W wygłoszonej homilii metropolita gnieźnieński przypomniał słowa św. Jana Pawła II, który św. Annę nazwał łączniczką pokoleń, patronką wychowania i życia rodzinnego, i który za jej wstawiennictwem prosił Boga o wzrost poczucia jedności, odpowiedzialności i solidarności pokoleń. Modlitwa ta – jak dodał Prymas – wciąż pozostaje aktualna.

„Czyż i nam nie potrzeba szczególnej wrażliwości na osoby starsze i spracowane, czy boleśnie doświadczone podeszłymi już latami?” – pytał abp Polak, powtarzając za papieżem Franciszkiem, że choć postęp medycyny wydłużył nasze życie, to jednak społeczeństwo nie stało się dla tego życia pojemniejsze.

Prymas wskazywał, że również w Polsce zwiększa się liczba osób starszych, ale, jak dodał "nasze społeczeństwa nie przeorganizowały się w wystarczający sposób, by zrobić dla nich miejsce z właściwym szacunkiem, rzeczywiście uwzględniając ich słabość i godność". Abp Polak przestrzegł przed coraz powszechniejszym i łatwiejszym oswajaniem się z tzw. kulturą odrzucenia.

Skutkiem tego – jak dodał – jest już nie tylko bezradność czy obojętność wobec starości, ale nawet świadome pomijanie osób starszych, zniecierpliwienie i pogarda wobec nich. A przecież osoby starsze, nasze babcie i dziadkowie, mają w rodzinach i w społeczeństwie swoje miejsce, swoje powołanie i ważne zadanie - tłumaczył metropolita gnieźnieński.

„Niech św. Anna, Łączniczka pokoleń, Patronka wychowania i życia rodzinnego, pozwala nam mieć oczy otwarte na starszych i tych, którzy nas prawdziwie potrzebują” – prosił na koniec Prymas Polski.

Wraz z abp. Wojciechem Polakiem Mszę św. celebrował ordynariusz diecezji opolskiej bp Andrzej Czaja, przybyli biskupi oraz liczni kapłani. Tłumnie oleskie sanktuarium nawiedzili też pielgrzymi.

Oleski kościół św. Anny jest jedną z najpiękniejszych świątyń drewnianych nie tylko na Śląsku, ale także w Polsce. Składa się z dwóch części: prostokątnego kościoła, który został poświęcony przez biskupa wrocławskiego Jana V Turzo 18 kwietnia 1518 r. i części centralnej, gwiaździstej, dobudowanej w latach 1668-70 przez mistrza ciesielskiego Marcina Snopka (Sempka) z Gliwic. Całość przypomina pięciopłatkową różę widniejącą w herbie miasta Olesna, stanowiąc unikatową perłę drewnianej architektury sakralnej.