Jezus Chrystus, mieszkając między ludźmi, ukazuje całym sobą prawdziwą twarz niewidzialnego Boga Ojca. Jest to twarz pełna miłości. Jezus najdosadniej ukazał tę miłość, kiedy za grzesznego człowieka na krzyżu ofiarował swoje życie, kiedy z Jego Serca wypłynęły krew i woda – zdroje miłości Boga do człowieka.

Serce Jezusa zostało nazwane Przybytkiem Najwyższego. Dlaczego właśnie serce, a nie np. głowa, która jest ośrodkiem rozumu, czy ręce, które okazywały miłość przez uczynki? Serce w znaczeniu duchowym, religijnym, a także kulturowym jest nie tylko organem, który pracuje, by w żyłach mogła płynąć krew. Papież Franciszek w encyklice Dilexit nos już na samym początku zadał pytanie: „Co rozumiemy, gdy mówimy «serce»?”. Ojciec Święty wyjaśnił i przypomniał zarazem, że już w klasycznej świeckiej grece termin ten oznaczał to, co jest najbardziej wewnętrzne w ludziach, zwierzętach i roślinach. Serce dla człowieka od dawnych czasów nie tylko było ośrodkiem służącym temu, co fizyczne, ale stanowiło też przestrzeń, w której rodziły się i wzrastały uczucia, pragnienia, ważne decyzje, szczerość. Takie spojrzenie na ludzkie serce widoczne jest również w Biblii: „Żywe jest (...) słowo Boże, skuteczne (...), zdolne osądzić pragnienia i myśli serca” (Hbr 4, 12). Gesty ludzkie jedynie odzwierciedlają serce i to, co w nim się dzieje. Rozum również może obrać jakikolwiek kierunek wytyczony właśnie przez serce. To nam pokazuje, że w rozwoju różnych aspektów życia ludzkiego niepomiernie ważna jest formacja serca.

Skoro Jezus ukazuje miłość Boga przez słowa i czyny, to zdajemy sobie sprawę, że wypływają one z Jego Boskiego Serca. Sam Jezus powiedział o sobie: „(...) jestem cichy i pokornego serca” (Mt 11, 29). Poznając Jezusa na kartach Ewangelii, możemy wiele powiedzieć o Jego Sercu. Z tej biblijnej kontemplacji Jezusa wynikają wezwania, które wypowiadamy w Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ale nawet taka mnogość wezwań nie jest w stanie wyrazić w pełni, czym jest i jakie jest Serce Jezusa. Tego nie da się wypowiedzieć. Do serca trzeba przylgnąć, aby usłyszeć i poczuć rytm jego bicia, tak jak zrobił to Jan, uczeń Chrystusa, w Wieczerniku, kiedy siedział tuż przy Nim z głową przyłożoną do Serca swego Mistrza. Tak właśnie Jan wchodził w swoje kapłaństwo i przeżywał po raz pierwszy Mszę św.

Serce Jezusa zostało odkryte przez Kościół jako Przybytek Najwyższego. Jest to nawiązanie do pragnienia Boga, aby zamieszkać z ludźmi i być blisko nich. Zostało to opisane w Starym Testamencie, w Księdze Wyjścia. Chodzi o czas wędrówki narodu wybranego przez pustynię, kiedy to Bóg sam chciał, aby Izraelici przygotowali Namiot Przybytku. Pan zechciał zamieszkać w Namiocie Objawień. Sam namiot stwarza atmosferę tajemniczości. Owa przestrzeń skrywa blask chwały. Serce Jezusa staje się zatem namiotem, który skrywa blask Bożej chwały.