Dziękujemy Bogu za 75 lat sióstr, za wszystkie wykonane prace i dzieła, za ich obecność – mówił proboszcz pińczowskiej parafii ks. Jan Staworzyński.

W uroczystościach jubileuszowych uczestniczyły bardzo licznie przybyłe sercanki, które w przeszłości pracowały w Pińczowie. Obecna była matka generalna Olga Podsadnia i matka prowincjalna Marianna Łacina oraz samorząd pińczowski, delegacje szkół, ośrodków zdrowia i in. Mszę św. pod przewodnictwem bp. Jan Piotrowskiego koncelebrowali kapłani związani z Pińczowem.

Bukiet z modlitwy

– Na potrzeby jubileuszu można by stworzyć katalog nazwisk, spraw, podejmowanych wysiłków i zadań, jednak najważniejsze jest zawsze świadectwo miłości – mówił w homilii bp Jan Piotrowski.

Biskup kielecki przypomniał realia, w jakich 75 lat temu sercanki obejmowały swą placówkę w Pińczowie, podejmując pracę charytatywną, katechetyczną, medyczną. – Dziękujmy Bogu i siostrom za ten czas – mówił. – Najważniejsze, co siostry ze sobą przyniosły to miłość do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Za to Wam dziękuję. Tam, gdzie Bóg jest obecny ze swoją miłością, tam dzieją się dobre i trwałe rzeczy. Ufamy, że ich cicha i pokorna modlitwa, odbudowała brak zaufania i miłości w wielu rodzinach oraz wyprosiła nowe powołania kapłańskie i zakonne – mówił bp Jan Piotrowski.

Zachęcał także do odmawiania litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa, co można potraktować jako „najpiękniejszy bukiet dla Sióstr”. Życzył siostrom, aby „doskonaliła się w was miłość do Boga, do boskiego Serca Pana Jezusa i do ludzi, co będzie świadectwem, że przygotowuje drogę dla Pana”.

Siostry ze swej strony przekazały dary dla parafii i na misje. Padło wiele ciepłych słów ze strony jubilatek oraz osób wyrażających im swą wdzięczność, m.in. skierowanych przez dzieci szkolne i ich rodziców, czy członków Honorowej Straży Najświętszego Serca Pana Jezusa. Dzisiaj w Pińczowie pracują cztery siostry i jest to praca bardzo ofiarna, na wielu polach.

Pracowita codzienność

Sercanki 75 lat temu rozpoczęły pracę w szpitalu powiatowym w Pińczowie, który mieścił się w obrębie zabudowań klasztornych ojców reformatów. Siostry zamieszkały na terenie szpitala. Właśnie tam miało miejsce uzdrowienie dziecka za przyczyną św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara, uznane przez Kościół za cudowne.

Tym dzieckiem była Janina Wiśniewska, która w 1946 r. jako dwulatka zachorowała na dyfteryt. W pińczowskim szpitalu wykonano jej tracheotomię. Leczenie nie dawało rezultatów – w opinii lekarzy choroba była nieuleczalna. Doszło do śmierci klinicznej. W tej beznadziejnej po ludzku sytuacji pielęgniarka, która opiekowała się dzieckiem – s. Hildegarda Pelagia Kotewicz – zaczęła się modlić za wstawiennictwem bpa J.S. Pelczara o uzdrowienie, które nastąpiło. 23 czerwca 1989 r. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret ważności przeprowadzonego procesu diecezjalnego. Zatwierdził go Jan Paweł II. Napisano w nim, że uzdrowienie zdziałane przez Boga za wstawiennictwem Czcigodnego Józefa Sebastiana Pelczara jest natychmiastowe, pełne i trwałe.

Na co dzień siostry w pińczowskim szpitalu podejmowały różne prace, głównie jako pielęgniarki, ale i w administracji szpitalnej, na sali operacyjnej, czy w ogrodzie przyszpitalnym. Niestrudzenie pomagały także ubogim i potrzebującym, a było komu pomagać, gdyż Pińczów podczas wojny był zniszczony w 80 procentach. Rzesza bezdomnych, poranionych moralnie i fizycznie, poszukujących pracy lub duchowego oparcia – była olbrzymia. Jednak na fali powszechnego usuwania zakonnic z pracy w służbie zdrowia w latach 60., z pińczowskiego szpitala zostały także zwolnione sercanki. Definitywnie pożegnały się ze szpitalem 15 grudnia 1962 r. W tej sytuacji ówczesny proboszcz pińczowski ks. kan. Lucjan Czechowski zaproponował im pracę przy parafii i mieszkanie w budynku parafialnym przy ul. Batalionów Chłopskich nr 8. Siostry mieszkają tu po dziś dzień. Pracowały jako katechetki, organistki, a także do pewnego czasu – jako opiekunki parafialne. Obecnie pracują jako katechetki, farmaceutki, jedna z nich prowadzi chór parafialny Joannis Cantores, posiadający bardzo rozbudowany repertuar.

Wczoraj i dziś

Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego jest wspólnotą zakonną o charakterze kontemplacyjno-czynnym. Charakterystyczną cechą sercańskiej duchowości jest kult Bożego Serca. Dwa zasadnicze, ukształtowane w historii zgromadzenia nurty apostołowania sióstr, tzn. praca opiekuńczo-wychowawcza wśród dziewcząt i posługa chorym, są stale obecne w codziennej działalności zgromadzenia w Polsce i na świecie.

Sercanki prowadzą świetlice, przedszkola, internaty, Dom Samotnej Matki w Rzeszowie, pracują w szpitalach, zakładach opieki społecznej, organizują punkty pomocy doraźnej. Swą misję realizują także w katechezie, zajmują się ponadto dziećmi upośledzonymi i osobami starszymi. Swoje apostolstwo rozszerzyły na Boliwię (są tam domy pomocy społecznej, sierocińce, szkoły) i USA (szkoły podstawowe). W Libii wśród rdzennej ludności mahometańskiej pracują w klinice dziecięcej. W latach 1979 – 2005 sercanki opiekowały się „gospodarstwem” bł. Jana Pawła II w Watykanie. Zgromadzenie posiada placówki we Włoszech, Libii, na Jamajce i Ukrainie. Łącznie to ponad 500 sióstr.

Kult Bożego Serca

Historia zgromadzenia sięga w koniec XIX w. 15 kwietnia 1894 r. ks. J.S. Pelczar przyjął śluby zakonne dwunastu kobiet, dając początek Zgromadzeniu Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. S. Klara Ludwika Szczęsna, pełniąca przez 22 lata obowiązki przełożonej generalnej, stała się współtwórczynią tego dzieła. Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego jest wspólnotą zakonną o charakterze kontemplacyjno-czynnym. Aktywność – działalność zewnętrzna jest budowana na osobistej więzi z Bogiem. Siostry składają publiczne śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, tworząc rodzinę zakonną żyjącą ideami św. Franciszka z Asyżu. Zgromadzenie jako nadrzędny cel przyjmuje „uwielbienie Boga, objawiającego swą miłość w tajemnicy Najświętszego Serca Pana Jezusa i rozszerzanie czci i miłości tego Serca”. Charakterystyczną cechą sercańskiej duchowości jest kult Bożego Serca i wynikający z niego duch wynagradzania za grzechy świata. Ekspiacyjny charakter mają odprawiane wspólnie nocą w pierwszy czwartek miesiąca – w godzinie trwogi Jezusa w Ogrójcu – tzw. godziny święte. W tym duchu siostry przeżywają adoracje Najświętszego Sakramentu, praktykę Komunii św. wynagradzającej w pierwsze piątki miesiąca oraz tradycję Straży Honorowej Najświętszego Serca Jezusa, nawiązując tym samym do objawień św. Małgorzaty Marii Alacoque. Charyzmat zgromadzenia ma swoje odzwierciedlenie w symbolach i zawołaniach: wyhaftowany na habicie symbol Bożego Serca, sercańskie pozdrowienie: „Chwała Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Chwała na wieki”.

Dwa zasadnicze ukształtowane w historii zgromadzenia nurty apostołowania sióstr, tzn. praca opiekuńczo-wychowawcza wśród dziewcząt i posługa chorym są stale obecne w codziennej działalności zgromadzenia w Polsce i na świecie.