Jeszcze kilka godzin wcześniej padało. A organizatorzy wydarzenia „Chrystus na barce. Modlitwa o pokój dla Europy” raz po raz wylewali wodę z zadaszenia, które miało chronić ołtarz. Równocześnie przekonywali internautów, że jedyny deszcz, jaki będzie spływał wieczorem, to ten Bożych łask. I tak się stało!
Bulwary wiślane, okolice Wawelu i mostu Grunwaldzkiego. Miejsce spacerów, uprawiania sportów, odpoczynku... Tu, na statku Krakowskiej Żeglugi Pasażerskiej, 11 lipca adorowany był Pan Jezus. Wcześniej przemówił przez swoich kapłanów oraz nakarmił Sobą zgromadzonych przy brzegu ludzi.
Część z nich przyszła na to spotkanie świadomie. Innych „złowiono” już w czasie jego trwania. Starsi państwo ze wzruszeniem wyznają: – Ze względu na problemy ze zdrowiem zostaliśmy tylko na Eucharystii. Atmosfera, wspólna modlitwa w plenerze przypomniały nam pielgrzymki św. Jana Pawła II do Polski. Z kolei parafianka z kościoła NMP z Lourdes mówi, że zaprosiła ją koleżanka. Z uwagą zapoznała się z historią bł. ojców: Zbigniewa i Michała, zamordowanych przez terrorystów w Peru. Relikwie męczenników (fotografie wraz z niewielkimi fragmentami noszonych przez nich ubrań), rozdawali ewangelizatorzy. Jest zachwycona całym wydarzeniem, dodaje jednak, że ludzi mogłoby być więcej...
Natomiast Aneta, baptystka, znalazła się tu niespodziewanie. Przechodziła, wróciła się, została: – Cieszę się, że katolicy wychodzą na ulice, by ewangelizować. Jeszcze kilka lat temu było dużo mniej takich inicjatyw, chyba myślano, że wszyscy są ochrzczeni... Młoda kobieta dopytuje, kto jest organizatorem wydarzenia. Nie kryje uznania, gdy słyszy, że to mariacka wspólnota „Chrystus w Starym Mieście” wraz z zespołem muzycznym Jaspis, przy współpracy z innymi instytucjami, np. Papieskim Stowarzyszeniem Pomoc Kościołowi w Potrzebie.
Pokój tobie, Europo
Eucharystii przewodniczył bp Damian Muskus OFM, wywodzący się z zakonu założonego przez św. Franciszka z Asyżu. Ci, którzy idą śladem Biedaczyny, witają się słowami „Pokój i dobro!”. Nic więc dziwnego, że dołączyli do akcji, która miała być odpowiedzią na akty terroru, jakich ostatnio doświadczała Europa, ale też na kryzys wiary dotykający narody starego kontynentu. Na barce modlili się bracia nie tylko z Polski, ale i pracujący w Argentynie czy Urugwaju.
– Prawdziwy pokój Europie i światu może zagwarantować ręka miłującego Stwórcy, a nie polityczne rozporządzenia panów tego świata. Pokój Boży to nie tylko brak konfliktów. To rzeczywistość nieskończenie większa. To dar Boga, obejmujący nasze serca, rodziny, społeczności i narody, wyzwalający z lęku, chroniący przed niebezpieczeństwami – nauczał bp Muskus. Wyjaśniał, że człowiek nie jest zdolny, by o własnych siłach wprowadzić pokój. Przynosi go Ukrzyżowany i Zmartwychwstały Jezus. Jemu powinniśmy oddać nasze lęki oraz poczucie zagrożenia.
Reklama
Hierarcha przypomniał, że własne problemy nie mogą przesłonić nam okrucieństw dokonywanych w różnych zakątkach ziemi. Zamiast wykorzystywać ludzkie dramaty do wzrostu sondażowych wyników czy oglądalności, można dać znak, że los tych osób nie jest nam obojętny. Konkretnym gestem, jaki podjęli uczestnicy wydarzenia organizowanego w święto patrona Europy, św. Benedykta, było finansowe wsparcie szpitala św. Ludwika w Aleppo.
Dyplomowani antyterroryści
– Na bulwary wiślane wyszło 16 ewangelizatorów. Spotkaliśmy i zaprosiliśmy wiele osób, nie tylko Polaków. Reakcje były pozytywne, choć nie brakowało sytuacji obojętnych – mówi Krystian, który koordynował grupą ewangelizatorów. Te młode osoby w czasie adoracji wyjaśniały przechodniom ideę wydarzenia. Niektórzy dołączali się, inni – pędzący na rowerze, rolkach czy uprawiający jogging – na chwilę przystawali lub – skoncentrowani na własnym celu – zupełnie ignorowali wydarzenie.
Kolejka chętnych ustawiała się, by podjąć stałą modlitwę o pokój – dołączyć tę intencję do codziennie odmawianego Różańca. – Tego wieczoru do „krucjaty” przystąpiło prawie 50 osób – wylicza dla „Niedzieli” br. Jan Hruszowiec. Dodaje, że ok. 60 procent stanowili ludzie w średnim i starszym wieku, a resztę młodzi, przeważnie studenci, nie tylko z Krakowa, ale i choćby z Bochni. Jedna osoba była czarnoskóra. Każdy, kto podjął krucjatę, otrzymał dyplom. Franciszkanie mówią, że jej uczestnicy to „dyplomowani antyterroryści”.
* * *
Mówi Konrad Ciempka, pomysłodawca wydarzenia:
– Ważne, żeby młodzi nie bali się podejmować wyzwań, po ludzku wydawałoby się niemożliwych, ale dobrych i Bożych. By rzeczywiście zaufali Jezusowi, wypłynęli na głębię swoich marzeń i realizowali je, a Pan Bóg zatroszczy się o resztę. Może po drodze napotkamy sporo trudności i poczujemy, że nie dajemy rady, ale właśnie dzięki takim doświadczeniom budujemy relację z Bogiem, ufając Jego obecności. Im mniej nas, tym bardziej On może zadziałać!
Kolumna Matki Bożej Różańcowej przy Bazylice św. Dominika w Bolonii
W październiku częściej niż w innych miesiącach roku rozbrzmiewa na całym świecie modlitwa różańcowa. Częścią składową tej modlitwy wypowiadanej przez niezliczone rzesze wiernych w różnych językach jest „Pozdrowienie Anielskie”. Jest to modlitwa „anielska”, piękna i bardzo ważna, ponieważ pierwsza jej część to słowa pochodzące od samego Boga, a przekazane na ziemię przez Anioła Gabriela zapisane w Ewangelii św. Łukasza. Natomiast druga część „Pozdrowienia” to dwie wstawiennicze prośby Kościoła.
„Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą” (Łk 1, 28). W naszych codziennych modlitwach posługujemy się tradycyjnym staropolskim tłumaczeniem, dlatego mówimy „Zdrowaś Maryjo”. Jest to pozdrowienie w formie greckiej, oznacza dosłownie „raduj się”. W takiej też formie zostało przetłumaczone na język cerkiewno-słowiański: „Radujsia Błagodatnaja – raduj się Napełniona Łaską”.
Słowa te wypowiedział Boski wysłannik Gabriel, nic więc dziwnego, że Maryja w pierwszej chwili zlękła się zobaczywszy Anioła. W dziejach narodu wybranego znane są wypadki, że takie spotkanie znaczyło tyle, co upomnienie, albo też zapowiadało karę Bożą. „Nie bój się...”, to nie kara, lecz słowa uznania, słowa, które spośród wszystkich ludzi na ziemi usłyszała tylko Ona, jedyna kobieta – Maryja. Nigdy ani przedtem, ani potem, nikogo nie pozdrowił w ten sposób Boży Wysłaniec, nigdy i nikogo więcej tak Bóg nie wywyższył. Pan był z Nią, ponieważ zawsze była bez grzechu, i tylko Ona mogła w każdej chwili powiedzieć „Oto ja służebnica Pańska”, bo zawsze służyła Bogu i dobru.
„Pełna łaski”, a więc cała święta, wybrana przez Boga, aby być narzędziem w Jego zbawczym planie „...Znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus” (Łk 1, 30-32). W ten sposób wypełnia się obietnica dana ludziom przed wiekami, Maryja wraz ze swym Synem zetrze głowę węża – szatana. Gdy zgodziła się przyjąć Boży plan zbawienia, stała się „Domem Złotym”, „Przybytkiem Ducha Świętego” i „Darochranitielnicą”, co w terminologii Kościołów wschodnich oznacza złoty domek ustawiony na ołtarzu, który ochrania i okrywa Dary – Ciało i Krew Jezusa przeznaczone dla chorych. Ona jest taką Darochranitielnicą wówczas, gdy nosi w sobie Jezusa przed narodzeniem, gdy opiekuje się Nim w Nazarecie, gdy interesuje się Jego nauczaniem i wówczas, kiedy stoi bolesna pod Krzyżem, a także dziś, gdy ochrania Kościół.
Głównym celem uwielbienia jest Sam Bóg. Maryja, Aniołowie, Święci i całe stworzenie Jemu cześć oddaje. Trzeba jednak pamiętać, że Bóg stworzył człowieka „na swój obraz” (Rdz 1, 27), a Maryja jest Jego najpiękniejszym dziełem – obrazem. Jeśli sam Bóg tak pięknie Ją pozdrawia, to my Jego dzieci, Jego dzieło trochę mniej udane, powinniśmy czynić podobnie, mając na uwadze to, że w Niej jest Pan, a więc nasze słowa uwielbienia są jednocześnie skierowane do Pana Boga, tylko jeszcze bardziej upiększone i udoskonalone przez Maryję. Henry Bars napisał: „W jednym «Zdrowaś Maryjo» jest więcej światła i chwały niż we wszystkich witrażach katedralnych” (za Ivo Bagarić).
„Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi, teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen”. To jest druga część „Pozdrowienia”, w której zawarte są prośby całego Kościoła, który jest święty, bo Chrystusowy, ale jednocześnie grzeszny, bo należą do niego także grzesznicy. Nasza modlitwa będzie skuteczna tylko wtedy, gdy uświadomimy sobie i uznamy naszą grzeszność. Pokornie prosimy Maryję o wsparcie teraz, czyli w całym naszym życiu na ziemi, a więc gdy jesteśmy dziećmi, potem kiedy dorośniemy, we wszystkich naszych działaniach i poczynaniach. Nasze prośby są bardzo zróżnicowane, jedne dotyczą spraw bardzo trudnych, bolesnych, czasem z naszego punktu widzenia beznadziejnych. Inne to codzienne jakieś małe sprawy. Takich próśb jest bardzo wiele, wystarczy udać się do jakiegoś sanktuarium, choćby przed obraz płaczącej Matki Bożej z archikatedry lubelskiej, gdzie na klęcznikach znajdziemy tabliczki z napisem: „Tu się modliłem, zostałem wysłuchany”.
Bóg troszczy się o każdego człowieka, dlatego pozwala Jej działać, jest przecież „Służebnicą Pańską” dlatego tyle razy przychodzi z Nieba na ziemię, aby przypominać grzesznikom wolę Bożą, aby prosić, napominać a także uzdrawiać.
O to „teraz” zapewne często modlimy się, szczególnie, gdy jest nam ciężko, ale ostatnia prośba zawarta w „Zdrowaś Maryjo” dotyczy godziny naszej śmierci. Mówienie dziś o cierpieniu i śmierci jest tematem niechcianym i jakby wstydliwym. Liczy się tylko młodość, uroda, sprawność, pieniądze, konkurencja, jakby nie było dalszego ciągu ludzkiego życia, które zmierza przez cierpienie, starość i choroby do śmierci. Dla człowieka wierzącego śmierć jest przejściem do „Domu Ojca”, ale do tego, tak jak do wszystkich ważnych wydarzeń w życiu trzeba się przygotować. Nawet w chwili śmierci szatan zrobi bardzo wiele, by człowieka oderwać od miłości Bożej. I właśnie wtedy bardzo potrzebna jest nam pomoc. Któż może być bardziej pomocny jeśli nie Matka Boża? „Módl się za nami grzesznymi, teraz i w godzinę śmierci naszej”. Wilhelm Huenermann w życiorysie św. Jana Vianneya pt. „Święty i diabeł” pisze, że pewien oficer francuski wychowany w wierze katolickiej, ale nie praktykujący popełnił samobójstwo skacząc z mostu do rzeki. Jego żona, głęboko wierząca, bardzo rozpaczała sądząc, że jej mąż został potępiony. Przyszła więc do ks. Vianneya i rzuciła się przed nim na kolana. Św. Proboszcz „...popatrzył na nią chwilkę. – Księże proboszczu – wyjąkała. Ks. Vianney pochylił się nad nią i szepnął: – Jest zbawiony. Zmieszana dama podniosła się. – Co ksiądz powiedział? – powiedziałem pani, że jest zbawiony. Pomiędzy barierą mostu a powierzchnią wody miał czas, by wzbudzić akt żalu. Matka Najświętsza wyjednała mu tę łaskę. – Skąd to ksiądz wie? – Wiem moje dziecko, wiem. W maju odmówił z panią jedno Zdrowaś Maryjo przed obrazem Matki Bożej. Przypomina sobie Pani? Z powodu tego jednego Zdrowaś Mario dobra Matka Boża wyjednała mu łaskę pokuty i miłosierdzie Boże. Ale niech się pani za niego modli. Czeka na modlitwy pani w czyśćcu”.
Każdy człowiek musi być świadomy tego, że gdzieś i kiedyś zakończy swoje życie. Tylko dla jednych będzie to kompletnym zaskoczeniem, może nawet panicznym strachem, a dla innych momentem nawet bardzo oczekiwanym. Nikt nie zna czasu zejścia z tego świata. „A gdy będziemy schodzić z tego świata, niechaj nas niosących pełne naręcza dobrych uczynków, przedstawi Tobie Najświętsza Dziewica Wniebowzięta, najdoskonalszy owoc ziemi, abyśmy zasłużyli na przyjęcie do wiecznego szczęścia” (Modlitwa na poświęcenie ziół i kwiatów, Agenda Lit.).
Słowami „Pozdrowienia Anielskiego” modlą się także nasi bracia z Kościołów wschodnich. Pierwsza część tej modlitwy jest niemal identyczna z wersją zachodnią, natomiast nieco zmieniona jest jej druga część i brzmi ona w wolnym tłumaczeniu tak: „... Błogosławiony owoc żywota Twojego, ponieważ porodziłaś Zbawiciela dusz naszych” (Błagosłowien płod czrewa Twojego, jako Spasa rodiła jesi dusz naszich”).
Historia z długą deską, zarówno na podłodze, jak i zawieszoną między dachami, doskonale ilustruje, jak różne sytuacje mogą wywoływać w nas strach. Choć deska jest ta sama, perspektywa zmienia wszystko. Lęk staje się narzędziem, które może nas paraliżować i ograniczać nasze działania. Tak jak w życiu, gdzie nowe wyzwania mogą wydawać się przerażające, ale ich pokonanie otwiera przed nami nowe możliwości.
Przeszłość często niesie ze sobą bagaż, który może nas przytłaczać, ale warto pamiętać, że trudne doświadczenia mogą prowadzić do przemiany. Historia Jacques’a Fescha, który w celi więziennej przeżył nawrócenie i odnalazł wiarę, jest tego dowodem. Nawet w najtrudniejszych chwilach Bóg może działać, przynosząc dobro z pozornie negatywnych sytuacji.
„Córka Głosu” – pod takim hasłem w sanktuarium w Otyniu odbyło się wielkopostne czuwanie dla kobiet.
Był czas na konferencję, modlitwę wstawienniczą, adorację Najświętszego Sakramentu i oczywiście Eucharystię. Czuwanie, które odbyło się 5 kwietnia, poprowadziła Wspólnota Ewangelizacyjna „Syjon” wraz z zespołem, a konferencję skierowaną do pań, które wyjątkowo licznie przybyły tego dnia na spotkanie, wygłosiła Justyna Wojtaszewska. Liderka wspólnoty podzieliła się w nim osobistym doświadczeniem swojego życia. – Konferencja jest zbudowana na moim świadectwie życia kobiety, która doświadczyła nawrócenia przez słowo Boże i która każdego dnia, kiedy to słowo otwiera, zmienia przez to swoją rzeczywistość. Składając swoje świadectwo chciałam zaprosić kobiety naszego Kościoła katolickiego do wejścia na tą drogę, żeby nauczyć się życia ze słowem Bożym i tak to spotkanie dzisiaj przygotowaliśmy, żeby kobiety poszły dalej i dały się zaprosić w tą zamianę: przestały analizować, zamartwiać się, tylko, żeby uczyły się tego, że głos Boga jest pierwszym źródłem życia, z którego czerpiemy każdego dnia. Taki jest zamysł tego spotkania, dlatego nazywa się ono „Córka Głosu” – mówi liderka Wspólnoty Ewangelizacyjnej „Syjon”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
