Sięgnijmy do Księgi Jeremiasza. Fragment 17. rozdziału tej księgi stanowi część szerszego zbioru mów i wyroczni prorockich skierowanych przeciw Judzie i Jerozolimie. Prorok gani w nich postępowanie swoich rodaków, a szczególnie oddalenie się od Boga na rzecz służby obcym bóstwom. Jeremiasz zapowiada jednocześnie karę, która spotka mieszkańców Jerozolimy, oraz następującą po niej duchową odnowę narodu.
Prorok przedstawia drastyczny kontrast między pokładaniem nadziei w ludzkiej sile i możliwościach a złożeniem ufności w mocy Boga. Ta pierwsza postawa – co często podkreśla mądrościowa tradycja Starego Testamentu – jest daremna i kończy się fiaskiem. Zaufanie Bożej wszechmocy stanowi zaś źródło prawdziwego błogosławieństwa. Słowa Jeremiasza należy odczytywać w kontekście narodowego kryzysu społeczno-religijnego, który dotknął Królestwo Judy. Poprzedza je refleksja nad przewrotnością serc mieszkańców Jerozolimy, której przejaw stanowi niedochowanie wierności Bogu.
Reklama
Przekaz Jeremiasza ma swoją wewnętrzną dynamikę, którą wyznaczają kluczowe frazy. „Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku”. Termin „przekleństwo” oznacza stan wykluczenia z działania Bożej łaski, będący wynikiem niewłaściwie ulokowanego zaufania. Kolejną postawą prowadzącą do oddalenia się od Boga jest „upatrywanie siły w ciele”. W ten sposób podkreślone zostają przemijalność i ułomność ludzkiej siły. Nie może ona być trwałym fundamentem nadziei. Jedyne pewne oparcie stanowi bowiem sam Bóg, który troszczy się o swój lud. Ograniczanie zaufania do wyłącznie ziemskich wymiarów wraz z przekonaniem o samowystarczalności prowadzą do odejścia od źródła prawdziwego szczęścia. Kulminacyjny moment przesłania Jeremiasza stanowią słowa: „Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją”. Stan błogosławieństwa jest tutaj efektem głębokiej wiary i ufności złożonej w Stwórcy. Nadzieja pokładana w Bogu prowadzi do pokoju i harmonii.
W tekście proroka Jeremiasza znajdujemy dwa wymowne obrazy. Pierwszy z nich to obraz dzikiego krzewu na stepie. Symbolizuje on człowieka pokładającego ufność w ziemskiej sile. Ta postawa prowadzi do duchowej jałowości, braku witalności, a ostatecznie do śmierci, czego symbol stanowi pozbawiona życia pustynia. Kontrast do tej metafory stanowi drugi obraz – drzewo zasadzone nad płynącą wodą. Ilustruje on stabilność i wzrost zagwarantowane Bożą opieką. Właściwie ulokowana nadzieja pozwala wydawać obfite owoce wiary.
Fragment Księgi Jeremiasza podkreśla radykalną dychotomię między losem tych, którzy polegają na ludzkich możliwościach, a losem tych, którzy pokładają ufność w Bogu. Ci pierwsi doświadczają bezowocności i izolacji, podczas gdy ci drudzy rozkwitają i wzrastają. Nadzieja złożona w Bogu nigdy nie zawodzi i staje się źródłem duchowej witalności. Tylko On jest pewnym fundamentem i bezpiecznym portem naszego życia.
Gdy mówimy o prorokach, zazwyczaj naszą myśl kierujemy ku Biblii – i całkiem słusznie. Niemniej prorocy pojawiali się nie tylko w dawnym Izraelu, ale także w innych krajach starożytnego Bliskiego Wschodu. Pełnili funkcję doradców czy wróżbitów. Próbowali wyjaśniać ludziom czekającą ich przyszłość, starali się pomagać w podejmowaniu właściwych decyzji. Byli obecni w świątyniach i na dworach królewskich. Funkcjonowały szkoły przygotowujące do tego zajęcia. Było ono też źródłem zysku. Czy biblijni prorocy byli do nich podobni? Nie. Byli bowiem ludźmi powoływanymi przez Boga. Zasadniczym celem nadanej im misji było głoszenie słowa Bożego. Wezwanie do niej mogło się pojawiać w różnych okolicznościach. Samuel usłyszał je, gdy pod okiem kapłana Helego przygotowywał się do pełnienia służby w sanktuarium. Jego nauczyciel pomógł mu rozpoznać głos powołania. Elizeusz został wezwany przez proroka Eliasza, ale to Bóg wyznaczył go na następcę proroka. Powołanie oderwało Amosa od codziennych zajęć pasterza i sadownika. Izajasz doświadczył go w świątyni – przeżywał niezwykłą wizję chwały Boga. Czasem okoliczności powołania pozostawały tajemnicą. Bywało, że prorok lakonicznie stwierdzał: przemówił Bóg do... lub: skierowane zostało słowo Boga do... – i tu wymieniał swe imię. W obliczu powierzonej misji prorocy odczuwali niekiedy lęk, widzieli bowiem własną słabość, a czasem uważali się za niezdatnych do jej pełnienia. Wtedy Bóg umacniał ich i zapewniał o swej pomocy. Misją powołanego było zapowiadanie dzieł Boga. Zarówno tych, które miały nastąpić, jak i tych, które się już dokonały lub rozgrywały na oczach ich słuchaczy. Za każdym razem podkreślali, że wszystkie wydarzenia następują według nakreślonego przez Boga planu. Wzywali również do przemiany życia, przestrzegając przed bolesnymi konsekwencjami odwrócenia się od Boga. A gdy te stały się rzeczywistością, nieśli słowa pociechy, wskazując na miłosierdzie Boga. Gdy lud i jego władcy ulegali pokusie bałwochwalstwa, wtedy bronili wiary Jedynego Boga. Zapowiadali także – a może przede wszystkim – nadejście Mesjasza, Doskonałego Władcy, który ocali, czyli zbawi, ludzi od ich nieszczęść. Nigdy nie pełnili swej misji dla zysku. Często z jej powodu musieli znosić prześladowania ze strony swych rodaków. Bywało, że ceną wierności głoszonemu orędziu była męczeńska śmierć. Czasem doświadczali zniechęcenia i wtedy chcieli uciec od powierzonego im zadania, lecz w takich chwilach w ich sercu rozlegał się na nowo głos Boga, który przełamywał ich opór, dawał moc w chwili słabości. O autentyczności powołania biblijnego proroka świadczyły wydarzenia tożsame z wypowiedzianymi przez niego słowami i zgodność jego orędzia z duchem wiary, jakiego Bóg wzbudził w swoim ludzie. Często owo potwierdzenie autentyczności powołania przychodziło długo po zakończeniu ich ziemskiego życia.
W ramach projektu Marszałkowskie Koncerty u Jezuitów w Sali Teatralnej przy kościele
OO. Jezuitów została wystawiona bajka muzyczna Sergiusza Prokofiewa „Piotruś i wilk”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1748635398.jpg)
