Swoje święcenia biskupie pamiętam, jakby działy się dziś, na żywo. Pamiętam przede wszystkim bardzo rodzinny klimat – wspomina bp Paweł Socha, obecnie biskup senior diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. W latach 1973 – 2012 był biskupem pomocniczym początkowo diecezji gorzowskiej, a po reorganizacji struktury administracyjnej w 1992 r. – diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Pięknie jest świętować jubileusz 50-lecia kapłaństwa, a cóż dopiero mówić o jubileuszu półwiecza święceń biskupich. Biskup Paweł należy do Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo, jednak z terenami obecnej diecezji zielonogórsko-gorzowskiej jest związany od końca lat 50. ubiegłego wieku. Zaraz po święceniach prezbiteratu, które przyjął 22 maja 1958 r., rozpoczął roczną posługę wikariusza w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Żaganiu.

Święceń biskupich ks. dr. Pawłowi Sosze udzielił w katedrze gorzowskiej kard. Karol Wojtyła, ówczesny metropolita krakowski. – Msza św. rozpoczęła się o godz. 16. Była bardzo zła pogoda, padał deszcz ze śniegiem, był przymrozek, drogi były oblodzone. Dlatego kard. Wojtyła z sekretarzem ks. Stanisławem Dziwiszem dojechali na samą Mszę św. Potem przy różnych spotkaniach papież Jan Paweł II zawsze mi wypominał: „Ale ta droga do ciebie była trudna” – opowiada biskup Paweł.

Rodzinna atmosfera podczas święceń wynikała z przyjacielskiej więzi, która łączyła kard. Wojtyłę z ówczesnym biskupem gorzowskim – Wilhelmem Plutą, dziś sługą Bożym. Poznali się w 1958 r. na spotkaniu u prymasa Stefana Wyszyńskiego, kiedy każdy z nich dowiedział się o nominacji biskupiej. Biskup Paweł przypomina, że Jan Paweł II już jako papież w książce Wstańcie, chodźmy! wspomniał o swoich związkach z administracją gorzowską: „[Prymas] Zaprosił nas wszystkich czterech na obiad. Wówczas dowiedziałem się, że ks. Wilhelm Pluta był mianowany biskupem z przeznaczeniem do Gorzowa Wielkopolskiego. Była to wówczas największa w Polsce administracja apostolska”.

– Biskup Pluta powitał kard. Wojtyłę w dłuższym przemówieniu. Przypomniał więzi przyjaźni i współpracy z dostojnym gościem, a także jego zasługi w dziedzinie naukowej i duszpasterskiej. Kardynał Wojtyła nawiązał do słów biskupa Wilhelma w homilii. Między bp. Plutą a kard. Wojtyłą była więź przyjaźni. Wojtyła wspomniał, że łączy ich również Kraków, ponieważ bp Pluta przez prawie 10 lat kształcił się w tym mieście – wyznaje biskup jubilat. Ponadto bp Wojtyła i bp Pluta już od 1958 r. pracowali w jednej komisji episkopatu – ds. duszpasterstwa ogólnego. Połączyły ich nie tylko zainteresowanie problematyką małżeństwa i rodziny, ale również współpraca na Soborze Watykańskim II.

– Kiedy prymas Wyszyński pytał mnie o zgodę na przyjęcie sakry biskupiej, powiedział, że on sam nie może przybyć do Gorzowa. Wskazał, abym poprosił o konsekrację nowego kardynała – Bolesława Kominka z Wrocławia. Leżący wówczas w szpitalu kard. Kominek chętnie zgodził się przybyć do Gorzowa, lekarz jednak powiedział zdecydowanie, że to niemożliwe ze względu na zaawansowane stadium choroby – przywołuje wydarzenia z listopada 1973 r. biskup Paweł. – Wybrałem się zatem pociągiem do Krakowa. Kardynał Wojtyła już dobrze wiedział, jaka jest sytuacja zdrowotna kard. Kominka, dlatego po tym, jak złożyłem mu swoją prośbę, otworzył kalendarz, przeniósł zaplanowane zajęcia i zapisał termin przyjazdu do Gorzowa.

Biskup Paweł dokładnie zna specyfikę Kościoła na ziemiach zachodnich. Choć jest biskupem seniorem, to nadal wizytuje parafie, udziela sakramentu bierzmowania oraz uczestniczy w wielu wydarzeniach diecezjalnych i lokalnych. Bardzo łatwo można oszacować, że przeprowadził ok. tysiąca wizytacji parafialnych. To znaczy, że odwiedził wielokrotnie każdy kościół i kaplicę w diecezji. Od grudnia 1973 r. aż do stycznia 2012 r., kiedy to papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z pełnienia posługi biskupa pomocniczego, bp Socha był wikariuszem generalnym. Wiązało się to z licznymi obowiązkami w diecezji. – Od początku biskupstwa aż do 2007 r. byłem odpowiedzialny za formację duchową młodych księży. Każdego miesiąca organizowałem w Rokitnie spotkania dla neoprezbiterów – wyjaśnia biskup jubilat.

– Biskup Wilhelm Pluta zlecił mi całą strukturę odpowiedzialności za młodzież i dzieci, a zwłaszcza organizację katechezy w parafiach, bo nie było katechezy w szkołach. Trzeba było zabiegać w czasie wizytacji o dostateczną liczbę salek, o katechetów, a także o formację katechetów świeckich i organizowanie różnych form duszpasterstwa specjalistycznego, takich jak ministranci czy oazy. To wszystko było zasadniczo w mojej gestii do momentu wyboru na biskupa pomocniczego Edwarda Dajczaka w 1990 r. – zaznacza biskup Paweł, który przemierzał wiele kilometrów, aby uczestniczyć w różnych wydarzeniach diecezjalnych. Odwiedzał pielgrzymów zmierzających na Jasną Górę i uczestników oaz Ruchu Światło-Życie. Prowadził też wiele rekolekcji w kraju i za granicą, zarówno dla księży czy kleryków seminariów, jak i dla studentów, maturzystów czy członków Klubu Inteligencji Katolickiej. Od ponad pół wieku jest wykładowcą teologii. Wydał wiele książek, albumów i publikacji. Nie sposób wymienić wszystkich pól aktywności biskupa Pawła. Warto nadmienić, że uczestniczył w pracach różnych gremiów Konferencji Episkopatu Polski, a przez kilkanaście lat był przewodniczącym Komisji ds. Duchowieństwa. W 1990 r. uczestniczył w synodzie biskupów w Rzymie na temat formacji kapłanów.

Biskup Socha mówi o sobie, że jest tylko narzędziem Pana Boga. – Im bardziej odkrywam to z wiekiem, tym posługa ta staje się bardziej owocna. Bo kiedy duchowny akcentuje swoją rolę, to skutki jego pracy duszpasterskiej są mizerne albo żadne. Ludzie przychodzą do nas nie po mądrość ludzką czy sprawy doczesne, bo takich nauczycieli mają dosyć w tym świecie. Potrzebne są im te dary, które Bóg może tylko przez nas przekazywać. Pan Bóg uczynił nas narzędziami w swoich rękach po to, aby dawać ludziom moc do zwyciężania zła dobrem – podsumowuje dostojny jubilat.