Okoliczności ustanowienia Najświętszego Sakramentu

Tak więc Zbawiciel nasz, mając odejść z tego świata do Ojca, ustanowił Sakrament, w którym niejako wylał skarby swojej Boskiej miłości ku ludziom „czyniąc pamiątkę cudów swoich” (Ps 110,4); nakazał nam przez jego spożywanie czcić „Jego pamięć” (1 Kor 11, 24) i „opowiadać Jego śmierć, póki nie przyjdzie sądzić świat” (ib. 26). Chciał zaś, by ten Sakrament był przyjmowany jako duchowy pokarm dusz (Mt 26,26), które by się nim karmiły i umacniały, żyjąc życiem Tego, który powiedział: „Kto mnie pożywa, żyć będzie dla mnie” (J 6,58), i jako środek zaradczy uwalniający nas od powszednich grzechów i chroniący przed ciężkimi. Chciał nadto, żeby ten sakrament był zadatkiem naszej przyszłej chwały i wiecznej szczęśliwości, a więc i symbolem tego jednego ciała, którego On sam jest Głową (1 Kor 11,3; Ef 5,23) i z którym chciał nas złączyć tak ścisłą więzią wiary, nadziei i miłości, żebyśmy „wszyscy byli jednomyślni i nie było wśród nas rozłamów” (1 Kor 1,10) (Sobór Trydencki, Dekret o Najświętszym Sakramencie - 1551).

Materia, forma i skutki sakramentu Eucharystii

Materią Sakramentu Eucharystii jest chleb pszenny i wino gronowe, do którego przed konsekracją trzeba dolać odrobinę wody. Wodę zaś dodaje się dlatego, iż wedle świadectw Ojców i Doktorów Kościoła wierzymy, że Pan Jezus osobiście ustanowił ten sakrament posługując się winem zmieszanym z wodą. Zresztą to odpowiada obrazowi męki Pańskiej. Mówi bowiem bł. Aleksander, piąty papież po św. Piotrze: „W ofierze sakramentów, które podczas Mszy św. składane bywają Panu, należy ofiarować tylko chleb i wino zmieszane z wodą. Nie wolno bowiem w kielichu Pańskim ofiarować ani samego wina, ani samej wody, lecz jedno z drugim zmieszane, bo jak czytamy (por. J 19, 34), krew i woda wypłynęły z boku Chrystusowego”. Papież Juliusz, drugi po św. Sylwestrze: „Kielich Pański według przepisu kanonów ma być ofiarowany z winem zmieszanym z wodą, bo przez wodę rozumiemy lud, a przez wino krew Chrystusową. Kiedy w kielichu wino jest zmieszane z wodą, lud łączy się z Chrystusem i rzesza wiernych łączy się i zespala z tym, w którego wierzy”.
Formą tego sakramentu są słowa Zbawiciela, którymi dokonał On tego Sakramentu. Kapłan bowiem przemawia w imieniu Chrystusa, gdy ten Sakrament sprawuje. Albowiem mocą samych słów substancja chleba w ciało Chrystusowe a substancja wina w krew się przemieniają, tak wszakże, że cały Chrystus przebywa pod postacią chleba i cały pod postacią wina. Pod każdą też cząstką konsekrowanej hostii i konsekrowanego wina jest - po jej oddzieleniu - cały Chrystus.
Skutkiem tego sakramentu, dokonywanym w duszy godnie przyjmującego, jest zjednoczenie człowieka z Chrystusem. A ponieważ przez łaskę człowiek zostaje włączony w Chrystusa i łączy się z Jego członkami, stąd wynika, że przez ten sakrament u godnie przyjmujących wzrasta łaska. Wszystkie skutki, jakie materialny pokarm i napój wywołują w życiu cielesnym: utrzymanie, wzmocnienie, regeneracja i radość - ten sakrament dokonuje w stosunku do życia duchowego. Jak mówi papież Urban odnawiamy w nim wdzięczną pamięć naszego Zbawiciela, odrywamy się od złego, umacniamy w dobrem, doznajemy wzrostu cnót i łask (Sobór Florencki 1438-1445).

Bł. ks. Jan Balicki:
Dobrze Panie,
żeś mnie upokorzył…
dobrze…

Pan Jezus pociąga nas do Siebie różnymi sposobami. Także upokorzeniami. Odciągają nas one od znaczenia honorów, czci, sławy, pokazując ich znikomość, znikomość pociągając do Boga, który jest prawdziwą, jedyną, istotną chwałą, czcią dla siebie i dla stworzeń, z którymi swą chwałą się dzieli, których kiedyś do swej chwały przyjmie.
Na to trzeba sobie zasłużyć dobrymi uczynkami, a przede wszystkim ADORACJĄ. Do niej pociąga Jezus, bo On już tu chce Swoją chwałą i czcią nas ukoronować (10.12.1939).
Zatopienie dane w ADORACJI, spowiedzi, Komunii Świętej, wymaga wielkiej troski i czuwania całą siłą duszy, bo łatwo czymkolwiek, co się nie podoba Duchowi Świętemu, zagubić tego Ducha. A więc: dogadzanie zmysłom, niepotrzebna ciekawość, zła mowa, dogadzanie ciału, zmysłowość, przygnębienie, pójście za głosem natury, a nie łaski, upór, egoizm itp. Gaszą Ducha pokory, zaparcia samego siebie, cichości, skromności, miłości. O Boże nieskończonego Majestatu, Duchu jednoczący nas z Bogiem i bliźnimi, zlituj się, zlituj się (5.12.1939).