Katechizm polskiego dziecka 1900 r.

Władysław Bełza

Kto ty jesteś? - Polak mały.
Jaki znak twój? - Orzeł biały.
Gdzie ty mieszkasz? - Między swymi.
W jakim kraju? - W polskiej ziemi.
Czym ta ziemia? - Mą Ojczyzną.
Czym zdobyta? - Krwią i blizną.
Czy ją kochasz? - Kocham szczerze.
A w co wierzysz? - W Polskę wierzę.
Coś ty dla niej? - Wdzięczne dziecię.
Coś jej winien? - Oddać życie.

11 lutego br. zmarł płk Ryszard Kukliński. Swoje życie i czyny poświęcił walce o wyzwolenie Polski spod jarzma Moskwy i rządzących z jej nadania komunistów. Przywrócił Wojsku Polskiemu Godność i Honor. W 2000 r. krakowskie Porozumienie Organizacji Kombatanckich i Niepodległościowych wystąpiło z apelem do Ministra Obrony Narodowej, by 15 sierpnia, w 80. rocznicę Cudu nad Wisłą, płk Ryszard Kukliński został awansowany do stopnia generała brygady. W swoim kąciku zapomnianej, ukrytej pod sercem piosenki, w Niedzieli napisałem wtedy: „W imieniu wszystkich, dla których słowo NIEPODLEGŁOŚĆ jest nierozerwalnie złączone ze słowem PRAWDA, składam wyrazy wdzięczności dla płk. Ryszarda Kuklińskiego za to, co czyni dla Polski. Panie Pułkowniku! Proszę przyjąć płynące z serca życzenia, aby Matka Boża Częstochowska, Jasnogórska Hetmanka, dodawała Panu sił i zawsze osłaniała swym Płaszczem”.
Postawa płk. Kuklińskiego do ostatnich dni jego życia godziła w trwający ciągle w Polsce, zrodzony w PRL-u, umocniony przy Okrągłym Stole i w Magdalence, system zniewolenia kłamstwem, którego trwanie powoduje rozkład moralny społeczeństwa i uniemożliwia budowę państwa praworządnego i suwerennego. Heroizm i poświęcenie płk. Ryszarda Kuklińskiego jest wyzwaniem dla naszych sumień i poczucia odpowiedzialności za losy Ojczyzny.
Pragnę dzisiaj ofiarować śp. Pułkownikowi Ryszardowi Kuklińskemu wiersz i piosenkę z naszych Wieczorów poezji i wspólnego śpiewania. Wiersz i piosenka zrodzone z najszczerszej miłości Ojczyzny. Tę miłość miał w sercu płk Ryszard Kukliński. I oddał jej życie. Pan Bóg policzy jego trud i znój.

Białe róże 1914-18

Słowa: Kazimierz Wroczyński i Jan Lankau
Muzyka: Mieczysław Kozar-Słobudzki

Rozkwitają pąki białych róż,
Wróć, Jasieńku, z tej wojenki, wróć!
Wróć, ucałuj, jak za dawnych lat,
Dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat.

Ponad stepem nieprzejrzana mgła,
Wiatr w burzanach cichuteńko łka,
Przyszła zima, opadł róży kwiat,
Poszedł w świat Jasieńko, zginął po nim ślad.

Jasieńkowi nic nie trzeba już,
Bo mu kwitną pąki białych róż,
Tam, pod jarem, gdzie w wojence padł,
Wyrósł na mogile białej róży kwiat.

Nie rozpaczaj, lube dziewczę, nie,
W polskiej ziemi nie będzie mu źle,
Policzony będzie trud i znój,
Za Ojczyznę poległ ukochany twój.