Reklama

Wiadomości

Prezydent polskich spraw

O „planie Dudy”, zrównoważonym rozwoju i nowej strategii bezpieczeństwa narodowego mówi Paweł Mucha – zastępca Szefa Kancelarii Prezydenta RP.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Mateusz Wyrwich: Prezydent Andrzej Duda powiedział w jednym ze swoich wystąpień, że „chce być dalej prezydentem polskich spraw”. A dokładniej?

Paweł Mucha: Przywołany tu cytat z wypowiedzi Andrzeja Dudy to esencja całej jego prezydentury. Dlaczego? Bo jest to perspektywa jego programu – tego, co konsekwentnie realizuje od 2015 r., a co przekłada się na jego obecną aktywność w kraju i w polityce międzynarodowej. Andrzej Duda jest prezydentem Polski w różnych wymiarach, doskonale bowiem zna polskie sprawy – niemal codziennie spotyka się z ludźmi. Jako jedyny był w każdym polskim powiecie i właśnie z tych spotkań czerpie materiał do swoich wypowiedzi, a także do swojej aktywności legislacyjnej. Andrzej Duda jako prezydent zawsze na pierwszym miejscu stawia interes ogólnonarodowy, który musi być utożsamiany z polskimi sprawami. Dba więc o los polskiej rodziny. W jednym ze swoich pierwszych wystąpień powiedział, że będzie tak sprawował urząd, by po 5 latach jego kadencji przeciętna polska rodzina mówiła, iż żyje jej się lepiej – w wymiarze zarówno ekonomicznym, jak i infrastrukturalnym. I tak się dzieje. Dziś mamy też „plan Dudy”, w którym prezydent mówi o budowaniu inwestycji strategicznych, inwestycji infrastrukturalnych.

Ostatnio prezydent wyszedł też z inicjatywą wprowadzenia zasiłku solidarnościowego. Co on oznacza?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Dzisiaj szczególną troską otaczane jest zdrowie publiczne, ale nie mniej ważna jest ochrona miejsc pracy, ich utrzymanie. Redukcjom mają zapobiec kolejne finansowe tarcze antykryzysowe, dzięki którym będzie możliwe utrzymanie płynności polskich przedsiębiorstw. Robimy więc wszystko, by ubytek miejsc pracy był jak najmniejszy. Tym bardziej że jest wiele osób, które utraciły pracę w związku z COVID-19. Stąd pojawił się w wystąpieniu programowym pana prezydenta, w porozumieniu z NSZZ „Solidarność”, dodatek solidarnościowy. To jest kwota 1400 zł, która trafi do ponad pół miliona osób – może nawet 600 tys. Te szacunki będą jeszcze uszczegóławiane. Pieniądze trafią do ludzi, którzy utracili pracę po 15 marca br. z powodu pandemii i nie mają prawa do zasiłku. Takich osób, które nie mają żadnych środków finansowych, jest ok. 200 tys. Pieniądze będą wypłacane za czerwiec, lipiec i sierpień. Jest też ponad 300 tys. pracowników, którzy mają prawo do zasiłków. Im również będą wypłacane pieniądze z dodatku solidarnościowego.

Prezydent w ciągu tych 5 lat w sposób szczególny pochylał się nad polską wsią. Z założenia o wieś miał dbać PSL, ale on dbał tylko o głosy, kompletnie zaś nie widział jej problemów. Zauważył je za to prezydent, który swoimi działaniami wspiera np. dofinansowywanie kół gospodyń wiejskich czy wyposażenie w najnowocześniejszy sprzęt ochotniczych straży pożarnych. Przede wszystkim – zainicjował Ustawę o rodzinnym gospodarstwie rolnym.

Reklama

Jak podkreśliłem, Andrzej Duda jest prezydentem polskich spraw. A sprawy polskiej wsi to są polskie sprawy, o których poprzednicy zapomnieli. Mamy ogromną część populacji, która mieszka na wsi. Jeżeli więc mówimy o zrównoważonym rozwoju, to niezależnie od tego, czy ktoś mieszka w dużej czy małej miejscowości, powinien mieć poczucie, że państwo polskie zabiega o jego sprawy. Że pozwala mu się realizować, rozwijać, że wspiera go w tych obszarach, w których on potrzebuje tego wsparcia. Dzisiaj, w sytuacji pandemii, niezwykle ważne jest bezpieczeństwo żywnościowe. Naszym potężnym atutem jest to, że jesteśmy ogromnym eksporterem żywności, a to zasługa polskiej wsi. Słowem – bezpieczeństwo żywnościowe jest jednym z absolutnie fundamentalnych aspektów bezpieczeństwa państwa. Kiedy powstawała „średniookresowa strategia rozwoju kraju”, prezydent bardzo wyraźnie mówił, że nie możemy rozumować jak poprzednicy, którzy uważali, iż tylko największe miasta mają się bogacić. I dopiero to ich bogactwo, ewentualnie, może przenikać w głąb kraju. Mówiliśmy od początku tym kalkulacjom: nie! Będziemy przywracać państwo jako całość. Rozbudowujemy infrastrukturę drogową i kolejową; przywracamy posterunki policji, które przez poprzednie władze były likwidowane, wspieramy szpitale powiatowe. Prezydent mówi o miliardach złotych, które będą przeznaczone na fundusz inwestycji publicznych dla samorządów. Chcemy bowiem, by mieszkaniec gminy wiejskiej miał świadomość, że nie żyje na rubieżach.

Jednym z punktów programu prezydenta jest ekspansja gospodarcza. Czy to nie brzmi zbyt wielkomocarstwowo...?

Dyplomacja ekonomiczna, jeśli chodzi o prezydenturę Andrzeja Dudy, jest rozumiana jako element niezwykle istotny i ważny w jego aktywności międzynarodowej. I mamy wymierne tego efekty – najbardziej spektakularne przykłady to: współpraca polsko-chińska, również polsko-brazylijska czy polsko-amerykańska. Jest wiele sygnałów, że po wizytach pana prezydenta, po jego rozmowach politycznych następowało otwarcie gospodarcze w relacjach z danym państwem. Tworzony był zawsze klimat dla przedsiębiorców do prowadzenia interesów – nie tylko współpracy spółek skarbu państwa z wielkimi koncernami, ale także współpracy średnich czy dużych przedsiębiorców prywatnych.

Innym przykładem aktywności prezydenta w Europie Środkowo-Wschodniej jest też inicjatywa Trójmorza, z którą Andrzej Duda wyszedł przed laty wraz z prezydent Chorwacji Kolindą Grabar-Kitarović. Inicjatywa dość wykpiwana przez opozycję dziś jest wpisana przez prezydenta w program wyborczy – nową Strategię bezpieczeństwa narodowego...

To jest wyzwanie bezpieczeństwa rozumianego w formacie bukareszteńskiej dziewiątki, NATO, wojsk amerykańskich w Polsce, rozszerzonej obecności wojsk NATO. Wszystko to prezydent zapowiadał na początku swojej prezydentury i to się wydarzyło. Inicjatywę Trójmorza trzeba jednak umieścić w kontekście gospodarczym. Okazała się ona tak cenna, że dzisiaj status obserwatora mają Stany Zjednoczone. Angażują się także Niemcy i chcą nas wspierać. Prezydent niedawno mówił, że również Japonia jest zainteresowana współpracą z Trójmorzem. Ten projekt polsko-chorwacki, do którego przyłączyły się państwa członkowskie Europy Środkowo-Wschodniej, okazał się też bardzo ważny wewnątrz Unii Europejskiej. Dzisiaj jest taka chwila, w której faktycznie będzie się rozstrzygał wizerunek Polski na kolejne lata. Mamy już dorobek 5-lecia. Analitycy mówią, że Polska może być tym państwem w Europie, które najmniej dotkliwie odczuje skutki COVID-19 właśnie z uwagi na swoją sytuację gospodarczą. I przełamaliśmy, jak to powiedział prezes Jarosław Kaczyński, „ileś imposybilizmów”. Udało się bardzo wiele zbudować... Prezydent powiedział: chcemy, żeby społeczna gospodarka rynkowa była naprawdę społeczną gospodarką rynkową. Chcemy, by polskie sprawy były na pierwszym miejscu. I prezydent to wyzwanie realizuje. Jeżeli więc mamy nasz dorobek utrzymać, to wszystko jest w rękach naszych wyborców. Wśród nich – czytelników Niedzieli. Stąd mój apel, aby wzięli Państwo udział w tych wyborach i stanęli po stronie polskich spraw – waszych spraw. Żeby Państwo stanęli także po stronie wartości: Bóg, honor, ojczyzna. Bo one odgrywają ogromną rolę w życiu człowieka.

Paweł Mucha
sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP., adwokat, działacz społeczny

2020-06-17 11:08

Oceń: +3 -5

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kard. Capovilla: Niech kanonizacja dwóch papieży uczyni nasze narody mądrymi, wielkodusznymi, otwartymi

[ TEMATY ]

wywiad

kardynał

"Pragnąłbym, żeby uroczystości kanonizacyjne służyły nie tylko oddaniu hołdu dwóm papieżom, którzy już otoczeni są chwałą w niebie, ale by uczyniły nasze narody mądrymi, wielkodusznymi, otwartymi" - powiedział abp Loris Francesco Capovilla. Kardynał-nominat, wieloletni sekretarz i najbliższy współpracownik najpierw patriarchy Angelo Giuseppe Roncallego, a następnie papieża Jana XXIII mówi w rozmowie z KAI m. in. o świętości papieża Jana, jego umiłowaniu Polaków, bliskich relacjach z kard. Stefanem Wyszyńskim, podobieństwach i różnicach osobowości i pontyfikatu papieża-Włocha i papieża-Polaka. Mówiąc m. in. o bł. Janie Pawle II stwierdził: "Był heroiczny i święty. To jego świadectwo wystarcza, by zgiąć przed nim nasze kolana i dziękować krajowi, który go wydał, wychował, umiłował, kocha i będzie kochał".

KAI: Eminencja, 22 lutego zostanie włączony do Kolegium Kardynalskiego. Jakie myśli towarzyszą w tej historycznej chwili byłemu osobistemu sekretarzowi najpierw patriarchy Angelo Giuseppe Roncallego, a następnie od 28 października 1958 r. papieża Jana XXIII? Abp Loris Francesco Capovilla: Kiedy Ojciec Święty 12 stycznia w południe ogłaszał nazwiska nowych kardynałów byłem tutaj, w swoim pokoju w Sotto il Monte, śledząc jak zwykle z radością papieskie rozważanie poprzedzające modlitwę „Anioł Pański”. Tak z wielkim wzruszeniem czynię każdej niedzieli. Kiedy na zakończenie ogłosił nazwiska nowych kardynałów, słuchałem ich w spokoju. Wreszcie na zakończenie Papież powiedział, że do grona tego włączy także trzech biskupów emerytowanych, ale kiedy wypowiedział moje: Loris Francesco Capovilla pomyślałem o moim ojcu i mamie, o moich wychowawcach w seminarium, wszystkich osobach, jakie spotkałem, wszystkich dobrodziejach mojej duszy i rzecz jasna. Pomyślałem też, iż jest to gest uznania dla milczącej, pokornej, naznaczonej pokorą służby u boku Jana XXIII. Posłuszeństwa papieżowi i Kościołowi powszechnemu, posłuszeństwa Kościołowi i Chrystusowi. Nie odczułem nic innego, poza wzruszeniem, żadnej satysfakcji osobistej. Poczułem się też w jedności z wszystkimi ludźmi dobrej woli, szukającymi Boga, jeśli są chrześcijanami - starającymi się żyć radami ewangelicznymi. Wyznam bowiem szczerze, że w moim długim życiu spotkałem więcej osób dobrych, niż złych. Przyznam, że Kościół w którym się urodziłem, w którym żyłem jako dziecko był Świętym Kościołem Rzymskim, Katolickim ale ten w którym jestem dziś wydaje mi się wspanialszy. Również moja ojczyzna przeszła przez wiele trudności. Nadal nie jest łatwo, ale jestem przekonany, że dokonaliśmy kilku kroków na drodze ku sprawiedliwości, zarówno we Włoszech, w Europie jak i na całym świecie. KAI: Czy współpracując z Janem XXIII miał Ksiądz Kardynał wrażenie, że jest to osoba święta? - Tak, bo był on jakby otwartą księgą. Opowiedział mi całe swoje życie: dzieciństwo, młodość . Mówił mi o swojej posłudze kapłańskiej. Wszystkim radzę, by przeczytali w jego "Dzienniku duszy", który jest odzwierciedleniem jego duszy kursu rekolekcji prywatnych, jakie odbył ze swym spowiednikiem przygotowując się do osiemdziesiątych urodzin. Rozpoczyna od rachunku sumienia. Mówi o pokorze, czystości, ubóstwie, posłuszeństwie, i dla każdego z tych paragrafów powiada - nic nie znajduję niczego w mym życiu przeciw tym cnotom. To dotyczy każdego z nas, także ludzi świeckich, a nie tylko duchowieństwa, kiedy słyszymy jak papież Jan powiada, że jego długim życiu - nigdy, nic nie było takiego, co byłoby sprzeczne z czystością, do której został powołany. Kiedy spojrzymy na to wyznanie, to wydaje mnie się jakby cudem światła rzucanym na nasz wiek. KAI: Co zdaniem Eminencji było najbardziej godne podziwu w osobowości Jana XXIII? - Najlepiej to chyba wyraził wielki francuski pisarz Georges Bernanos, gdy postawiono mu pytanie: kim jest święty? Czy też w kategoriach świeckich: kto jest bohaterem nauki, patriotyzmu czy kultury? "Świętym jest ten, który nigdy nie przestał być dzieckiem". Ale to dziecięctwo jest stopniowym dojrzewaniem do swego powołania i misji. Papież Jan myślał jednie o tym, żeby być księdzem, myślał tylko o tym by sprawować Bożą służbę przy ołtarzu, na którym znajduje się mszał - zawierający Słowo Boże, Boże objawienie i kielich - służący do sprawowania najwznioślejszego z sakramentów. Dla niego przewodnikiem były słowa św. Jana Chryzostoma: być prostym i roztropnym - to szczyt życia chrześcijańskiego. I dodawał - i to jest życie anielskie, to oznacza żyć tak, jak aniołowie. KAI: 27 kwietnia w niedzielę Miłosierdzia Bożego Jan XXIII zostanie ogłoszony świętym razem z naszym rodakiem, Janem Pawłem II. Czy są jakieś elementy łączące tych dwóch wielkich ludzi Kościoła? - Muszę powiedzieć, że poznałem biskupa Karola Wojtyłę, wraz z kard. Stefanem Wyszyńskim podczas II Soboru Watykańskiego. W sierpniu 1979 roku zostałem przyjęty na audiencji w Castel Gandolfo. Jan Paweł II określił wówczas Jana XXIII prorokiem. I dodał, że prorocy cierpią, ale on miał rację i żyjemy dziś w nowych, zainaugurowanych przezeń czasach. Chciałbym też zaznaczyć, że obydwaj żyli w innej epoce, że chodzi o inne środowisko wychowawcze, pochodzenie, doświadczenia życiowe. Ale z pewnością podziwiamy dwóch ludzi Kościoła, którzy oddali się bez reszty Bogu i ludzkości. Papież Jan, będąc dobrym Włochem kochał swoją ojczyznę i z nakazu papieża Benedykta XV po I wojnie światowej dokonał wizytacji wszystkich diecezji włoskich, by rozbudzić ducha misyjnego, który zawsze był pośród naszego narodu żywy. Później, w 1925 roku Pius XI wysłał go do Bułgarii. Jak mawiam, miał kapelusz w dłoni, zawsze podchodził z wielkim szacunkiem dla chrześcijan wschodnich. Nigdy nie nazywał ich "prawosławnymi", ale mówił "moi bracia". Kiedy pewien prawosławny powiedział do niego: "Panie przedstawicielu papieża, chciałbym pojechać na studia do Rzymu, jeśli uzyska Pan dla mnie stypendium, to jestem gotów stać się nawet katolikiem". Będąc wówczas młodym papieskim przedstawicielem abp Roncalli wyraźnie stwierdził, że nie chce, aby ktokolwiek odniósł wrażenie, że przybył do Bułgarii, aby uprawiać prozelityzm. Zwracając się do tego młodego, 22- letniego alumna prawosławnego seminarium w Sofii powiedział: "Niech pan nauczy się miłować Jezusa, swój naród i jemu służyć. A skoro stwarza mi pan okazję, to chciałbym jasno powiedzieć, że my katolicy i prawosławni nie jesteśmy nieprzyjaciółmi, lecz braćmi. Łączy nas Księga Bożego Objawienia, chrzest, sakramenty, a zwłaszcza Msza św., nabożeństwo do Matki Bożej. Rzeczywiście istnieje kwestia jedności, prymatu Piotra, ale to rozdarcie nastąpiło tysiąc lat temu. Ci którzy do niego doprowadzili, już nie żyją, minęły wieki. Dzisiaj naszym zadaniem - pana prawosławnego i mnie katolika jest czynienie siebie Chrystusem, mamy upodobnić się do Chrystusa wraz z naszą wspólnotą. Kiedy upodobnimy się do Chrystusa, jedność będzie faktem". Jest to cud, którego obecnie oczekujemy, za naszych dni pod przewodnictwem naszego papieża Franciszka. Chciałbym dodać, że pontyfikat Jana XXIII trwał mniej niż 5 lat, zaś Jana Pawła II niemal 27 lat. Łatwiej jawić się jako osoba wybitna w krótkim okresie, niż w tak długim, jak papież Polak. Jan Paweł II bardzo ukochał ludzkość i w swoich pielgrzymkach dotarł do najbardziej odległych zakątków ziemi, aby zanieść Jezusa, Jego nauczanie - miłości i pokoju. Wszyscy pamiętamy to tragiczne wydarzenie na placu św. Piotra z 13 maja 1981 roku - zamach na papieża. Działo się to w czasie audiencji - spotkania z ludźmi, którzy go kochali. Natychmiast przebaczył zamachowcowi. Pewnie ktoś powie - to przecież obowiązek chrześcijanina, ale w przebaczeniu Jana Pawła II było coś więcej: bo po wielu latach, w roku 2002 powiedział to w Bułgarii, że nigdy nie sądził, aby ktoś z Bułgarów mógł spiskować przeciw niemu. Był w tym heroiczny i święty. To jego świadectwo wystarcza, by zgiąć przed nim nasze kolana i dziękować krajowi, który go wydał, wychował, umiłował, kocha i będzie kochał. KAI: Dla Polaków niezmiernie ważnym jest niesłychanie życzliwy stosunek Jana XXIII do Polski. To on w październiku 1962 r., przyjmując delegację naszego episkopatu, przybyłą na Sobór, powiedział o ziemiach zachodnich jako "po wiekach odzyskanych" - na długo przed oficjalnym uznaniem tego faktu przez wspólnotę międzynarodową. Powszechnie znany był jego bardziej niż życzliwy stosunek do kard. Wyszyńskiego, który był ostatnim hierarchą spoza Kurii Rzymskiej, którego przyjął umierający papież - 20 maja 1963 r. Skąd brała się u niego ta życzliwość i sympatia? - Po pierwsze: Jan XXIII znał historię. Kto ją zna, zdaje sobie sprawę z perturbacji, słabości i grzechów, ale potrafi także docenić dobro, męstwo i cnotę. Ostatnim jego sekretarzem w Paryżu był ks. Bolesław Szkiłądź. Ówczesny substytut w sekretariacie stanu, ks. prałat Montini (późniejszy Paweł VI) bardzo go cenił, jego znajomość języków, jego męstwo i dobroć. Polecił go abp Roncallemu, aby zorientował się, czy mógłby on pracować w dyplomacji watykańskiej. Poznałem, go, był naprawdę wielkim świętym. Niestety zmarł wkrótce po wyborze Jana XXIII, 8 listopada 1958 roku w Paryżu, na skutek wypadku drogowego. Nie wiem, czy panowie wiedzą, że w 1929 roku, kiedy abp Roncalli obchodził 25-lecie święceń kapłańskich to udał się na Jasną Górę i do Krakowa. Ale już wcześniej w 1912 roku gdy przebywał w Wiedniu to ks. Roncalli pojechał stamtąd na Węgry a następnie do Krakowa, gdzie w katedrze wawelskiej odprawił Mszę św. Po latach upamiętniono to wydarzenie. Trzeba też pamiętać, że jako patriarcha Wenecji kard. Roncalii w 1957 roku gościł prymasa Polski, kard. Stefana Wyszyńskiego. Są zdjęcia ukazujące ich wspólną przejażdżkę gondolą po Canale Grande. Nie wiem, czy panowie wiedzą, że 28 października 1958 roku, kiedy został wybrany papieżem o 5.30 w kaplicy św. Matyldy w Watykanie sprawował Mszę św. kard. Roncalli, któremu służyłem, następnie o 6.00 odprawiał kard. Stefan Wyszyński, a o 6.30 ja. Byłem świadkiem wielu ich rozmów. Po zakończeniu konklawe Jan XXIII ofiarował kard. Wyszyńskiemu monstrancję odziedziczoną po Piusie XII, aby zawiózł ją na Jasną Górę. Prymas zapewnił, że każdego dnia na Jasnej Górze sprawowana będzie Msza św. w intencji Ojca Świętego i cały świat katolicki. Takich rzeczy się nie zapomina. KAI: Co chciałby Eminencja przekazać Polakom w przeddzień kanonizacji Jana XXIII i Jana Pawła II? - Pragnąłbym, żeby uroczystości kanonizacyjne służyły nie tylko oddaniu hołdu dwóm papieżom, którzy już otoczeni są chwałą w niebie, ale by uczyniły nasze narody mądrymi, wielkodusznymi, otwartymi. Polakom, podobnie jak i Włochom życzę, aby przyjęli zachętę papieża Jana, który mawiał, że aby być księdzem, ale także katolikiem świeckim trzeba być wspaniałomyślnym i spoglądać na to co wyniosłe i przekraczające nasze ograniczenia, także poza Europę, zapatrzoną w chwałę przeszłości, swych zasług, ale potrzebującą spojrzenia, ku temu, za czym wszyscy tęsknimy, by biec, nie tylko podążać, ku ciągle odległym celom cywilizacji miłości. Rozmawiali: Krzysztof Tomasik, o. Stanisław Tasiemski Abp Loris Francesco Capovilla, arcybiskup tytularny Mesembria (Włochy). Urodził się 14 października 1915 w Pontelongo koło Padwy. Następnie jego rodzina przeniosła się w Wenecji-Mestre. 23 maja 1940 przyjął święcenia kapłańskie. W 1949 został redaktorem diecezjalnego tygodnika „La voce di S. Marco”. Przez ponad 10 lat, najpierw w Wenecji, a następnie w Watykanie był osobistym sekretarzem najpierw patriarchy Angelo Giuseppe Roncallego, a następnie 28 października 1958 r. papieża Jana XXIII. W latach 1963-1967 był ekspertem II Soboru Watykańskiego. 26 czerwca 1967 r. Paweł VI mianował prałata Capovillę biskupem Chieti i sam udzielił mu sakry biskupiej 16 lipca 1967 r. 25 września 1971 został promowany na arcybiskupa tytularnego Mesembria i mianowany prałatem Loreto. Zrezygnował z funkcji prałata Loreto w grudniu 1988, a jego następcą został prałat Pasquale Macchi, który był osobistym sekretarzem Pawła VI. 1 kwietnia ub. roku papież Franciszek odbył z nim rozmowę telefoniczną. Mieszka obecnie w rodzinnej miejscowości bł. Jana XXIII - Sotto il Monte koło Bergamo w północnych Włoszech. 22 lutego 2014 roku zostanie włączony do Kolegium Kardynalskiego, którego będzie najstarszym członkiem.
CZYTAJ DALEJ

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Do wersji od lat istniejącej w naszej przestrzeni internetowej Niezbędnika Katolika, która każdego miesiąca inspiruje do modlitwy miliony katolików, dołączamy wersję papierową. Każdego miesiąca będziemy przygotowywać niewielki i poręczny modlitewnik, który dotrze do Państwa rąk razem z naszym tygodnikiem w ostatnią niedzielę każdego miesiąca. Dostępna jest również wersja PDF naszego Niezbędnika!

CZYTAJ DALEJ

Spekulacje na temat tytułu i treści pierwszej encykliki papieża Leona XIV

2025-10-01 15:46

[ TEMATY ]

Encyklika

Leon XIV

Vatican Media

Leon XIV

Leon XIV

Watykaniści spekulują obecnie na temat nazwy i treści dwóch pierwszych papieskich dokumentów nauczania Leona XIV. Powszechnie oczekuje się, że jego pierwsza encyklika będzie dotyczyła wyzwań stojących przed ludzkością w związku ze sztuczną inteligencją. Rzymski portal „Silere non possum” poinformował w środę, że łaciński tytuł dokumentu będzie brzmiał „Magnifica humanitas” - „Wspaniała ludzkość”.

Od momentu wyboru Leon XIV wielokrotnie wypowiadał się na temat szybkiego rozwoju sztucznej inteligencji i ostrzegał przed zagrożeniami związanymi z tym postępem technologicznym. Według „Silere non possum” pierwsza encyklika nowego papieża poświęcona globalnemu megatematowi sztucznej inteligencji może mieć podobne znaczenie jak historyczna encyklika „Rerum novarum” papieża Leona XIII z 1891 roku. W encyklice tej po raz pierwszy papież zajął się konsekwencjami industrializacji, inicjując tym samym katolicką naukę społeczną.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję