W nowy rok z nowym patronem

Spotkać się to początek, zgodzić się to postęp, pracować razem to sukces” – słowa Henry’ego Forda stały się mottem uroczystości, która odbyła się w Bukowinie w Gminie Biszcza.

Wydarzenie rozpoczęło się od Mszy św. sprawowanej w zabytkowym kościele Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Bukowinie. Do zebranych w świątyni uczniów zwrócił się proboszcz parafii w Biszczy, ks. Stanisław Bełz. – Rozpoczynamy dziś nowy rok szkolny 2021/2022, rozpoczynamy czas nauki, zdobywania wiedzy, zdobywania mądrości. Zgromadzeni na Mszy św. módlmy się o to, by ten czas przyniósł w naszym życiu piękne owoce, by był pełen wzniosłych chwil dla uczniów i nauczycieli. Każdy z nas potrzebuje Bożego wsparcia i pomocy, aby gorliwie podchodzić do codziennych obowiązków. Prośmy zatem o dary Ducha Świętego. Witam wszystkich zgromadzonych w świątyni i zapraszam do szczerej modlitwy – powiedział.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Po Eucharystii przy pomniku--obelisku poświęconym ofiarom niemieckich pacyfikacji wsi, upamiętniającym pomordowanych i wysiedlonych mieszkańców Bukowiny złożono kwiaty i zapalono znicze, a dalsza część uroczystości odbyła się na placu przed szkołą w Bukowinie. Na uroczysty apel złożyło się wspólne odśpiewanie hymnu narodowego, złożenie meldunku o gotowości do podjęcia nauki w nowym roku szkolnym, wspólne odtańczenie poloneza oraz odczytanie uchwały o nadaniu imienia placówce i wystąpienia zaproszonych gości.

Szkoła Podstawowa w Bukowinie jest prawdziwym centrum życia lokalnej wspólnoty. Służy nie tylko uczniom i nauczycielom, ale również całej społeczności.

Bogata historia

Szkoła w Bukowinie ma bogatą, ponad 60-letnią tradycję – podkreślał w rozmowie wójt Gminy Biszcza, Zbigniew Pyczko. – Placówka działa od 1959 r. Obecnie uczy się w niej 96 uczniów, dodatkowo funkcjonuje w niej również oddział przedszkolny, a z uczniami pracuje 12 nauczycieli. Trzy lata temu udało się złożyć kompleksowy wniosek na termomodernizację budynku i remont wnętrza szkoły. Teraz budynek wygląda przepięknie, a sale są wyremontowane. W 2020 r. budynek szkoły został gruntownie wyremontowany, a inwestycja kosztowała około 1,2 mln zł. Budynek został docieplony, wyremontowany wewnątrz, zagospodarowany został plac przy szkole. Placówka jest także doskonale wyposażona, są klaso-pracownie i nowoczesny sprzęt. Szkoła Podstawowa w Bukowinie jest prawdziwym centrum życia lokalnej wspólnoty. Służy nie tylko uczniom i nauczycielom, ale również całej społeczności. Od dziś także nosi imię hetmana Jana Zamoyskiego, co potwierdza łączność miejscowości z Hetmanem Wielkim Koronnym – wyjaśniał.

Piękno i wdzięczność

Reklama

Słowa powitania do wszystkich zgromadzonych skierowała dyrektor Szkoły Podstawowej w Bukowinie, Irena Klecha. – Dzisiejszy dzień na stałe wpisze się w historię naszej placówki. Chcę wspomnieć dziś zmarłych nauczycieli i pracowników szkoły, którzy zostawili tutaj swój ślad, ślad swojej pracy, oddania i zaangażowania na rzecz szkolnej społeczności. Od bardzo dawna chcieliśmy nadać szkole imię, ponieważ już jest bardzo mało szkół w województwie lubelskim, które nie mają swojego patrona. Nie mogliśmy ziścić swoich marzeń wcześniej, ponieważ nasz budynek nie nadawał się do zaproszenia gości i zrobienia takiej uroczystości. W maju 2020 r. rozpoczął się remont budynku i dzisiaj możemy podziwiać piękno nowej szkoły. Życzę wszystkim uczniom i nauczycielom owocnej współpracy, wielu sukcesów oraz by czas spędzony w szkole był dobrze wykorzystany, pełen kreatywności i osiągnięć wychowawczych i dydaktycznych – mówiła.

Dziś szkole znajdującej się w tej miejscowości nadajemy imię tego wielkiego hetmana, Polaka i patrioty. To jest znakomity prognostyk na dobry rok szkolny i rozwój tej placówki.

Dobre prognozy

W uroczystościach uczestniczył minister edukacji i nauki Przemysław Czarnek, który życzył społeczności szkolnej w Bukowinie owocnego nowego roku szkolnego. – Bukowina związana jest z Zamoyskimi i z Akademią Zamojską. Dziś szkole znajdującej się w tej miejscowości nadajemy imię tego wielkiego hetmana, Polaka i patrioty. To jest znakomity prognostyk na dobry rok szkolny i rozwój tej placówki. Nowy rok szkolny jest powrotem do wspólnoty szkolnej i do normalności. Jest pełen nowych rozwiązań i programów, jak choćby program „Poznaj Polskę” – wyjazdów i wycieczek finansowanych z budżetu ministra edukacji i nauki. Jest to narodowy program wsparcia dzieci i młodzieży po Covidzie. W tym roku szkolnym chcemy także na lepsze zmienić warunki pracy nauczycieli. W życie wchodzi rozporządzenie, w którym mówimy stop biurokracji nauczyciela. Z kolei Gmina Biszcza słynie z gospodarności oraz tego, że świetnie lokuje środki. Nie ma jednak lepszej inwestycji jak inwestycja w warunki rozwoju, zdobywania wiedzy i wychowania przyszłych pokoleń. Dlatego też uczniom i nauczycielom tej szkoły oraz wszystkich szkół w powiecie biłgorajskim życzę znakomitego roku szkolnego, pełnego sukcesów – powiedział.

Ślady historii

Na uroczysty apel złożyło się wspólne odśpiewanie hymnu narodowego, złożenie meldunku o gotowości do podjęcia nauki w nowym roku szkolnym, wspólne odtańczenie poloneza oraz odczytanie uchwały o nadaniu imienia placówce i wystąpienia zaproszonych gości. Została również odsłonięta tablica pamiątkowa, na której znalazły się słowa podziękowania dla mieszkańców Bukowiny, rodziców, dyrekcji i nauczycieli szkoły za zaangażowanie i wkład w remont oraz codzienne życie szkoły.

Po części oficjalnej uroczystości był czas na wpisanie się do księgi pamiątkowej i zwiedzanie szkoły. Warto również podkreślić, iż miejscowość Bukowina ma z rodem Zamoyskich mocne związki. Pod koniec XVI wieku król Zygmunt III Waza podarował Bukowinę hetmanowi i kanclerzowi wielkiemu koronnemu Janowi Zamoyskiemu w nagrodę za wsparcie go w czasie elekcji i zwycięstwo pod Byczyną. Po utworzeniu Akademii Zamojskiej, w roku 1600 hetman nadał Bukowinę profesorom uczelni jako uposażenie, stąd potocznie nazywana jest miejscowością akademicką. Jan Zamoyski ufundował Bukowinę jako wieś akademicką, która odtąd dostarczała dochodów Akademii, a także stała się miejscem wypoczynku jej profesorów. Uczelnia Państwowa w Zamościu kontynuuje te tradycje i od wielu lat odbywają się tutaj Spotkania Akademickie.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”