na mnie, więc z uśmiechem odpowiadam: "Darek pokaż - a jeśli właśnie tego chce Jezus?! Niech się objawi Jego chwała".
Darek odsłania koszulkę i pokazuje krzyż wytatuowany na piersi. Młodzieniec podchodzi. Podnosi rękę Darka - niczym sędzia na ringu - i mówi: "Zaświadczam wszystkim, że to jest Darek i wszystko co mówił jest prawdą! Chwała Panu!!!".
Rozlegają się oklaski a w sercach wszystkich ewangelizujących radość, że Pan kolejny raz wyprowadza nas z opresji - objawiając Swoją chwałę.
Dojechali nowi ludzie - ci, którzy wrócili ze Światowego Dnia Młodzieży w Toronto i z pielgrzymek - organizatorzy powiedzieli, że jest nas ok. 800 osób,w tym prawie 40 kapłanów, liczna rzesza kleryków i sióstr zakonnych.
Zaczął się maraton - ludzie przychodzili po zupę, porozmawiać, były chwile, kiedy ktoś nas atakował i przeklinał, ale i momenty, kiedy dziękowano za to, co robimy i że w ogóle jesteśmy.
Kilka razy ktoś do mnie podchodził i prosił: "Czy mógłby ksiądz wyjść, jest ktoś kto chce porozmawiać; jest ktoś kto prosi o spowiedź". Te indywidualne spotkania przekonały do jednego - trzeba otworzyć serce z pokorą i miłością, trzeba wyjść na spotkanie tych, którzy są głodni Prawdy. Co można powiedzieć o "Przystanku Woodstock"? Na pewno to, że przesiąknięty jest komercją - tak naprawdę wielu chce zarobić. Za postawienie budki na placu trzeba było zapłacić 4500 zł, za rozłożenie małego stoiska 100 zł za każdy dzień. Kto na tym zarabia? - nie wiem Owsiak tłumaczył się w wywiadzie dla KAI, że on nie robi na tym żadnego interesu.
Wiadomo jednak, że w roku ubiegłym na "Woodstock" wydał z pieniędzy zbieranych przez Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy 2,5 mln złotych (nowych złotych). Nie zgodził się - namawiany przez rajców miejskich - część pieniędzy przeznaczyć na powodzian.
Dziś jedno jest pewne - "Przystanek Jezus" jest ważnym miejscem, nikt nie zaprzeczy, że odegrał na "Woodstock" ważną i znaczącą rolę.
Wprawdzie w programie emitowanym przez TVP 2 tak filmowano, aby broń Boże nie pokazać namiotu "Przystanku Jezus"; jedynie gdzieś na placu widać było transparent z napisem "Jezus żyje" - mały punkt, który wskazywał na obecność tych, którzy kochają Jezusa i nieustannie o nim świadczą.
Tak naprawdę można było zauważyć jedno - pełną tolerancję dla każdego - w myśl Owsiakowskiego powiedzenia: "Róbta, co chceta", ale zarazem był to mur całkowitej obojętności na drugiego człowieka.
Brak wody - tylko 40 kraników z zimną wodą i dwa natryski na 250 tys. ludzi, błoto, w którym w amoku wielu młodych się wytarzało, polewanie wodą rozszalałego tłumu przez straż - to tylko małe wskazanie, że tak naprawdę nie liczy się człowiek, bo tego człowieka traktuje się jak zwierzę.
Jeden z uczestników "Przystanku Jezus" w rozmowie z punkiem usłyszał: "Wiecie co, wy naprawdę jesteście ludzcy - na tej wielkiej pustyni obojętności i szpanu to miejsce jest oazą pokoju". Na "Przystanku" człowiek był zauważony, rozdawano darmowe posiłki, cały program był nastawiony na tych, którzy przyjdą - był czas na spotkanie z indywidualnym człowiekiem - zupełnie za darmo!!!