Przed finałem listopadowych wyborów prezydenckich w USA próbowałem sobie wmawiać, że wszystko mi jedno, kto wygra. Dla Polski, a już na pewno dla mnie jako pojedynczego ludka zapewne nie będzie to odczuwalne. Moje oblicze bezstronnego obserwatora runęło w gruzach w poranek 9 listopada. Mniej więcej do południa uśmiech nie schodził mi z twarzy i powtarzałem sobie: będzie ciekawie.

Byłem zaskoczony. Po pierwsze – wynikiem, po drugie – swoją nań reakcją. Nie sądziłem, że mogę się tak cieszyć ze zwycięstwa wyborczego miliardera celebryty w dalekim pod każdym względem kraju. Cóż takiego ma w sobie Donald Trump, że tak, a nie inaczej zareagowałem? Nie tylko republikańskie, a więc w dzisiejszych realiach USA – konserwatywne barwy. (Choć poglądy to de facto zagadka.) On wygląda na faceta z krwi i kości. Po pierwsze – wziął sobie na sztandary hasło w bardzo męskim stylu: „Uczynię Amerykę ponownie wielką!”. Po drugie – jak na realia amerykańskiej polityki był po prostu autentyczny. Zarówno w tym, co mówił, jak i w swoim zachowaniu na wiecach. Trudno mi uwierzyć, że było to wyuczone, zwłaszcza gdy w czasie jednego z przemówień stwierdził, że od 20 minut nie działają mu promptery, i nawet się z tego ucieszył.

Być może Trump jest doskonałym aktorem, ale to, jak się zachowywał w czasie kampanii, wskazywało, że jest prawdziwy. I uważam, że tym wygrał z wyuczonymi gestami, wyćwiczoną mimiką i czytanymi z prompterów przemówieniami Hillary Clinton.

Dlatego właśnie, na chłodno, postrzegam tę minioną kampanię i jej wynik jako dobry przykład dla małżeństw, które nie radzą sobie z wzajemną komunikacją. Wygrywa ten, kto jest prawdziwy, kto nie ma nic do ukrycia, kto odchodzi od wyuczonych zachowań, w których nie jest sobą. Zamiast czytać z promptera, lepiej swoimi słowami powiedzieć to, co naprawdę się myśli. Zamiast robić dobrą minę do złej gry, lepiej tę złą grę po prostu zakończyć.

Ciekawe tylko, czy polityczna przyszłość Donalda Trumpa potwierdzi słuszność mojego porównania.