Reklama

Niedziela Kielecka

Przeszłość, która fascynuje

Miesiące letnie zachęcają do wyjazdów i podróży. Spragnieni poznawania nowych miejsc wyruszamy w nieznane. Czy koniecznie nasze wyprawy muszą być dalekie?

Niedziela kielecka 21/2024, str. IV

[ TEMATY ]

turystyka

TER

Przystań dla kajaków nad Nidą, opodal synagoga

Przystań dla kajaków nad Nidą, opodal synagoga

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Z fascynującą historią, pięknymi zabytkami i przyrodą możemy zetknąć się także na terenie diecezji kieleckiej, a mamy czym się pochwalić. Przecież nasza diecezja jest wyjątkowa. W wakacyjnym cyklu postaramy się to udowodnić.

Gdzie Nida wpływa do Wisły

Wędrówkę zaczniemy od południowych krańców diecezji – Nowego Korczyna, który znajduje się w otulinie Nadnidziańskiego Parku Krajobrazowego. Kiedyś duże miasto tętniące życiem, dzisiaj spokojne miasteczko, które dumne jest z własnej historii. Ks. Jan Wiśniewski w swojej książce „Historyczny opis kościołów, miast zabytków i pamiątek…” notuje: „Bolesław Wstydliwy uważany jest za założyciela Nowego Korczyna. W 1258 r. wydaje przywilej Hinkowi, synowi Henryka, na wójtostwo w Nowym Korczynie”. Tak rozpoczął się rozkwit tego miasta, które dzięki dogodnemu położeniu było miejscem zjazdów politycznych i zgromadzeń szlacheckich, chociaż na przestrzeni dziejów było niszczone przez najeźdźców, to jednak zawsze budziło się do życia, jeszcze piękniejsze i bardziej ludne. Król Kazimierz Wielki, doceniając wyjątkowe położenie miasta – na szlaku do Sandomierza i Krakowa, rozbudował je, otaczając dobrymi murami i nadając prawo magdeburskie. Mieszkańcy niejako odwdzięczyli się królowi za jego przywileje i w 1370 r., kiedy Kazimierz Wielki w lasach pod Przedborzem złamał nogę, odpoczywał w Nowym Korczynie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Miasto św. Kingi

Reklama

Wiele koronowanych głów gościło w Nowym Korczynie, ale najbardziej znaną osobą z królewskiego rodu, która na trwałe zapisała się w historii miasta i dzisiaj jest jego patronką, jest św. Kinga. Dzięki niej i mężowi Bolesławowi Wstydliwemu ufundowany został w Nowym Korczynie m.in. klasztor franciszkański, a także kościół św. Stanisława, który jest obecnie jej sanktuarium.

16 grudnia 2015 r. ukazał się dekret bp. Jana Piotrowskiego o ustanowieniu kościoła św. Stanisława BM w Nowym Korczynie diecezjalnym sanktuarium św. Kingi. Zauważyć należy, iż już w lipcu 2015 r. odbyła się I pielgrzymka do relikwii św. Kingi w Nowym Korczynie, a od września rozpoczęły się comiesięczne czuwania modlitewne ku czci świętej, które odbywają się w każdy pierwszy wtorek miesiąca.

Długosz spacerował ulicami Korczyna

Jednyą z najbardziej znanych osób związanych z Nowym Korczynem jest dziejopis Jan Długosz. To właśnie tutaj przyszły kronikarz pobierał nauki w miejscowej szkole. Dom, w którym się kształcił, zachował się do dzisiaj. Znajduje się w południowej części rynku, jego część zamieniona została na minimuzeum, do którego możemy wejść za darmo. Znajdują się w nim regionalne eksponaty, a także prezentowane są czasowe wystawy lokalnych twórców lub uczniów z miejscowej szkoły. Oczywiście historia i wizerunek twórcy „Roczników” jest także eksponowana. Sam rynek, który w ostatnim czasie przeszedł rewitalizację, jest oazą spokoju, zachwyca ilością drzew i krzewów.

Nad Nidą

Reklama

Kierując się kilkadziesiąt metrów na południowy zachód od rynku w kierunku rzeki Nidy, dojdziemy do zabezpieczonych ruin synagogi. Budowla liczy sobie około 360 lat. Na jej wzniesienie wykorzystano cegły i kamienie ze zrujnowanego zamku, który stał w widłach Wisły i Nidy. Synagoga na pierwszy rzut oka przypomina antyczne budowle z ośmioma kolumnami. Opodal znajduje się przystań dla kajaków. Tutaj mogą kończyć trasę kajakarze, którzy piękną, wijącą się pośród pól Nidą płyną może aż spod samych Kielc.

Śladami św. Kingi – cudowne źródełko

Św. Kinga pokochała Nowy Korczyn, a przede wszystkim jego mieszkańców, szczególnie tych biednych i chorych. W tutejszym kościele św. Mikołaja, w którym, jak chce legenda, drzwi same się przed nią otwierały, spędzała całe noce na modlitwie. W miejscu, gdzie stał kościółek, znajduje się studzienka – źródełko z kamienną figurą św. Kingi. Napis na postumencie głosi: „Którzy w tym mieysczu łaski doznawają niechay tyż pokłon św. Patronce oddawają. Jan y Marianna R.P. 1820”. Jak chce legenda, studzienkę tę kazała wykopać św. Kinga. Lubiła czerpać z niej wodę, często spędzając czas w tym miejscu. Któregoś dnia miała zobaczyć przy studzience dziecko z chorobą oczu. Po kilkakrotnym przetarciu oczu źródlaną wodą choroba zniknęła. Od tamtej pory ludzie wierzą, że woda w studzience ma właściwości uzdrawiające.

Legenda o różach

Reklama

Święta Kinga, mimo iż była księżną z wysokiego rodu, to nie przeszkadzało jej, by pomagać trędowatym. Osobiście troskliwie opatrywała rany w przytułku przy ul. Farnej. Ubodzy zawsze mogli liczyć na szczodrą jałmużnę z jej ręki. Często wymykała się z zamku, w przebraniu prostej kobiety, by zanieść jedzenie głodnym. Pewnego razu na takiej wyprawie przyłapał ją początkowo niechętny takiej działalności Bolesław. Kinga, obawiając się, że rozeźlony małżonek zakaże jej wspomagania biednych, powiedziała, że w koszu pod płaszczem niesie nie chleb, a róże do przystrojenia ołtarzy. Jakież było zdziwienie Bolesława, Kingi również, kiedy okazało się, iż w koszu znajduje się nie chleb, a pachnące róże. W ten sposób księżna nie splamiła się kłamstwem, a książę zaprzestał przeszkadzania jej w pełnieniu dzieł miłosierdzia.

Sanktuarium św. Kingi

Stojący opodal rynku kościół ufundowany przez Bolesłwa Wstydliwego i św. Kingę został rozbudowany przez Kazimierza Wielkiego. Najstarsza część świątyni to wczesnogotyckie prezbiterium z drugiej połowy XIII w. W kościele po prawej stronie głównej nawy znajduje się pięknie odnowiony ołtarz poświęcony św. Kindze. To przed nim w każdy pierwszy wtorek miesiąca odbywają się modlitewne czuwania, które gromadzą wiernych nie tylko z diecezji kieleckiej, ale także tarnowskiej i krakowskiej. Kilkadziesiąt metrów od kościoła przepływa kapryśna Nida, której wody od czasu do czasu zagrażają świątyni. Tak było w 2010 r., kiedy stan rzeki Wisły i wpływającej do niej Nidy należał do najwyższych w historii, a woda zalała sanktuarium i okoliczne tereny.

Kościół Trójcy Świętej

W przeszłości, kiedy Nowy Korczyn był dużym, ludnym miastem w jego obrębie znajdowało się kilka kościołów, do dzisiaj zachowały się dwa, św. Stanisława oraz znajdujący się kilkaset metrów na wschód kościół Trójcy Świętej. Jest to gotycko-renesansowa świątynia, posiadająca dwie wczesnobarokowe kaplice oraz barokowy ołtarz. Skarbem świątyni są zachowane fragmenty zagubionego późnogotyckiego tryptyku ze sceną opłakiwania Chrystusa.

„Ruski Cmentarz”

Reklama

Nieopodal źródełka św. Kingi znajduje się tak zwany Ruski Cmentarz. Choć nazwa wskazuje na pochówki tutaj osób prawosławnych, z upływem czasu, od założenia w XVIII wieku, stała się ta ciekawa nowokorczyńska nekropolia w zasadzie cmentarzem ekumenicznym. Cmentarz powstał w obrębie dóbr dziedzica Grotnik Dużych – Jana Królikiewicza, wytyczony przez rosyjskiego zaborcę, który chciał zapewnić odrębność pochówku rosyjskich żołnierzy, a jeszcze bardziej carskich urzędników.

Stary Korczyn

Będąc w Nowym Korczynie, warto odwiedzić miejsce, w którym wszystko się zaczęło. W tej – położonej 5 kilometrów na północny zachód od Nowego Korczyna – miejscowości urodził się w 1226 r. Bolesław Wstydliwy. Jedyną pamiątką po zamierzchłej chwale tej miejscowości jest kościół św. Mikołaja. Jak twierdzi Długosz, świątynia powstała w połowie XIV w. za panowania Kazimierza Wielkiego. Z tego okresu zachowała się wschodnia gotycka część świątyni z prezbiterium. Najcenniejszym elementem wyposażenia kościoła jest późnogotycki krucyfiks wykonany ok. 1500 r., pierwotnie znajdujący się w tęczy kościoła. W Starym Korczynie zachowała się także niezwykła, jak dla tego regionu, zabudowa typu wrzecionowego, świadcząca o starym rodowodzie miejscowości. W Nowym Korczynie można odwiedzić również leżącą 20 kilometrów dalej na północny zachód Wiślicę, ale to już historia na kolejną opowieść.

Informacje praktyczne

Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 79 z Bytomia do Warszawy oraz droga wojewódzka nr 973 z Tarnowa do Buska-Zdroju. Miasto usytuowane jest w odległości ok. 65 km na południowy wschód od Kielc i 22 km od Buska-Zdroju. W odległości ok. 10 km na północny wschód od Nowego Korczyna znajduje się miejscowość uzdrowiskowa Solec-Zdrój. Po wcześniejszym zarezerwowaniu można skorzystać z oferty wycieczek krajoznawczych i historycznych z przewodnikiem. Wycieczki mogą być organizowane dla młodzieży szkolnej, seniorów, pielgrzymów, kuracjuszy, gości czy osób miejscowych. Rezerwacja oraz szczegółowe informacje: tel. 511 299 988, Punkt Informacji Turystycznej, ul. Rynek 16.

2024-05-21 13:58

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Jurajska przygoda

Niedziela częstochowska 32/2020, str. I

[ TEMATY ]

turystyka

wakacje

Beata Pieczykura/Niedziela

Wspaniała zabawa, dobrze przeżyty czas, nauka nowych umiejętności – to wizytówka kolonii odbywających się w Olsztynie i Poniku.

Bawimy się, modlimy, pomagamy sobie nawzajem. To fajny turnus. Wszystko mi się podoba, a szczególnie zabawa, w której wcielamy się w rolę piratów i tańczymy – powiedział Niedzieli Antoni z Kolonii Wierzchowisko, uczestnik drugiego turnusu kolonii organizowanych przez Caritas Archidiecezji Częstochowskiej. W przyszłości chciałby być kucharzem, a już teraz specjalizuje się w ubijaniu schabowych. Nie inaczej mówi Karolina z Częstochowy, która pierwszy raz uczestniczy w koloniach w Olsztynie, a drugi raz z Caritas: – Robimy tu dużo ciekawych rzeczy. To jest dobry ośrodek, można się wyspać, jest smaczne jedzenie. Nie da się tu nudzić, cały czas można coś robić. Wojtek z Częstochowy, stały bywalec kolonii Caritas, mówi krótko: – Bawimy się i tańczymy, najbardziej podoba mi się gra w piłkę. Tymek z Wielunia dodaje, że jest też kawiarenka ze słodyczami i lodami.
CZYTAJ DALEJ

Św. Ambroży obrońca Bożego Prawa

Niedziela łowicka 49/2002

[ TEMATY ]

święty

św. Ambroży

pl.wikiepdia.org

7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.

Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie. W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację. W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu. Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn. Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską. Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich. Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania. Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania. Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego. Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
CZYTAJ DALEJ

Betlejemskie Światło Pokoju rozbłysło na Jasnej Górze

2025-12-07 18:34

[ TEMATY ]

Jasna Góra

światełko betlejemskie

Karol Porwich/Niedziela

Jest symbolem jedności, solidarności i pokoju. Betlejemskie Światło pokoju rozbłysło na Jasnej Górze. Tradycyjnie przekazali je harcerze ze Związku Harcerstwa Polskiego podczas Eucharystii w Kaplicy Matki Bożej. Płomień z Groty Narodzenia Jezusa rozpocznie swoją „sztafetę” po okolicznych miejscowościach. Wydarzeniu towarzyszy hasło i zachęta „Pielęgnuj dobro w sobie”. Mszę św. poprzedziło spotkanie w Bastionie św. Barbary i przełamanie się jasnogórskim opłatkiem.

W Grocie Narodzenia Pańskiego w Betlejem płonie wieczny ogień. To właśnie od niego, co roku, odpala się świeczkę, której płomień niesiony przez skautów w wielkiej sztafecie obiega świat. Na Jasnej Górze Płomień odebrał o. Jan Poteralski, kapelan Związku Harcerstwa Polskiego w Częstochowie.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję