Choć od jej śmierci minęło ponad 1,7 tys. lat, wciąż jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci pierwszych wieków chrześcijaństwa. Jej imię – Łucja, od „światła”, od wieków symbolizuje nadzieję, która nie gaśnie nawet wtedy, gdy wszystko wokół tonie w mroku. Jej życie przypadło na czasy brutalnych prześladowań, a jej wybory – na moment, w którym bycie wiernym swoim przekonaniom oznaczało realne zagrożenie życia.

Zamożna panna z Sycylii

Łucja urodziła się pod koniec III wieku w Syrakuzach na Sycylii, w czasach, kiedy chrześcijaństwo wciąż było religią prześladowaną. Pochodziła z bogatej rzymskiej rodziny, dobrze sytuowanej i szanowanej w lokalnej społeczności. Jej ojciec – jak podają niektóre źródła – był Rzymianinem, a matka, Eutychia – zhellenizowaną Syryjką, która przez lata cierpiała na przewlekłą chorobę. Już jako dziecko Łucja odznaczała się wyjątkową wrażliwością i głęboką religijnością. Nie interesowały jej ani majątek, ani pozycja towarzyska. Wzrastała w świecie, który dla kobiet z jej sfery miał zaplanowaną przyszłość: dobre małżeństwo, spokojne życie, opieka nad domem. Łucja jednak miała inne plany. Składając w sercu prywatny ślub czystości, postanowiła poświęcić życie Chrystusowi. Wiedziała, że to decyzja, która prędzej czy później przysporzy jej problemów. Jej matka, nie znając postanowień córki, zaaranżowała zaręczyny z młodym poganinem z wpływowej rodziny. Łucja nie chciała go poślubić. Wiedziała, że jej serce należy do kogoś innego. Była jednak zbyt rozsądna, by buntować się otwarcie. Decyzje kobiet niewiele wówczas znaczyły, dlatego modliła się i szukała drogi. Gdy Eutychia poważnie zachorowała, Łucja zabrała ją do Katanii, do grobu św. Agaty. Tam modliła się o uzdrowienie matki i... została wysłuchana. Matka wyzdrowiała, a wdzięczna za cud zgodziła się na zerwanie zaręczyn. Kiedy jednak narzeczony dowiedział się, że Łucja chce zrezygnować z małżeństwa i rozdać swój posag biednym, poczuł się oszukany. Doniósł na nią władzom rzymskim, oskarżając o wyznawanie wiary chrześcijańskiej.