Odbudowa części skrzydła przeznaczonego pod opłatkarnię to głównie cegiełka rodzin z diecezji drohiczyńskiej. Dzięki pracy rąk Mniszek Benedyktynek z Drohiczyna powstają opłatki, komunikanty, hostie, które rozprowadzane są do parafii w diecezji drohiczyńskiej

W tym trudnym czasie modernizacji opłatkarni siostry otrzymały deszcz wzmocnienia w postaci dobrego słowa, modlitwy i wsparcia finansowego. „Módl się i pracuj”, i nie bądź smutny

Misją i priorytetem zakonów klauzurowych jest modlitwa. Większość czasu siostry klauzurowe spędzają w celach zakonnych (łac. caleum – niebo) oraz w obrębie murów klasztoru, gdzie podejmują pracę. W diecezji drohiczyńskiej bp Tadeusz Pikus otacza szczególną troską zakony klauzurowe (Mniszki Benedyktynki w Drohiczynie i Mniszki Klaryski w Hajnówce).

W historię powstania i funkcjonowania Sióstr Benedyktynek w Drohiczynie wpisane są chwile wzlotów i upadków. Rok 1734 – budowa nowego murowanego kościoła oraz późniejszy okres rozbioru Polski nie był łatwym czasem dla Zakonu Sióstr Benedyktynek. Ciężka praca fizyczna, przesiedlenia, prześladowania, represje nie były obce siostrom. Na początku lat 90. benedyktynki podjęły pracę w opłatkarni w ramach utrzymania się. Zakupiły nowe maszyny. Najpierw opłatkarnia była w klasztorze, w jednej z cel. Niestety, okazało się, że warunki nie są dostosowane do pracy ze względu na wilgoć i brak wentylacji. W okresie poprzedzającym Boże Narodzenie, kiedy potrzebna jest większa ilość opłatków i komunikantów, praca była wykonywana praktycznie po 12 godz. na dobę, a zdarzało się, że nawet całą noc. Reguła św. Benedykta mówi o tym, że mnisi oraz mniszki mają żyć z pracy rąk własnych. Stąd ważne jest zapewnienie miejsca pracy w obrębie muru oraz podjęcie się wszelkich czynności, które można wykonywać na miejscu, w klasztorze. Modlitwa i praca jest ważnym czynnikiem dla wspólnoty. Podjęcie się takich dzieł jest zarówno darem jak i zadaniem.

Z motyką na słońce?

Wspólnota, która liczy obecnie siedem sióstr podjęła się w marcu ubiegłego roku trudnego zadania, a zarazem wielkiego wyzwania, jakim jest odbudowa i modernizacja skrzydła klasztoru pod opłatkarnię. S. Klara (przełożona Zakonu Mniszek Benedyktynek) powiedziała: „Odpowiedzią na wszystkie wątpliwości i kłopoty jest sam Pan Bóg, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych”. Opłatkarnia została zawierzona wielkiemu orędownikowi – św. Józefowi, który umacnia w podejmowaniu codziennych wyzwań. Od samego początku siostry obawiały się, że nie udźwigną ciężaru, jakim jest rozpoczęcie remontu oraz myślały nad rezygnacją. Pierwszemu podejściu towarzyszyły myśli: „Nie udźwigniemy tego”, „Nie podołamy”, „To się nie uda”. Za każdym razem, kiedy siostry chciały wycofać się, na ich drodze stawali ludzie, którzy mówili, że nie należy się poddawać. „Był do deszcz wzmocnienia w postaci dobrego słowa, modlitwy i wsparcia finansowego” – powiedziała s. Klara. Dzięki życzliwości i trosce bp. Tadeusza Pikusa modernizacja udała się. Siostry benedyktynki otrzymały w tym czasie specjalne pozwolenie na opuszczenie klasztoru i klauzury, by móc odwiedzić parafie, różne miejsca w diecezji i poza nią. W ubiegłym roku siostry wzięły udział w 60 kwestach. Nie udałoby się dokonać tego wielkiego dzieła, jakim jest zakup maszyn i remont, gdyby nie ogromne zaangażowanie i wsparcie materialne wszystkich ludzi dobrej woli. „Jest to ogromny owoc całej diecezji” – podkreśliła s. Klara.

Nowa technika

„Praca w opłatkarni w porównaniu z tym, jak opłatkarnia funkcjonowała przed modernizacją jest nie do porównania” – zaznaczyła s. Teresa. Większa przestrzeń sprzyja poprawie warunków pracy, szczególnie ze względu na duże natężenie dźwięków przy wypieku. 3 matryce, które wytwarzają parę, kompresor, robot emitują intensywny hałas. „Od strony fizycznej brakuje słów, o ile jest to lżejsza praca” – dodała s. Teresa. Praca przy wcześniejszych maszynach wiązała się z otwieraniem, zamykaniem ciężkich przyrządów przy zmieniającym się prądzie, a nawet jego braku. Obecnie maszyna jest skomputeryzowana. Zadaniem sióstr jest pilnowanie odpowiednich temperatur, aby ciasto było w podajniku oraz aby nie przekraczać kurtyny bezpieczeństwa. Teraz wszystko jest obsługiwane przy komputerze za pomocą guzika. Zbiera się jedynie placki i czyści maszynę. „My się tych maszyn jeszcze uczymy, ale praca w tym momencie jest bardzo ciekawa” – podkreśliła s. Teresa. Cały proces powstawania opłatków nie jest skomplikowany. Skład to wyłącznie, zgodnie z przepisami kościelnymi, woda i mąka pszenna pierwszego gatunku. Proces wypieku takiego placka przy nowych maszynach wynosił ok. 43 s. Żeby móc wyciąć z upieczonego ciasta komunikanty, hostie czy opłatki, trzeba takie placki odpowiednio nawilżyć. Do tego służy garownia, w której wytwarzana jest specjalna para. Spakowane komunikanty trafiają głównie do parafii w diecezji drohiczyńskiej. „Jeśli uda nam się rozwinąć i na tyle usprawnić pracę, aby zapewnić odpowiednią ilość komunikantów, wtedy będziemy chciały wprowadzić możliwość sprzedaży internetowej na całą Polskę” – zaznaczyła s. Teresa.

Praca w atmosferze szacunku i modlitwy

Siostra opowiedziała również o odpowiednim podejściu podczas wykonywania pracy. „Zdecydowałyśmy się na dalsze prowadzenie i modernizację opłatkarni ze względu na to, żeby komunikanty i hostie, które są tak ważne dla nas, katolików, były wykonywane w atmosferze szacunku i modlitwy” – dodała. Remont jednak nie został w pełni zakończony. Żeby zrealizować i dokończyć projekt odbudowy skrzydła klasztoru potrzeba pracy i nakładów finansowych. „Za to, że udało się wykonać te wielkie dzieło, jesteśmy szczególnie wdzięczne Panu Bogu, bp. Tadeuszowi Pikusowi oraz darczyńcom. Jest to ogromna radość” – podkreśliła s. Klara. Z inicjatywy sióstr, w darze wdzięczności za składane ofiary, raz w miesiącu będzie odprawiona Msza św. w intencji darczyńców.