Urodził się w Carouge koło Genewy w rodzinie zegarmistrza. Po studiach z literatury starożytnej, wstąpił do zakonu dominikanów. W Rzymie studiował filozofię i teologię w dominikańskim ateneum (dziś uniwersytecie) Angelicum. Tam też w 1951 r. przyjął święcenia kapłańskie. Na uniwersytecie w Genewie obronił pracę doktorską „Ateizm młodego Marksa i jego heglowskie źródła”. W 1962 r. został wykładowcą na tamtejszym wydziale literatury. Był też ekspertem na Soborze Watykańskim II - najpierw jako prywatny doradca metropolity Aix en Provence, Charlesa de Provencheres, a podczas ostatniej sesji w 1965 r. jako oficjalny ekspert soborowy.

Gościnnie wykładał na uniwersytecie w Montrealu, w Instytucie Katolickim w Paryżu, na uniwersytetach w Mediolanie i Padwie. Od 1973 do 1990 r. był odpowiedzialny za zajęcia z nowożytnej i współczesnej filozofii na uniwersytecie we Fryburgu. Kierował też Ośrodkiem Dominikańskim w Genewie.

W latach 80. XX w. przy różnych okazjach współpracował z kard. Jospehem Ratzingerem, prefektem Kongregacji Nauki Wiary, m.in. przy redagowaniu instrukcji nt. teologii wyzwolenia. Był konsultorem (doradcą) tej Kongregacji, a także watykańskiego Sekretariatu ds. Niewierzących, a następnie Papieskiej Rady ds. Kultury. W 1986 r. został członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej - od 1989 do 2003 r. był jej sekretarzem generalnym. W grudniu 1989 r. otrzymał nominację na teologa Domu Papieskiego - teologicznego doradcę papieża. Był nim przez 16 lat, do grudnia 2005 r.

W marcu 1990 r. głosił rekolekcje wielkopostne dla papieża i kurii rzymskiej. Dwa lata później został honorowym członkiem Papieskiej Akademii Nauk. Był przewodniczącym komisji historyczno-teologicznej Centralnego Komitetu Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. W 2003 r. został kardynałem oraz arcybiskupem tytularnym Tullia - sakry udzielił mu jego uczeń, kard. Christoph Schönborn. Z nominacji papieskiej uczestniczył w XI Zwyczajnym Zgromadzeniu Ogólnym Synodu Biskupów w 2005 r.

Po polsku ukazała się m.in. jego książka „Uświęceni w prawdzie”.