Trudno ustalić dokładnie, kiedy i w jakich okolicznościach obraz Matki Bożej Pocieszenia, namalowany przez nieznanego artystę szkoły dworskiej z XIX wieku, znalazł się w Gwizdowie. Kiedy 37 lat temu przybyłem tu z polecenia ówczesnego biskupa ordynariusza Ignacego Tokarczuka, by organizować parafię i pytałem o początki kaplicy i Obrazu, dowiedziałem się od najstarszych parafian, że już w 1908 r. była tu kaplica i w niej obraz Matki Bożej Pocieszenia. Mówili mi też, że dokładnie nie wiedzą, skąd ten obraz pochodzi, ale coś słyszeli, iż dziedziczka z sąsiedniej miejscowości Giedlarowa, ofiarowała go czy też odsprzedała. Niestety, nie znalazłem żadnego zapisu na ten temat ani w kronice parafialnej w Giedlarowej, ani w Grodzisku D. Co do jednego wszyscy byli zgodni, że obraz ten od początku był przez tutejszych mieszkańców bardzo czczony. Stanowił nastawę ołtarza, przy którym w sezonie letnim księża z Żołyni co niedzielę odprawiali Msze św., a w czasie wojny nawet codziennie sprawował Eucharystię lwowski kapłan rodak ks. Jan Majkut. W kaplicy tej odbywały się też uroczyste I Komunie św. dzieci z tego terenu.
Przed tym obrazem, na modlitwach zbiorowych, zwłaszcza w maju i październiku, a także indywidualnych spotkaniach dojrzewało pragnienie utworzenia samodzielnej parafii i budowy własnego kościoła. Pragnienie takie zrodziło się jednak już 100 lat temu u Marii i Karola Krzaników, którzy, jako bezdzietne małżeństwo, postanowili ofiarować swoje gospodarstwo na rzecz nowego kościoła i parafii, lub ewentualnie filii parafii Grodzisko D. Jednakże ich marzenie mogło się tylko po części zrealizować. Na swojej posesji, po stronie południowej od drogi wiejskiej, a raczej podówczas polnej, biegnącej przez wieś Gwizdów równolegle do rzeki Błotnia, wybudowali kaplicę na lekkim wzniesieniu, naprzeciwko swego domu, który znajdował się pomiędzy rzeczką a drogą. Wtedy to, na pewno już w 1908 r., został umieszczony obraz Matki Bożej w kaplicy i przetrwał po czasy dzisiejsze, chociaż z powodu niewłaściwego przechowywania go (ludzie w swojej nieświadomości zaszklili go i z powodu braku wentylacji, w lewej górnej części płótno obrazu zbutwiało od wilgoci), a także dlatego, że ktoś z sentymentu do obrazu Matki Bożej Leżajskiej koniecznie chciał go doń upodobnić i „przemalował” kolorem popielatym, na wzór tła obrazu leżajskiego, obraz został poważnie zniekształcony i uszkodzony. Początkowo nawet myślałem, przy okazji budowy kościoła, dyskretnie go usunąć, bo wydawało się, że artystycznie nie przedstawia większej wartości (wtedy jeszcze nie wiedziałem o tym „przemalowaniu”), ale Opatrzność Boża czuwała nad tym obrazem. Śp. ks. Tadeusz Stawiarski właśnie wtedy przyjechał do mnie, aby mi poradzić, a ostatecznie potem zaprojektować i częściowo wykonać wystrój kościoła. Gdy mu opowiedziałem o swoich wątpliwościach, pooglądał dokładnie obraz i powiedział, abym mu go przywiózł na zimę, to dokładnie mu się przyjrzy i zbada, czy da się go uratować. To właśnie on, jako artysta malarz i konserwator, po dokładnych oględzinach zauważył, że obraz jest „przemalowany”. Po żmudnych zabiegach konserwatorskich odkrył prawdziwe piękno twarzy Dzieciątka Jezus i Jego Matki, a także wspaniałe, brązowe tło obrazu, zupełnie inne od leżajskiego. Tak więc, 17 sierpnia 1975 r., z udziałem bp. Tadeusza Błaszkiewicza, mogliśmy uroczyście wprowadzić obraz do kościoła, a nieco później, 8 września tegoż roku, zapoczątkować nieustającą nowennę do Matki Bożej Pocieszenia, która odbywa się w każdą pierwszą sobotę miesiąca.
Fundatorzy tej małej kapliczki (ok. 4 na 5 m) nie przypuszczali, że w 63 lata później na tym samym miejscu stanie duży kościół, a obraz przez nich umieszczony będzie doznawał tak wielkiej czci. Dziś, zapewne już z nieba, z radością spoglądają na to miejsce, które ofiarowali Bogu i Kościołowi. Wprawdzie ich wola nie została spełniona za życia, ale po różnych kolejach losu, zmianie właścicieli, ostatecznie cała ich niewielka własność rolna powróciła znowu do Kościoła, stała się własnością parafii. Obydwoje, niedługo po wybudowaniu tej kapliczki, zmarli. Najpierw mąż, Karol Krzanik 24 lutego 1912 r. w 73. roku życia, a w siedem lat później, jego żona - Maria (Marianna) Krzanik z d. Kosior, przeżywszy lat 75. Niech Bóg darzy ich szczęściem wiekuistym u stóp Królowej Aniołów i Świętych, której obraz do Gwizdowa 100 lat temu sprowadzili.