1."Wszystkie Pańskie dzieła, błogosławcie Pana" (Dn 3, 57). Ten hymn z Księgi Daniela przenika kosmiczne westchnienie, które Liturgia Godzin proponuje na Jutrznię niedzieli pierwszego i trzeciego tygodnia. Ta wspaniała modlitwa litanijna odmawiana jest też w Dzień Pański, w którym Zmartwychwstały Chrystus pozwala nam kontemplować szczyt Bożego planu wobec kosmosu i historii. W Nim bowiem, który jest Alfą i Omegą, początkiem i końcem historii (por. Ap 22, 13), nabiera sensu całe stworzenie, ponieważ, jak przypomina św. Jan w Prologu do Ewangelii, "wszystko przez Niego się stało" (J 1, 3). W zmartwychwstaniu Chrystusa osiąga swój szczyt historia Zbawienia, otwierając historię ludzkości na dar Ducha Świętego i na synowską adopcję, w oczekiwaniu na powrót Bożego Oblubieńca, który odda świat Bogu Ojcu (por. 1 Kor 15, 24).
2.W tym litanijnym wezwaniu przywołane są wszystkie rzeczy. Wzrok skierowany jest na słońce, księżyc i gwiazdy; rozciąga się ku niezmierzoności wód, ku górom, zatrzymuje się na rozlicznych stanach atmosferycznych, przechodzi od ciepła do zimna, od światła do ciemności, bierze pod uwagę świat minerałów i świat roślin, zatrzymuje się przy różnych gatunkach zwierząt. To wołanie staje się potem uniwersalne: przywołuje Bożych aniołów, dociera do "synów człowieczych", lecz angażuje w sposób szczególny lud Boży Izraela, jego kapłanów i sprawiedliwych. Jest to wielki chór, symfonia, w której różne głosy wznoszą swój śpiew ku Bogu, Stworzycielowi wszechświata i Panu historii. Hymn ten, recytowany w świetle Objawienia chrześcijańskiego, zwraca się do Boga w Trójcy Jedynego, jak zachęca nas liturgia, dodając do hymnu formułę trynitarną: "Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu".
3.W hymnie odbija się w pewien sposób religijna dusza wszechświata, która odczytuje w świecie ślady Boga i wznosi się ku kontemplacji Stworzyciela. W kontekście Księgi Daniela hymn ten jest nam przedstawiony jako dziękczynienie trzech młodzieńców izraelskich - Ananiasza, Azariasza i Miszaela - skazanych na śmierć w rozpalonym piecu za to, iż odmówili oddania czci złotemu posągowi Nabuchodonozora, lecz zostali w sposób cudowny ocaleni od ognia. W tle tego wydarzenia widzimy szczególną historię Zbawienia, w której Bóg wybiera Izraela na swój naród i ustanawia z nim przymierze. Właśnie temu przymierzu trzej młodzieńcy chcą pozostać wierni, nawet za cenę męczeństwa w rozpalonym piecu. Ich wierność spotyka się z wiernością Boga, który posyła swego anioła, aby oddalił od nich płomienie (por. Dn 3, 49).
Hymn ten widzimy więc, jako jedną ze starotestamentalnych pieśni dziękczynnych za ocalenie. Znana jest pieśń zwycięstwa zawarta w 15. rozdziale Księgi Wyjścia, w której starożytni Żydzi wyrażają swoją wdzięczność wobec Pana za tę noc, podczas której w sposób nieuchronny byliby zniszczeni przez wojsko faraona, gdyby Pan nie otworzył im drogi pośród wód, "pogrążając w morzu konia i jego jeźdźca" (por. Wj 15, 1).
4.Nie jest przypadkiem, że w uroczystej Wigilii Paschalnej liturgia każdego roku proponuje hymn śpiewany przez Izraelitów w Księdze Wyjścia. Ta droga, która została dla nich otwarta, zapowiadała profetycznie nową drogę, którą zainicjował zmartwychwstały Chrystus dla całej ludzkości w świętą noc zmartwychwstania. Nasze symboliczne przejście przez wody chrztu pozwala nam przeżywać na nowo analogiczne doświadczenie przejścia od śmierci do życia, dzięki zwycięstwu Chrystusa nad śmiercią.
Jako uczniowie Chrystusa, powtarzając w liturgii niedzielnej Jutrzni hymn trzech młodzieńców izraelskich, chcemy wejść na drogę wdzięczności za wielkie dzieła dokonane przez Boga, zarówno w dziele stworzenia, jak i w tajemnicy paschalnej. Chrześcijanin dostrzega bowiem związek między wyzwoleniem trzech młodzieńców, o którym mówi się w hymnie, a zmartwychwstaniem Jezusa. Dzieje Apostolskie ukazują wysłuchaną modlitwę wierzącego, który jak Psalmista woła: "Nie zostawisz duszy mojej w Otchłani ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu" ( Dz 2, 27; Ps 16 [15], 10). Ten hymn o Zmartwychwstaniu jest bardzo drogi tradycji. Mamy starożytne świadectwa obecności tego hymnu w modlitwie Dnia Pańskiego, która jest cotygo-dniową Paschą chrześcijan. W rzymskich katakumbach mamy zachowany przekaz ikonograficzny, gdzie trzej młodzieńcy modlą się pośród płomieni, świadcząc w ten sposób o skuteczności modlitwy i pewności interwencji Pana.
5."Błogosławiony jesteś na sklepieniu nieba - pełen chwały i sławny na wieki" (Dn 3, 56). Śpiewając ten hymn w niedzielny poranek, chrześcijanin czuje wdzięczność nie tylko za dar stworzenia, ale również za dar ojcowskiej troski Boga, który w Chrystusie wyniósł go do godności dziecka Bożego.
Jest to ojcowska troskliwość, która pozwala nam nowym spojrzeniem ogarnąć stworzenie i oglądać jego piękno, w którym widać miłość Boga. Z tymi uczuciami św. Franciszek z Asyżu kontemplował świat stworzony i zanosił swoje dziękczynienie ku Bogu, który jest ostatecznym źródłem wszelkiego piękna. Spontanicznie wyobrażamy sobie, jak uniesienia tego biblijnego tekstu oddawały stan duszy św. Franciszka, kiedy w kościele św. Damiana, gdy dotknął szczytów cierpienia na ciele i na duchu, ułożył Hymn na cześć Brata Słońca (por. Fonti Francescane, 263).

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach - paulin