Kochana Pani Aleksandro! Pozdrawiam Panią bardzo serdecznie. Domy Spokojnej Radości - jak je Pani nazwała - byłyby radością ludzi starszych, gdyby takie w ogóle istniały. Potrzeby w tym zakresie są w naszej Ojczyźnie ogromne, przecież tyle samotnych osób mieszka w bardzo trudnych warunkach. Sama znam kilka starszych pań, które wciąż do mnie dzwonią, prosząc, bym "znalazła" im miejsce u sióstr zakonnych, bo nie dają sobie rady w swoim samotnym starczym życiu. A młodzi samotni mogliby im w takim domu pomóc. Osobiście nie miałam nigdy takich myśli, bym to właśnie ja mogła być początkiem dobrego dzieła. Chciałam coś zrobić. Byłam dwa razy w Koninie, w Zgorzelcu i mniejszych miejscowościach, lecz ludzie są tak różni, mają słomiane zapały i gdy trzeba podjąć decyzję - wycofują się.
Myślę, że Opatrzność wie, że ja nie nadaję się - nie umiem być organizatorem w takiej sprawie. Chciałabym bardzo, by powstała taka fundacja lub stowarzyszenie, wówczas chętnie wzięłabym w niej udział - w miarę swoich umiejętności i możliwości finansowych. Myślę, że główną trudnością jest odległość między miejscami zamieszkania ludzi, którzy chcieliby i mogliby coś zrobić. Fundacja (lub stowarzyszenie) winna być zorganizowana w mieście lub miejscowości, w której powstałby taki dom. Z Częstochowy napisała do mnie lekarka, która też oferowała pomoc.
Gdyby jeszcze raz w "Niedzieli" zaapelować o podjęcie takiej inicjatywy, np. w Częstochowie lub okolicy - to ja byłabym drugą osobą chętną do tego dzieła. Przekazałam już naszym siostrom zakonnym ten problem, wraz z adresami i telefonami osób zainteresowanych. Być może chętne osoby przyjechałyby na oznaczony dzień, by to wszystko omówić osobiście. Może znajdzie się też jakiś zakon lub parafia, które chciałyby włączyć się w tę sprawę. Zawsze na wyjazd do Częstochowy znalazłabym czas.
Zofia ze Szczecina

Kochana Pani Zofio! Pamiętam Panią doskonale i ten plik listów, który do Pani wysłaliśmy. Ale dlaczego pisząc teraz, po tak długiej przerwie, nie podaje Pani swojego adresu na kopercie? To przecież tak bardzo opóźnia wszelką odpowiedź! Bo że pamiętam Panią, to nie znaczy, że pamiętam też Pani adres... Muszę przejrzeć całe archiwum, by móc odpisać. Ta skromna uwaga skierowana jest też do wielu innych Czytelników, którzy zapominają o tej prostej zasadzie, by zawsze, nawet gdy list jest setny, podawać swój adres zwrotny.
Mam nadzieję, że wreszcie znajdą się osoby chętne do podjęcia dzieła, które tak pięknie kiedyś zabrzmiało - Domy Spokojnej Radości. Między wierszami wyczytałam Pani nadzieję na włączenie mnie w to dzieło i muszę Panią rozczarować - jest to niemożliwe fizycznie przy tak licznych moich obowiązkach! Mogę patronować z oddali, drukować listy w tej sprawie, ale niestety - nie działać osobiście. Co prawda, może kiedyś, kiedyś... kto wie, może nawet nie w tak odległej przyszłości... i ja będę szukała takiego miejsca i takiego domu dla siebie...
Jeśli ktoś zechce napisać do Pani Zofii, przypominam o dołączeniu koperty ze znaczkiem. To druga sprawa bardzo ważna przy naszej korespondencji. Czasem na anonsy przychodzi cała masa odpowiedzi, a biedni szczęśliwi obdarowani po prostu nie mają na znaczki.
I na koniec jeszcze jedna uwaga, odnosząca się do trudności, jakie napotykamy, próbując stworzyć coś dobrego. Każde dobre dzieło to wyzwanie dla szatana, i nie ma się co dziwić, że rzuca on nam kłody pod nogi. Dobro jest jednak silniejsze i w rezultacie zawsze zwycięża. Mam nawet swoją teorię, że jeśli jest ciężko i trudno, to znaczy, że dzieło to jest dobre.