Niebo i ziemia się cieszą. Alleluja.
Ze zmartwychwstania Twojego, Chryste, Alleluja.

Drodzy Siostry i Bracia!
Razem z Wami stajemy przy pustym grobie Chrystusa jak niegdyś Maria Magdalena, Piotr i Jan i z głęboką wiarą wyznajemy, że Chrystus prawdziwie zmartwychwstał. Jego grób nie kryje w sobie żadnych oznak przemijania, dlatego jako jedyny na świecie nie budzi lęku, lecz uczy, że życie jest silniejsze niż śmierć (por. ks. Janusz Pasierb, Czas otwarty, Poznań 1972).
Zmartwychwstanie Chrystusa nadaje głęboki sens naszemu życiu i wierze, naszym cierpieniom i krzyżom, a nade wszystko śmierci, i mówi, że i nasz grób będzie kiedyś pusty. To dlatego podczas Wigilii Wielkanocnej, gdy świeca paschalna zapłonęła światłem Chrystusa - światłem nadziei i życia - zostaliśmy wezwani do radości z Jego zwycięstwa nad śmiercią i szatanem oraz z darowanego nam zbawienia.
Dziękujmy więc Chrystusowi Zmartwychwstałemu za to, że wysłużył nam życie przez mękę swoją i krzyż, że jest obecny wśród nas w Najświętszym Sakramencie. Rozpoznawajmy Chrystusa „pod zasłoną »łamanego chleba«” - w Eucharystii (por. Jan Paweł II, Mane nobiscum, Domine, 1, 3), a Komunia św., pobożnie i często przez nas przyjmowana, niech się stanie dla nas zadatkiem na życie wieczne.
Prośmy gorąco Chrystusa, aby nam towarzyszył na ziemskich drogach naszego życia, jak niegdyś swym uczniom idącym do Emaus, by był nam jasnym promieniem, budzącym nadzieję i otwierającym ducha na pragnienie pełni Bożego światła i zbawienia.
Niech w czasie świątecznych dni i zawsze towarzyszą Wam, Siostry i Bracia: Boża miłość i radość, pokój i nadzieja oraz nasze pasterskie błogosławieństwo.

Zamość, Wielkanoc 2005 r.