We Mszy św. uczestniczyli ojcowie, bracia i siostry zakonne, a także przedstawiciele instytutów świeckich i innych form życia konsekrowanego. Posługiwali alumni seminarium duchownego księży pallotynów z Ołtarzewa. Na początku Eucharystii biskup poświęcił gromnice.
W kazaniu bp Janocha przypomniał, że ofiarowanie Jezusa w świątyni odnosi nas także do poświęcenia w dzieciństwie Maryi w świątyni. Ofiarowanie jest dla współczesnego świata pojęciem brzmiącym obco i egzotycznie. – Świat, który traci Boga i międzyludzkie więzi, pyta dzisiaj: Komu się poświęcać? Po co się ofiarowywać? Idzie o moją rację, przyjemność, przewagę – mówił biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej.
Hierarcha podkreślił, że w poświęceniu się Bogu wyraża się najgłębsza zależność człowieka od Stwórcy. – Czy przypadkiem z tego wielkodusznego ofiarowania siebie Bogu czegoś nie zabieram dla siebie? – pytał kaznodzieja. Wskazał, że drugą nazwą święta Ofiarowania Pańskiego jest Spotkanie. – Oto spotkanie Boga i Jego świątyni. Przedziwny Bóg, który w postaci małego Dziecka przychodzi do świątyni. Jest to zapowiadane przez proroków spotkanie Mesjasza ze swoim ludem – zaznaczył bp Janocha i dodał, że na spotkanie z Jezusem wychodzi dwoje staruszków – Symeon i Anna. Biskup przypomniał słowa papieża Franciszka o tym, że najważniejsze rzeczy dzieją się na peryferiach. To spotkanie z Mesjaszem jest udziałem każdego na tyle, ile jest w nas oczekiwania, modlitwy i otwartości.
Bp Janocha wskazał również, że cichą bohaterką dzisiejszego święta jest Maryja, która w milczeniu słucha. W Jej życiu dopełnia się ofiarowanie. – Bóg objawia nam powoli swoje zamiary i uczy nas ofiarowania oraz oczekiwania – podkreślił kaznodzieja i dodał, że osoby konsekrowane są jak świece i kadzidło, które muszą się spalić dla Jezusa. – Świeca i kadzidło zapowiadają Hostię, która musi zostać spożyta, aby nic z niej nie zostało – zaznaczył biskup.
- W życiu zakonnym doświadczacie najgłębszej wolności. Jest ona wartością, która przyciąga i porusza wszystkich. Najgłębsza wolność jest w ofiarowaniu. Życie zakonne zapowiada rzeczywistość po drugiej stronie – podkreślił bp Janocha.
W czasie Mszy św. obecne w archikatedrze warszawskiej osoby konsekrowane odnowiły swoje przyrzeczenia i śluby czystości, ubóstwa oraz posłuszeństwa.
Eucharystii przewodniczył o. bp Jacek Kiciński CMF
- Ofiarowanie Pańskie uświadamia nam, że całe nasze życie jest jednym wielkim ofiarowaniem dla służby Bogu i drugiemu człowiekowi. To szczególny dzień w roku, w którym możemy dziękować Panu Bogu za dar życia konsekrowanego. Bez zakonów, życie Kościoła byłoby smutne. Dziękuję wam, za to, że swoimi charyzmatami ubogacacie piękno Kościoła – mówił o. bp Jacek Kiciński, podczas Mszy św., którą sprawował dziś w katedrze wrocławskiej.
Homilię wygłosił ks. Roman Słupek SDS, Rektor Wyższego Seminarium Duchownego Salwatorianów w Bagnie. Kazanie rozpoczął od słów Papieża Franciszka, które skierował do młodych w Panamie: ,,Poczujcie, że macie misję i zakochajcie się w niej, a to zadecyduje o wszystkim”. – Słowa, które wybrzmiały w ostatnią niedzielę Światowych Dni Młodzieży w Panamie, dobrze brzmią i dziś, w tej świątyni, gdy jesteśmy zebrani w duchu wiary, aby dziękować Bogu za dar życia konsekrowanego. Wprowadzają one także w refleksje nad naszą misją, nad pasją służenia Chrystusowi nad naszym powołaniem – rozpoczął. Kapłan pragnąc rozszerzyć temat konsekracji nawiązał do dzisiejszej Ewangelii, która mówiła o Annie i Symeonie. - Spójrzmy na te dwie postacie, aby w nich zobaczyć to, co istotne w nas, w naszym powołaniu, w naszej misji. Symeon to człowiek Bożego Ducha (…) Anna, jak mówi Ewangelista, nie rozstawała się ze świątynią. Ich obecność w cieniu świątyni sprawiła, że potrafili zobaczyć Boga, który do nich przyszedł. Tak to już jest, że Boży człowiek zawsze Boga potrafi rozpoznać – kontynuował, dodając, że historia Symeona i Anny jest dla osób konsekrowanych ważnym przypomnieniem. – Historia tej dwójki uzmysławia nam, że rzeczywiście konsekrowani stajemy się wtedy, kiedy żyjemy w cieniu świątyni, kiedy tam nabywamy właściwego spojrzenia na nas samych, na świat, do którego jesteśmy posłani. Oni dali światu to, co najważniejsze. Wskazali na Mesjasza, na Tego, którego od wieków oczekiwano – nauczał ks. Roman Słupek SDS.
Był rok 1873, kiedy metropolita Konstantynopola Filoteos Bryennios otoczył się księgami biblioteki Hospicjum św. Krzyża. Pogrążony w lekturze, natrafił na manuskrypt pochodzący z XI stulecia. Hierarcha zanurzył się lekturze… Już w pierwszych zdaniach wyczytał: „Dwie są drogi, jedna droga życia, a druga śmierci – i wielka jest różnica między nimi. Oto droga życia: Przede wszystkim będziesz miłował Boga, który cię stworzył, następnie zaś bliźniego twego jak siebie samego, a czego nie chcesz, by ktoś ci robił, tego wszystkiego i ty także nie rób drugiemu”.
Odkryty przez Filoteosa apokryf, któremu nadano tytuł Nauka Dwunastu Apostołów, jest bardzo wczesny. Badacze datują go na koniec pierwszego stulecia, a jako miejsce jego powstania wskazują Syrię. Przytoczony powyżej fragment mógłby stać się doskonałym komentarzem do słów Jezusa, zanotowanych przez Łukasza w tym samym mniej więcej czasie: „Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa, i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi” (Łk 13,29-30). Jeśli sprawiedliwi przyjdą do królestwa Bożego, to kroczyć tam będą drogą życia – musiał myśleć Filoteos – a na niej drogowskazem jest przykazanie miłości Boga i bliźniego. Wskazanie na cztery strony świata dzisiejszemu czytelnikowi Ewangelii wydaje się zupełnie zrozumiałe, jednak pierwszych słuchaczy Nauczyciela z Nazaretu słowa te musiały szokować. Przecież królestwo Boże przeznaczone jest tylko dla wybranych, dla należących do narodu Boga, dla Żydów, którzy odziedziczyli obietnice dane Abrahamowi! Mówiąc o czterech stronach świata, Jezus włącza w zbawcze oddziaływanie Boga także pogan. To właśnie oni, choć przez wyznawców judaizmu uznani byli za ostatnich, staną się pierwszymi!…
- Śp. abp Józef Kowalczyk żył dla Pana, żył i pracował dla Jego Kościoła. Świadkowie jego codziennej pracy zaświadczają, że była gigantyczna - powiedział abp Wiktor Skworc o zmarłym byłym nuncjuszu apostolskim w Polsce i Prymasie. Były biskup tarnowski przewodniczył Mszy św. żałobnej w kościele w Jadownikach Mokrych - rodzinnej parafii abpa Kowalczyka.
Liturgię poprzedziła procesja z trumną byłego nuncjusza apostolskiego w Polsce z Ośrodka Opiekuńczo - Rehabilitacyjnego dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej Caritas Diecezji Tarnowskiej do kościoła parafialnego. Abp Kowalczyk był inicjatorem powstania ośrodka, a 24 lata temu otwierał go także ówczesny biskup tarnowski Wiktor Skworc.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
