Reklama

Kościół

Piękno, które rzeźbi serce

O seminarium „Redemptoris Mater” Drogi Neokatechumenalnej, które posyła księży z różnych krajów w najdalsze zakątki świata, z jego rektorem ks. Matteo Campagnaro rozmawia Łukasz Krzysztofka.

Niedziela Ogólnopolska 43/2024, str. 26-27

[ TEMATY ]

młodzi

wiara

prawda

radykalność

autentyczność

Archiwum ks. Matteo Campagnaro

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Łukasz Krzysztofka: Czym różni się seminarium „Redemptoris Mater” od seminarium diecezjalnego lub zakonnego?

Ks. Matteo Campagnaro: Jeśli chodzi o formację do kapłaństwa, jest ono podobne do wszystkich seminariów. Jest pewna dyscyplina seminaryjna, są modlitwy, medytacje, jest Eucharystia itd. Czyli – normalne życie w seminarium. Różni się tym, że nie ma ono tylko wymiaru przygotowania do kapłaństwa, ale jest przede wszystkim formacją do chrześcijaństwa. Każdy kleryk w tym uczestniczy, ma swoją wspólnotę neokatechumenalną, czyli uczestniczy w stałej formacji do odkrywania swojego chrztu. Nie zakładamy, jaką wiarę mają ludzie, którzy przychodzą do seminarium. Na pewno w tych chłopakach, klerykach było pewne spotkanie z Chrystusem, ale to wszystko jest na początku. Wiara musi w nich dojrzewać, muszą przeżywać pewne trudności w życiu duchowym, noce ciemne, jak to nazywa św. Jan od Krzyża. Formujemy ich do kapłaństwa, ale przede wszystkim przygotowujemy ich do chrześcijaństwa. Bo celem jest tak naprawdę to, żeby byli dobrymi chrześcijanami. Jeśli zostaną księżmi, a nie będą dojrzałymi chrześcijanami, to będzie niedobrze.

Reklama

Warszawskie seminarium „Redemptoris Mater”, gdy powstało, było wówczas piątym takim seminarium na świecie...

Tak, powstało ono z inicjatywy kard. Józefa Glempa. W 1990 r. odbywało się wielkie spotkanie Drogi Neokatechumenalnej na Torwarze w Warszawie, w którym uczestniczyło wielu młodych ludzi z Europy Wschodniej. Przewodniczył temu kard. Glemp, byli też Kiko Argüello i Carmen Hernandez, czyli inicjatorzy Drogi Neokatechumenalnej. Kiedy poproszono o znak, jeżeli ktoś czuje powołanie do kapłaństwa, wstało stu chłopaków. Widząc to, kard. Glemp, który już miał w sobie pragnienie stworzenia seminarium misyjnego, postanowił założyć w Warszawie seminarium „Redemptoris Mater”. Spośród tych stu chłopaków czterdziestu wstąpiło na pierwszy rok do nowego seminarium.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Liczba, która dziś robi wrażenie...

To prawda, choć wtedy, patrząc po ludzku, nie było potrzeby takiego seminarium – Warszawa miała jeszcze 300 kleryków w seminarium archidiecezjalnym, były to lata bogate w powołania. Ale prorocy mają to do siebie, że widzą dalej, niż my widzimy. Rzeczywiście, kard. Glemp pod tym względem wykazał się zmysłem profetycznym – był prorokiem i widział dalej. Dzisiaj w Warszawie zdajemy sobie sprawę, jak bardzo to seminarium pomaga Kościołowi na całym świecie, bo dotąd dało 160 wyświęconych księży. Prawie stu jest na misjach, ale pozostali księża – ok. sześćdziesięciu – pracują jako duszpasterze, pomagają w diecezji, są proboszczami itd. Nasze seminarium, które bardzo wspiera Kościół, jest więc osadzone w archidiecezji warszawskiej, ale służy też całemu Kościołowi powszechnemu.

Ilu jest obecnie alumnów i z jakich krajów pochodzą?

Jest ich obecnie czterdziestu czterech, pochodzą z różnych krajów, np. z Kostaryki, Meksyku, Hiszpanii, Włoch, ze Stanów Zjednoczonych, z Kazachstanu. Teraz seminarium jest trochę mniej międzynarodowe, niż było kiedyś – miejmy nadzieję, że będzie więcej chłopaków z zewnątrz – większość z nich – ponad połowa – to Polacy.

Reklama

W jakim języku alumni się porozumiewają?

W seminarium mówimy i modlimy się po polsku. Chodzi o to, żeby pomóc obcokrajowcom w nauczeniu się języka, aby później mogli posługiwać w Polsce. Dlatego językiem, którego muszą się nauczyć, jest polski. Oczywiście, na korytarzu, kiedy Włoch spotka Włocha czy Hiszpan Hiszpana, to mówią w swoim języku. Później każdy z kleryków musi się nauczyć dwóch języków – włoskiego i rosyjskiego, ponieważ nasi księża są posyłani przede wszystkim na misje na Ukrainę, do Kazachstanu, na Białoruś, do Rosji.

Co jest filarem formacji w seminarium „Redemptoris Mater”?

Z jednej strony jest to tradycyjne życie seminaryjne, a z drugiej – formacja na Drodze Neokatechumenalnej. To są jakby dwie nogi, na których opiera się formacja seminaryjna. Ogromne znaczenie mają codzienne Eucharystie, dobrze celebrowane, właściwie przygotowane. Klerycy przygotowują się, czytając słowo Boże. Bardzo ważna jest Liturgia Godzin, która jest śpiewana, też dobrze przygotowana. Przed Liturgią Godzin zawsze jest indywidualne czytanie Pisma Świętego i później co czwartek jest skrutacja słowa Bożego.

Co to takiego?

Przez 2-3 godziny klerycy skrutują słowo, czyli zaczynają od czytania wersetów niedzielnej Ewangelii i rozważają je, pogłębiają dzięki przypisom, które są w Biblii Jerozolimskiej. Później wspólnie komentują to, co Bóg im powiedział przez tę modlitwę Pismem Świętym. Ważne są więc sakramenty, ale też miłość do Pisma Świętego, którą próbujemy wpoić klerykom, żeby później w kapłaństwie Biblia zawsze była ich rzeczywistym codziennym pokarmem.

Reklama

W formacji seminaryjnej po drugim roku studiów jest także praktyka wędrowania. Na czym ona polega?

Klerycy są wtedy wysyłani na misję tam, dokąd może później zostaną posłani jako prezbiterzy. Dlatego są posyłani albo do pomocy proboszczom, którzy wywodzą się z naszego seminarium, w różne miejsca na świecie, albo do pomagania konkretnej misji. Towarzyszą wówczas prezbiterowi lub są posłani do pewnej ekipy. Każdą ekipę tworzą zawsze ksiądz i małżeństwo Drogi, czasami kleryk, który pomaga księdzu. Są oni odpowiedzialni za pewien region. Klerycy są więc posyłani po to, aby pomagali ekipie w danym regionie. Mogą być posłani np. do Polski, na Ukrainę czy w inne miejsce na świecie. Najważniejszą rzeczą w wędrowaniu jest to, żeby klerycy, idąc bez pieniędzy, bez środków materialnych, doświadczali tego że Pan Bóg jest obecny i że nawet jeśli idzie się bez biblijnego „trzosa”, można doświadczyć tego, że Bóg jest z nami, że niczego nam nie brakuje.

Jak mówić dzisiejszemu światu o Bogu, żeby chciał on słuchać Dobrej Nowiny?

Posłużę się zdaniem, które przypomniał nam Benedykt XVI, że zbliżamy się do Boga przez piękno, czyli jeśli ktoś je widzi i doświadcza piękna Chrystusa, to jest to najlepszy i najpełniejszy sposób bycia człowiekiem. Idąc za Nim, staję się naprawdę w pełni człowiekiem. To jest prawdziwy humanizm. Poza tym gdy ktoś doświadcza piękna Chrystusa, sam będzie się do Niego zbliżał. Myślę, że tym, co jest ważne dla księdza i dla katolika świeckiego, jest to, żeby najpierw rzeczywiście żył wiarą z Chrystusem i pokazał innym – nie w formie prozelityzmu – że żyć po chrześcijańsku jest naprawdę pięknie. To napełnia całe życie. Dlatego uważam, że gdy pokażemy topiękno, to ludzie przyjdą. Zawsze tak było. Kiedy spotkamy autentycznego chrześcijanina, to za nim idziemy. Myślę, że to jest najważniejsza rzecz.

Czy to jest sposób na przyciągnięcie młodych do Kościoła?

Dziś rzeczywiście jest to problem, ale uważam, że mamy ogromny skarb – to wiara, która jest piękna. Człowiek młody potrzebuje radykalności, autentyzmu, prawdy, chce zmieniać cały świat. Chrystus jest najlepszym rozwiązaniem tego problemu i dlatego myślę, że najważniejsze jest znalezienie sposobu, żeby pokazać piękno bycia prezbiterem; bycia wielodzietną rodziną chrześcijańską, bycia w ogóle katolikiem świeckim.

Jakie plany ma Ksiądz Rektor na najbliższą przyszłość?

Nic nowego nie będę robił. Kontynuuję dzieło, które inni stworzyli, więc pokornie wchodzę w to, co inni zasiali. Ja będę tylko zbierał, jak mówi Ewangelia. Podstawową rzeczą, którą chcę robić, o czym mówią również dokumenty Kościoła, jest poznawanie kleryków. Na pewno chcę pojechać do domów wszystkich kleryków, spotkać się z ich rodzicami, ze wspólnotami, w których żyją, z parafiami, proboszczami, ale przede wszystkim pragnę iść do nich, przebywać z nimi tam, gdzie oni są. Sądzę, że poznawanie osób, miejsc, gdzie się urodzili, ich rodzin będzie dużo dawało później w formacji i w rozpoznawaniu, czy rzeczywiście w tym człowieku jest Boże powołanie.

Ks. Matteo Campagnaro Urodził się w Castelfranco Veneto (Włochy). Od 1996 r. związany z formacją wspólnot Drogi Neokatechumenalnej. W latach 2012-24 był sekretarzem i kapelanem kard. Kazimierza Nycza.

2024-10-22 13:24

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Immersyjna Kaplica Sykstyńska na Jasnej Górze zamyka swoje podwoje - powodem zbyt niska frekwencja

2025-08-01 12:02

[ TEMATY ]

Jasna Góra

Kaplica Sykstyńska

Grzegorz Gadacz/Niedziela TV

Zdjęcia fresków z Kaplicy Sykstyńskiej przy Jasnej Górze

Zdjęcia fresków z Kaplicy Sykstyńskiej przy Jasnej Górze

31 lipca b.r. organizator spektakularnego projektu immersyjnego “Kaplica Sykstyńska. Dziedzictwo” – Dom Emisyjny Manuscriptum, podjął decyzje o zamknąć przedsięwzięcia na 3 miesiące przed jego planowanym zakończeniem. Powodem tej decyzji była zbyt niska frekwencja zwiedzających mająca bezpośredni wpływ na niemożność uniesienia miesięcznych kosztów projektu.

Immersyjna Kaplica Sykstyńska, która w lutym otworzyła swoje podwoje w Częstochowie, powstała w tej lokalizacji głównie z myślą o pielgrzymach, którzy każdego roku odwiedzają Jasną Górę. Organizatorzy liczyli, że pielgrzymi z radością odwiedzą tę niezwykłą przestrzeń muzealną, choć w wersji multimedialnej, by nie musieć jechać do Watykanu, lub by dostrzec to co w oryginalnej Kaplicy Sykstyńskiej jest niewidoczne ze względu na tłumy zwiedzających i krótki czas zwiedzania.
CZYTAJ DALEJ

Zmiany kapłanów 2025 r.

Maj i czerwiec to miesiąc personalnych zmian wśród duchownych. Przedstawiamy bieżące zmiany księży proboszczów i wikariuszy w poszczególnych diecezjach.

Biskupi w swoich diecezjach kierują poszczególnych księży na nowe parafie.
CZYTAJ DALEJ

Rozważania na niedzielę ks. Mariusza Rosika: Bez Niego nie wejdziesz

2025-08-02 10:08

[ TEMATY ]

rozważania

Ks. Mariusz Rosik

Karol Porwich/Niedziela

O. Timothy Deeter, misjonarz, posługiwał w jednym z amerykańskich szpitali. Przekazał świadectwo o swojej pracy kapelana, które spisała siostra zakonna. O. Tim codziennie odwiedzał chorych. Na jego liście była też kobieta w stanie śpiączki. Od tygodni nie udało mu się nawiązać z nią żadnego kontaktu, więc gdy lista wydłużyła się o nowych pacjentów, postanowił skreślić z niej pacjentkę w śpiączce i więcej nie zaglądać do jej sali.

Tak zrobił, jednak w trakcie wizyty w szpitalu poczuł nagły przypływ wyrzutów sumienia i zdecydował się zajrzeć do kobiety w śpiączce. Wszystko odbywało się bez zmian. Leżała jak martwa i nie reagowała, poczuł, że traci czas, ale usiadł przy jej łóżku i według swojego codziennego zwyczaju zaczął mówić: „Jestem ojciec Tim, dzisiaj jest poniedziałek, itd.” Pod koniec spotkania znów pomyślał, że to jednak chyba nie ma sensu, bo kobieta pewnie nawet go nie słyszy, a na rozmowę z nimi czekają inni chorzy, którzy słyszą, mówią i potrzebują sakramentów.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję