Ideę zamieniamy na działanie

Świętowanie rozpoczęło się w Niedzielę Bożego Miłosierdzia od Mszy św. w kościele Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Józefowie sprawowanej przez proboszcza ks. Zenona Mrugałę oraz dyrektora Caritas Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej ks. Marcina Jakubiaka. Wydarzenie było okazją do tego, by pokazać i podziękować wolontariuszom, i wszystkim osobom, które na co dzień zaangażowane są w działalność Caritas i są znakiem miłosierdzia w świecie oraz w swych społecznościach. Jest to też okazja, by właśnie w Niedzielę Bożego Miłosierdzia członkowie Caritas i ludzie dobrej woli połączyli siły, by organizować wydarzenia, które wychodzą często poza mury budynków oraz parafii.

Wymiar charytatywny

Reklama

– Chcemy pokazać wymiar charytatywny Caritas – tłumaczył jeden z organizatorów wydarzenia ks. Paweł Dynaka. – Wydarzenie rozpoczęło się od bardzo mocnego akcentu duchowego, Mszy św., której przewodniczył dyrektor diecezjalnej Caritas. Następnie zgromadziliśmy się na „Orliku”, gdzie rozegrany został charytatywny mecz Polska – USA. Polskę reprezentowali księża naszej diecezji, a Stany Zjednoczone żołnierze US Army stacjonujący w Mokrem i Jasionce. Mecz wygrali amerykańcy żołnierze 4:2. Były także koncerty. Wystąpili Wojciech Cugowski i Gosia Andrzejewicz. Nasza impreza ma wymiar charytatywny, tak jak Caritas, która również jest organizacją charytatywną i w sposób szczególny pomaga drugiemu człowiekowi. Dziś oczywiście ta pomoc głównie koncentruje się na uchodźcach z Ukrainy, ale nie zapominamy o nikim, kto naszej pomocy potrzebuje. Bardzo często ludzie dzielą się swoim groszem, produktami żywnościowymi, staramy się nieść pomoc wszędzie tam, gdzie zachodzi taka potrzeba, a w Józefowie chęć niesienia pomocy jest niezwykle zauważalna i widoczna – wyjaśnił.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wielkie serca Polaków

Reklama

– Po raz kolejny okazało się, że Polacy mają wielkie serca i chcemy im podziękować za pomoc Ukrainie – podkreślił ks. Marcin Jakubiak. – Dziś święto patronackie Caritas, ale także pokazanie dzieł miłosierdzia, które czyni Kościół katolicki. W tym roku pojawiła się idea, aby ten dzień uczcić w sposób szczególny. Dlatego zaproponowaliśmy go jako „Dzień dobra”, otwarty piknik połączony z mnóstwem atrakcji, tak, by każdy znalazł coś dla siebie, mógł pomóc i zobaczyć ilu jest wolontariuszy oraz ludzi dobrej woli. By także poczuć, że siła tkwi w grupie, że działając razem możemy być znakiem nadziei i miłości Boga w świecie. To także pokazanie oblicza Kościoła młodego, otwartego, dynamicznego, potrafiącego dziękować, dzielącego się dobrem i dobro zaszczepiający w innych. Chcieliśmy także podziękować wszystkim tym, którzy swoją ofiarą, wysiłkiem i czasem wspierają wszystkie działania na rzecz ofiar wojny na Ukrainie. Okazało się po raz kolejny, że jesteśmy narodem o wielkim sercu i oddaniu, że doskonale się sprawdzamy w sytuacjach krytycznych. Tym wszystkim, którzy tę pomoc niosą pod jakąkolwiek postacią, należy się wielki szacunek i podziw. Patrzą dziś na nas, Polaków, praktycznie wszyscy na całym świecie i myślę, że nie będzie przesadą, jeśli powiem, że wszyscy są dumni z Polaków, którzy wzięli na siebie największy ciężar pomocy ofiarom wojny na Ukrainie. Ja w imieniu Caritas naszej diecezji składam im wszystkim ogromne podziękowanie. Widzimy, że to dobro w nas jest i ono zawsze będzie procentowało – dziękował.

Okazać pomoc potrzebującym

– Gmina Józefów jest niezwykle ofiarna i pomaga potrzebującym – zaznaczył w rozmowie burmistrz Józefowa Roman Dziura. – To dzisiejsze święto ma bardzo szeroki kontekst i chodzi o to, aby pochwalić się tymi inicjatywami, jakie były przez Caritas podejmowane. Józefów słynie z akcji organizowanych na rzecz osób potrzebujących. Mieszkańcy naszego regionu mają w sobie ogromne pokłady dobra i wystarczy tylko je uaktywnić. Co jakiś czas w Józefowie organizujemy wydarzenia pomocowe. Tylko podczas ostatnich dwóch zebraliśmy ponad 150 tys. zł. Także jako jedna z pierwszych gmin przyjęliśmy uchodźców z Ukrainy. Mieszkają oni w specjalnie przygotowanych punktach oraz u osób prywatnych. Ksiądz Paweł Dynaka organizując koncerty, dodatkowo motywuje nas do pomocy. Jestem bardzo dumny z mieszkańców, którzy pokazują, że mają wielkie i otwarte serca – podkreślił.

Być otwartym na bliźnich

Reklama

O swojej działalności w Caritas mówiła Aleksandra Flak, opiekun Szkolnego Koła Caritas w Katolickiej Szkole Podstawowej im. Ojca Pio w Zamościu. – Wspólnie ze społecznością szkoły podejmujemy inicjatywy na rzecz potrzebujących. Dotyczy to akcji skierowanych do szerszego grona, jak i do naszych uczniów. Uczestniczymy we wszystkich przedsięwzięciach organizowanych przez Caritas, jak zbiórki żywności, spotkania, ale także organizujemy mniejsze akcje obejmujące naszą szkołę. To jest część wychowania naszych uczniów, by w życiu codziennym byli otwarci na drugiego człowieka, umieli się dzielić i pomagać potrzebującym – tłumaczyła.

Wielka wartość wydarzenia

Na wydarzenie złożyło się wiele punktów programu m.in. międzynarodowy mecz piłki nożnej między księżmi z diecezji zamojsko-lubaczowskiej, a amerykańskimi żołnierzami. – Ten mecz to niecodzienne wydarzenie w skali naszego powiatu – podkreślił starosta biłgorajski Andrzej Szarlip. – Uważam, że diecezjalny „Dzień Dobra” w Józefowie to przepiękna inicjatywa i wspaniała rzecz, wszyscy dzielimy się swoją dobrocią. Jako Polacy zdaliśmy egzamin z człowieczeństwa i pokazaliśmy, że otwartość, gościnność, stawanie po stronie słabszych i zaradzanie potrzebom osób potrzebujących to nasze cechy narodowe. Oczy całego świata zwrócone są na nas, a my pokazujemy, co to znaczy braterstwo, miłość bliźniego i miłosierdzie. Dodatkowo wydarzeniu towarzyszy mecz naszych księży wraz z amerykańskimi żołnierzami. Jest to niecodzienne i wspaniałe wydarzenie, w skali powiatu jeszcze nie mieliśmy takiej inicjatywy. Tym bardziej nie dziwi wielka frekwencja kibiców, którzy dopisali. Cieszę się bardzo z tego wydarzenia, ponieważ ono obrazuje tę sytuację, w której się znajdujemy. Z jednej strony „Dzień Dobra”, który można definiować jako wielką pomoc Polaków, którzy stanęli na wysokości zadania i pomagają uchodźcom, a z drugiej strony Amerykanie, którzy są gwarantem bezpieczeństwa również dla nas, dla Polaków i całego NATO – zaznaczył.

Ponadto w ramach imprezy odbyły się piknik rodzinny, kiermasz ciast i kuchni lokalnej oraz loterie fantowe, a także koncerty Wojciecha Cugowskiego, Gosi Andrzejewicz i zespołu Beat Magic. Wydarzeniu towarzyszyła zbiórka funduszu na kolonie letnie dla dzieci z ubogich polskich rodzin oraz dzieci uchodźców z Ukrainy. „Dzień Dobra” w Józefowie jest również częścią oficjalnych obchodów 30-lecia istnienia diecezji zamojsko-lubaczowskiej.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”