Kasia była jedynaczką, przez to stała się oczkiem w głowie swoich rodziców, zwłaszcza ojca. Całe jego życie było podporządkowane myśleniu o przyszłości córki. Nie przesadzał jednak w rozpieszczaniu swojej pociechy. Klimat rodzinny naprawdę był bardzo zdrowy. Trzeba też powiedzieć, że Bóg w ich rodzinie zajmował miejsce najważniejsze. Wspólnie chodzili na Mszę św. i każdego wieczoru razem klękali do pacierza. Bogu powierzali wszystkie swoje plany i w Nim widzieli nadzieje i sens swojego życia. Kasia aktywnie udzielała się w grupie młodych przy parafii, a rodzice należeli do tych nielicznych jeszcze świeckich ludzi, którzy rozumieli, czym jest Kościół i wspólna odpowiedzialność za jego rozwój.
Jak to w życiu bywa - Bóg ma dla każdego z nas zaskakujący plan. Kaśka w wieku 18 lat zachorowała na białaczkę. To było bardzo trudne doświadczenie dla rodziców. Ojciec nie tracił jednak głowy. Gorąco się modlił i wierzył w uzdrowienie. Jednocześnie zbierał pieniądze na specjalistów i przeszczep szpiku. Operację i całą procedurę medyczną postanowiono przeprowadzić w klinice we Wrocławiu. Ojciec przeprowadził się tam razem z córką. Ona leżała w szpitalu, a on mieszkał w hoteliku i codziennie kilka godzin spędzał przy łóżku córki. Wieczorami żarliwie modlił się w kościele i mocno wierzył w cud. I cud nadszedł. Operacja przeszczepu udała się nadzwyczaj dobrze. Krew wydawała się być zdrowa, a choroba ustępowała.
Pełen radości i wdzięczności Bogu postanowił dać na Mszę dziękczynną. Kupił wielki bukiet róż, żeby złożyć je przy bocznym ołtarzu w kościele. Kiedy z radością w sercu wbiegał na schody prowadzące do kościoła, nagle zadzwoniła komórka. Od razu poznał głos znajomego lekarza. „Proszę pana, nie wiem, jak się to stało - mówił wolno lekarz. - W jednym momencie choroba wróciła i nie dało się jej zatrzymać. Przykro mi, ale pana córka, Kasia, nie żyje”.
Nie chciał w to uwierzyć. Pytał kilkakrotnie lekarza o nazwisko córki i o to, czy jest pewien tego, co mówi. Czuł, że w jednym momencie wszystko zaczęło się walić. Serce szarpał nieopisany ból połączony w wielkim buntem. Wszedł do kościoła, przyklęknął przy bocznym ołtarzu, przy którym wisiał obraz Jezusa Zmartwychwstałego, i zaczął płakać. Po chwili nie wytrzymał i rzucił bukietem w namalowaną postać Chrystusa. Kiedy schylił głowę i chciał nią uderzyć w blat klęcznika, poczuł, że uderza czołem w małą książeczkę Nowego Testamentu. Otworzył Pismo Święte zupełnie spontanicznie w miejscu, w którym pierwsze zdanie brzmiało: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie i nie zabraniajcie im”. Zrozumiał, że jest to odpowiedź Boga na jego pytanie i to taka odpowiedź, która tłumaczyła wszystko i, co najważniejsze, wlewała w jego serce pokój.