Urodziła się 5 lipca 1953 r. we Wrocławiu. Jej rodzice przybyli na Dolny Śląsk jako repatrianci – ojciec z Wołynia, a mama z okolic Stanisławowa. Osiedlili się w Pichorowicach i w tutejszym kościele zawarli sakramentalny związek małżeński. Była najmłodszym z trojga rodzeństwa, gdyż po jej narodzinach pojawiły się komplikacje i matka zmarła, a wychowaniem dzieci zajęła się babcia. We wrześniu 1975 r. wstąpiła w związek małżeński i w szczęśliwym małżeństwie żyła aż do 2003 r., kiedy to mąż umarł na chorobę nowotworową. Towarzyszyła mu aż do końca. Tak mniej więcej wygląda bardzo skrótowe curriculum vitae Anny Oleksy i pewnie nie przytaczalibyśmy go tutaj, gdyby nie Dzień Kobiet 2014 r.

Podczas pielgrzymki na Jasną Górę, którą odbyła w intencji swoich dzieci, usłyszała wyraźny głos Ducha Świętego, aby całe swoje życie poświęcić bez reszty Bogu. Rok później oświadczyła swojemu proboszczowi ks. kan. Stanisławowi Przeradzie z Pichorowic, że ma pragnienie zostać wdową konsekrowaną. Wraz z nim udała się do bp. Ignacego Deca, żeby rozeznać autentyczność takiego powołania. Ponieważ Ksiądz Biskup wyraził zgodę, pani Anna rozpoczęła zgodnie z wytycznymi Episkopatu Polski trzyletnie przygotowanie do życia w służbie Bogu. W tym czasie pogłębiała zarówno swoją wiedzę, jak i formację duchową. Kiedy upłynął czas przygotowania pod okiem proboszcza, ponownie oboje udali się do Biskupa z prośbą o włączenie kandydatki do grona osób konsekrowanych, który wyznaczył dzień konsekracji na uroczystość Trójcy Przenajświętszej 2018 r.

Tu warto wspomnieć, że wdowa konsekrowana nie jest siostra zakonną. Niegdysiejsza Kongregacja ds. Życia Zakonnego została przekształcona w Kongregację ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Zatem życie zakonne nie jest jedyną formą życia konsekrowanego. Mamy też instytuty świeckie, stowarzyszenia apostolskie, a ostatnio słyszymy o indywidualnych formach życia konsekrowanego. Do tych ostatnich należą: dziewice konsekrowane, wdowy konsekrowane, a także pustelnicy i pustelnice. Nie są to nowe formy, bo istniały już w pierwszych wiekach Kościoła. Jednak teraz wracają. Osobą konsekrowaną jest ta, która należy do jednej ze wspomnianych form życia konsekrowanego. Wchodzi się do nich przez złożenie ślubów i modlitwę Kościoła. „Na zewnątrz członkowie instytutów świeckich niczym specjalnym nie wyróżniają się w swoich środowiskach. Żyją w czystości, mieszkając we własnych domach, czasem z rodzicami lub rodzeństwem. Nie prowadzą zatem życia wspólnotowego w takim sensie, jak osoby zakonne w klasztorach i nie noszą specjalnego stroju, tzn. habitu. Instytuty świeckie stanowią jednak wspólnoty w pełnym tego słowa znaczeniu, bo jednoczy je wspólne powołanie i inne duchowe więzy, czego wyrazem są np. miesięczne spotkania poświęcone formacji duchowej. Codziennie też modlą się za siebie nawzajem i wspierają się w różnych sytuacjach życiowych. Każdy żyje we własnym środowisku, wykonując wyuczony zawód i zarabiając na siebie” – jak dowiadujemy się w jednym z opracowań.

To „ukrycie” w swoim środowisku ma na celu oddziaływanie apostolskie przede wszystkim przykładem głębokiego życia moralno-duchowego, kompetencją i solidnością pracy, umiejętnością nawiązywania właściwych relacji z otoczeniem.

Szczególnym zainteresowaniem nowo konsekrowanej wdowy z Pichorowic jest apostolat osób konających. Z wielkim poświęceniem zachęca, a wręcz nakłania do modlitwy za konających, co – jak zauważył proboszcz podczas uroczystości konsekracji – jest potrzebą czasu, bo ludzie coraz rzadziej pamiętają o potrzebie modlitwy w chwili przejścia bliskich do życia wiecznego.