Wojna domowa, susza, powódź i głód. Jemen jest jednym z najbardziej wyniszczonych krajów na świecie. Miliony jego mieszkańców potrzebują opieki medycznej, która daje szansę na przeżycie. W 2023 r. Caritas Polska obejmie opieką kolejną placówkę medyczną, która będzie świadczyć pomoc zwłaszcza kobietom i dzieciom.
Nasz kraj ciągle jest w stanie anarchii. Na co dzień brakuje pracowników, nasze stanowiska pozostają nieobsadzone, a kadra medyczna migruje – mówi dr Raed Bawain, dyrektor szpitala Al-Kuwait w Adenie, który od 2023 r. będzie wspierać Caritas Polska. – Ratunkiem jest interwencja organizacji humanitarnych. Mamy nadzieję, że Caritas będzie jedną z tych organizacji – podkreśla doktor.
Na krawędzi katastrofy
– Konflikt w Jemenie ma bardzo złożony charakter. Walczą ze sobą nie tylko jasno zdefiniowani przeciwnicy, ale też lokalne bojówki, które kontrolują dane terytorium, co znacząco wpływa na możliwości pracy organizacji humanitarnych takich jak Caritas Polska – mówi Radosław Sterna, szef misji Caritas Polska w Jemenie.
Wojna w Jemenie pochłonęła już co najmniej 350 tys. ofiar i nic nie wskazuje na to, by mogła się szybko zakończyć. Co gorsza, w 2022 r. Jemen nawiedziły największa od 40 lat susza, a potem ogromna powódź – opady deszczu przekroczyły 300% normy. Doprowadziło to do wyjałowienia ziemi uprawnej, a wiele zwierząt gospodarskich doznało stresu cieplnego, który m.in. zmniejsza produkcję mleka.
Reklama
Jemen ucierpiał pośrednio także w wyniku inwazji Rosji na Ukrainę – z obu tych krajów sprowadzał 46% dostaw zboża (dane ONZ). Ceny żywności gwałtownie rosną: inflacja w 2022 r., według MFW, wyniosła 43%. Według ONZ, na 31 mln Jemeńczyków 20,3 mln potrzebuje wsparcia w dostępie do usług zdrowotnych, 17,3 mln – dostaw żywności, a 15,3 mln – poprawy dostępu do czystej wody.
Są lekarze, brakuje pieniędzy
Lekarze i inni pracownicy medyczni w Jemenie często od lat nie otrzymują regularnego wynagrodzenia. Kliniki potrzebują także leków i sprzętu medycznego, zaopatrzenia w wodę, remontów infrastruktury. Caritas Polska w 2023 r. obejmie opieką szpital Al-Kuwait w tymczasowej stolicy kraju – Adenie. Główną formą pomocy będzie tym razem dofinansowanie wynagrodzeń personelu.
– Nasz szpital służy mieszkańcom dzielnicy Khormakser, w której mieszka ok. 97, 8 tys. osób – mówi dr Raed Bawain. – Zapewniamy dostęp do szczepień, zapobiegamy niedożywieniu, prowadzimy oddziały: pediatryczny, chorób wewnętrznych, położniczy i ginekologiczny. Mamy też nadzieję na wznowienie usług na oddziale położnictwa ratunkowego.
Pomoc dla kobiet w ciąży i dzieci
– Od roku pracuję jako koordynator programowy Caritas Polska. Jestem lekarzem, moja praca od zawsze polegała na pomocy ludziom – mówi Omaima Ali. – Kiedy pojawiła się możliwość pracy w sektorze humanitarnym, zobaczyłam szansę na to, by pomóc jeszcze większej liczbie osób niż wcześniej. Jestem dumna z tego, że dzięki naszej pracy udaje nam się podnieść jakość usług medycznych w moim kraju. To daje mi siłę i motywację.
W pięciu placówkach w Jemenie wspieranych przez Caritas w ciągu roku pomoc otrzyma szacunkowo 45 tys. osób, a wartość wsparcia wyniesie ok. 2, 2 mln zł.
Reklama
– Moje dziecko otrzymuje konieczne szczepienia w tej klinice. Przychodzę tutaj regularnie – mówi Safa Abdulla Mohammed, która korzysta z poradni wspieranej przez Caritas Polska w regionie Albutrees. Poradnia oferuje wsparcie kobietom w ciąży i młodym matkom. Ośrodek zdrowia otrzymuje szczepionki i leki. – Można tutaj dostać także antybiotyki oraz paracetamol. Opieka jest dla nas bezpłatna, a to oznacza duże wsparcie.
To jedyna klinika w tym ubogim regionie. Caritas przynosi nam ulgę. To niebywale ważna pomoc humanitarna i ekonomiczna. Mam nadzieję, że to wsparcie będzie kontynuowane, gdyż bardzo tego potrzebujemy – mówi Safa.
– Bez wsparcia darczyńców nie byłoby naszej pomocy w Jemenie – dodaje Radosław Sterna.
Za treść artykułu odpowiada wyłącznie Caritas Polska.
Maskotki tworzone przez osoby z niepełnosprawnością w pracowni krawieckiej Warsztatu Terapii Zajęciowej w Krzywym Kole zwracają uwagę na wyjątkowy sklep internetowy.
Caritas Archidiecezji Gdańskiej prowadzi obecnie pięć Warsztatów Terapii Zajęciowej (w Rumi, Gdyni, Krzywym Kole, Łapinie i Kolniku) oraz trzy Środowiskowe Domy Samopomocy (w Kolniku, Rumi i Krzywym Kole). Aby prace uczestników nie zostawały jedynie na półkach w pracowniach, kilka lat temu powstała witryna www.esklep.art .
Kto jest patronem leśników? Pewien niemal jestem, że mało kto zna właściwą odpowiedź na to pytanie. Zapewne wymieniano by postaci św. Franciszka, św. Huberta. A tymczasem już od ponad pół wieku patronem tym jest św. Jan Gwalbert, o czym - przekonany jestem, nawet wielu leśników nie wie. Bo czy widział ktoś kiedyś w lesie, czy gdziekolwiek indziej jego figurkę, obraz itd.? Szczerze wątpię.
Urodził się w 995 r. (wg innej wersji w 1000 r.) w arystokratycznej rodzinie we Florencji. Podczas wojny między miastami został zabity jego brat Ugo. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem Jan winien pomścić śmierć brata. I rzeczywiście chwycił za miecz i tropił mordercę. Dopadł go przy gospodzie w Wielki Piątek. Ten jednak błagał go o przebaczenie, żałując swego czynu i zaklinając Jana, by go oszczędził. Rozłożył ręce jak Chrystus na krzyżu. Jan opuścił miecz i powiedział: „Idź w pokoju, gdzie chcesz; niech ci Bóg przebaczy i ja ci przebaczam” (według innej wersji wziął go nawet do swego domu w miejsce zabitego brata). Kiedy modlił się w pobliskim kościółku przemówił do niego Chrystus słowami: „Ponieważ przebaczyłeś swojemu wrogowi, pójdź za Mną”. Mimo protestów rodziny, zwłaszcza swojego ojca, wstąpił do klasztoru benedyktynów. Nie zagrzał tu jednak długo miejsca. Podjął walkę z symonią, co nie spodobało się jego przełożonym. Wystąpił z klasztoru i usunął się na ubocze. Osiadł w lasach w Vallombrosa (Vallis Umbrosae - Cienista Dolina) zbudował tam klasztor i założył zakon, którego członkowie są nazywani wallombrozjanami. Mnisi ci, wierni przesłaniu „ora et labora”, żyli bardzo skromnie, modląc się i sadząc las. Poznawali prawa rządzące życiem lasu, troszczyli się o drzewa, ptaki i zwierzęta leśne. Las dla św. Jana Gwalberta był przebogatą księgą, rozczytywał się w niej, w każdym drzewie, zwierzęciu, ptaku, roślinie widział ukrytą mądrość Boga Stwórcy i Jego dobroć. Jan Gwalbert zmarł 12 lipca 1073 r. w Passigniano pod Florencją. Kanonizowany został w 1193 r. przez papieża Celestyna III, a w 1951 r. ogłoszony przez papieża Piusa XII patronem ludzi lasu. Historia nadała mu także tytuł „bohater przebaczenia” ze względu na wielkie miłosierdzie, jakim się wykazał. Założony przez niego zakon istnieje do dzisiaj. Według jego zasad żyje około 100 zakonników w ośmiu klasztorach we Włoszech, Brazylii oraz Indiach.
Jana Paweł II przypominał postać Jana Gwalberta. W 1987 r. w Dolomitach odprawił Mszę św. dla leśników przed kościółkiem Matki Bożej Śnieżnej. Mówił wówczas: „Jan Gwalbert (...) wraz ze swymi współbraćmi poświęcił się w leśnym zaciszu Apeninów Toskańskich modlitwie i sadzeniu lasów. Oddając się tej pracy, uczniowie św. Jana Gwalberta poznawali prawa rządzące życiem i wzrostem lasu. W czasach, kiedy nie istniała jeszcze żadna norma dotycząca leśnictwa, zakonnicy z Vallombrosa, pracując cierpliwie i wytrwale, odnajdywali właściwe metody pomnażania leśnych bogactw”. Papież Polak wspominał św. Jana także w 1999 r. przy okazji obchodów 1000-lecia urodzin świętego. Mimo to jego postać zdaje się nie być powszechnie znana. Warto to zmienić.
Emerytowany profesor Uniwersytetu Przyrodniczego im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, leśnik i autor wspaniałych książek na temat kulturotwórczej roli lasu, Jerzy Wiśniewski, od wielu już lat apeluje i do leśników i do Episkopatu o godne uczczenie tego właściwego patrona ludzi lasu. Solidaryzując się z apelem zacnego profesora przytoczę jego słowa: „Warto by na rozstajach dróg, w rodzimych borach i lasach stawiano nie tylko kapliczki poświęcone patronowi myśliwych, ale także nieznanemu patronowi leśników. Będą to miejsca należnego kultu, a także podziękowania za pracę w lesie, który jest boskim dziełem stworzenia. A kiedy nadejdą ciemne chmury związane z pracą codzienną, reorganizacjami, bezrobociem, będzie można zawsze prosić o pomoc i wsparcie św. Jana Gwalberta, któremu losy leśników nie są obce”.
Ojciec Bruno Silvestrini pochodzi z włoskiego regionu Marchii (Marche). Urodził się w cieniu bazyliki Matki Bożej z Loreto, w małej miejscowości Porto Recanati. W tym to miejscu Fryderyk II Szwabski, wnuk Fryderyka Barbarossy, zbudował zamek, aby bronić skarbca Świętego Domku w Loreto. Dlatego jego miejscowość jest silnie związana z kultem Madonny, a on jest zakochany w Maryi Dziewicy. Przez okno swojego domu, mógł z daleka oglądać kopułę maryjnego sanktuarium. Nawet teraz, za każdym razem kiedy wraca do domu i widzi kopułę bazyliki w Loreto, jego serce się raduje.
Ten augustianin, wyświęcony w 1981 roku, po piastowaniu różnych stanowisk w Kościele i w swoim zakonie, jest dziś Zakrystianem Papieskim (po włosku funkcja ta nazywa się: custode del Sacrario Apostolico) i współpracuje z Biurem Celebracji Liturgicznych Papieża. Łączą go bliskie związki ze swoim współbratem, Leonem XIV, który jada obiad w ich augustiańskiej wspólnocie zamieszkującej w małym klasztorze niedaleko Kaplicy Sykstyńskiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
