Boże, Panie nieba i ziemi, ludów i narodów,
Twoją świętą wolą było, by w ludzkiej rodzinie istniał naród polski,
któremu podarowałeś „ziemię obiecaną” –
Polskę, którą mamy kochać jak swoją matkę.
Jesteśmy wdzięczni Bożej Opatrzności,
że ojcowie naszej państwowości otwarli się na tchnienie Ducha Świętego
i przyjęli Jego moc ze źródła chrzcielnego i krzyża Chrystusowego,
które uznali za kamień węgielny polskiego narodu i państwa,
a Kościół – za ewangelicznego nauczyciela.
W naszych dziejach doświadczaliśmy chwały zwycięstw,
ale też klęsk i zniewolenia.
Nasi ojcowie musieli czuwać,
ale i walczyć, by Ojczyzny – tego narodowego gniazda – nie utracić,
ale pilnie jej strzec, bronić i ją umacniać.
Nie dopuściłeś, Boże, byśmy zginęli, lecz pragniesz, byśmy trwali
na tej ziemi, żyjąc w blasku i mocy krzyża Twego Syna,
otuleni troską Bogurodzicy, naszej Matki i Królowej,
czasem obumierając jak ewangeliczne ziarno,
by wciąż odradzać się w dziełach pracy i modlitwy.
Tak nam dopomóż Bóg – ku Twojej chwale i chwale naszej Ojczyzny. Amen.