Kościół pw. Najświętszej Maryi Panny i 11 tysięcy Dziewic, czyli dzisiejsza katedra, został zbudowany w drugiej połowie XIII wieku. Według powszechnie przyjmowanej wersji sama hala nawy głównej musiała powstać przed 1296 r. Masywną wieżę od zachodu dostawiono ok. 1300 r. Nie miała ona jeszcze barokowego hełmu, a pokryta była jedynie czterospadowym dachem.

Pierwszą poważniejszą ingerencją w wygląd gotyckiej wieży było umieszczenie na niej 15 lipca 1526 r. pierwszego w jej dziejach zegara. W takiej postaci wieża przetrwała do marca 1621 r., gdy została częściowo przebudowana i podwyższona o ośmioboczną nastawę zakończoną barokowym hełmem. Hełm, który został poważnie nadpalony, nie jest jednak tym oryginalnym z pierwszej połowy XVII wieku. Był on poważnie niszczony lub uszkadzany w latach: 1652, 1708 i choćby w 1763, kiedy to hełm odbudowano dopiero w 1781 r., a kolejne remonty wieży były w latach: 1780, 1782, 1798, 1805, 1880, 1899.

W latach 1823-25 na wieży prowadzono gruntowny remont. Zainstalowano piorunochron oraz najwyższe części wieży obłożono blachą cynkową.

Do 1908 r. na wieży swoje mieszkanie miał dzwonnik, którego zadaniem było ostrzeganie mieszkańców miasta przed pożarami i innymi zagrożeniami.

Po II wojnie światowej wieża znów stała się miejscem grzebalnym. Pochowani zostali w niej pierwsi biskupi gorzowscy Teodor Bensch i Wilhelm Pluta.

Poważne prace restauracyjne i konstrukcyjne prowadzono na wieży katedralnej w latach 1991-95. Cegły zostały wówczas oczyszczone i cała wieża otrzymała „świeższy” wygląd. Ostatnie prace na wieży katedralnej były w latach 2006-07, kiedy to udostępniono ją zwiedzającym, a także zamontowano iluminację wieży.

Pożar z 1 lipca dopisał nowy rozdział do burzliwych dziejów katedralnej wieży.