Ksiądz nam zrobił lekcję religii w terenie. Pokazał nam kościół. Widzieliśmy miejsce, gdzie się ministranci przebierają, i ambonę – mówi Bartek. – W naszym kościele jest nowy ołtarz. Ja jestem ministrantem. Cieszę się, że mogę służyć Panu Jezusowi – dodaje Tomek, a dziewczynki podkreślają, że chętnie przychodzą się tutaj modlić, prosząc o różne łaski. – Niekiedy na lekcji religii zabieram dzieci na takie spacery. Idziemy do kościoła. To są klasy, które będą się przygotowywać do I Komunii św. Dzieci uczą się na takiej lekcji, jak się zachowywać w kościele. Uczą się również modlitwy, ponieważ nie zawsze wynoszą to z domu. Widzę, że dzieci interesuje to, co znajduje się w świątyni – mówi administrator parafii Znalezienia Krzyża Świętego w Wiśle, a jednocześnie katecheta w ZSP, ks. Mieczysław Piela.

Świątynia wzbudza zainteresowanie nie tylko u dzieci, ale i u przejeżdżających tamtędy turystów. – Myślałam, że jest to stary drewniany kościółek, w dodatku ciekawie usytuowany na wzgórzu – mówi pani Zuzanna, która zatrzymała się w Głębcach po drodze do Jaworzynki. Mijając kościół w Wiśle-Głębcach, można istotnie odnieść wrażenie, że jest to zabytkowa drewniana świątynia z dawnych wieków. A jednak okazuje się, że tylko wieża kościoła jest stara, a resztę zbudowano zaledwie ponad 30 lat temu. – Wieża kościoła datowana jest na XVI wiek. Pochodzi z kościoła w Połomii k. Jastrzębia-Zdroju, wzniesionego tam w 1575 r. Przeniesiono ją w częściach na tzw. stok góry Koziniec w Wiśle-Głębcach i zrekonstruowano w 1981 r. Natomiast kościół dobudowano do tej wieży w latach 1981-83. Kościół w Wiśle-Głębcach w rzeczywistości jest murowany, kryty gontem, a tylko stylizowany na drewniany. Ściany z zewnątrz i wewnątrz są obite boazerią. Z tylu kościoła mamy 2 ściany z cegły i betonu, które też chcemy ocieplić i pokryć boazerią – mówi ks. Piela.

Prezbiterium pięknieje

Zabytkowa świątynia stopniowo jest przygotowywana do konsekracji. – Jesteśmy w trakcie prac w prezbiterium. Wcześniej tutaj była położona wykładzina na deskach. Teraz położyliśmy nowy parkiet jesionowy. Wymieniliśmy całkowicie ołtarz. Obecny jest w stylu drewnianym z wykonaną rzeźbą ażurową. Taka rzeźba znajduje się też nad tabernakulum. Ołtarz będzie miał jeszcze marmurową płytę, czyli mensę. Pojawi się też nowa ambona i pulpit do miejsca przewodniczenia. Myślimy również nad zakupem organów – zaznacza gospodarz parafii.

Jak podkreśla kapłan, w związku z kończącym się Rokiem Miłosierdzia i nadchodzącym jubileuszem 100-lecia objawień fatimskich chciałby, aby te dwa elementy – Miłosierdzie i Fatima, były podkreślone w kościele w Głębcach. – Nabożeństwa fatimskie mają u nas ponad 30 lat tradycji. Stąd też planujemy wykonać specjalną gablotę na różance fatimskie, która znajdzie się obok figury Matki Bożej Fatimskiej. Samą figurę przyozdobiliśmy serwetą koronkową, wykonaną przez panią Urbaczka z Jaworzynki. Co roku organizujemy Fatimskie Noce Pokuty i Modlitwy. Czuwanie fatimskie podzieliłem na Godzinę Maryjną, Pasyjną, Adoracyjną i Eucharystyczną, tak, że każdy znajdzie coś dla siebie. Wierni mają czas na modlitwę w ciszy i posłuchanie rozważań, jest Msza św. i procesja fatimska. Łączymy to z tajemnicą Męki i Zmartwychwstania, tym bardziej, że mamy kościół pw. Znalezienia Krzyża Świętego – mówi ks. Piela, dodając: – W roku jubileuszu 100-lecia objawień fatimskich będę chciał jeszcze bardziej przybliżać parafianom tematykę Fatimy, nie tylko poprzez czuwania. Wisła jest miejscowością, w której zamieszkują wierni różnych wyznań. W dobie szczególnego podkreślania ekumenizmu, zwłaszcza w związku z obchodami 500-lecia reformacji przez braci ewangelików, będziemy chcieli się też modlić w roku fatimskim o dążenie do jedności w prawdzie, gdyż prawda jest podstawą jedności.

Miłosierdzie dla seniorów

W parafii zakończyła się wewnętrzna peregrynacja znaków miłosierdzia w rodzinach. – Jako wotum wdzięczności za odwiedziny Pana Jezusa w naszych domach ufundowaliśmy duży obraz Jezusa Miłosiernego na wzór obrazu z Łagiewnik, który oprawimy w drewnianą ramę. Jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia umieścimy go w prezbiterium, obok ołtarza – podkreśla Proboszcz, zaznaczając że obraz jest zewnętrznym dziełem Roku Miłosierdzia. Natomiast wewnętrznym dziełem jest trwająca już rok w parafii zbiórka ofiar na obiady dla dzieci z uboższych rodzin. – Ofiarodawcy wspierają to dzieło miłosierdzia ofiarami do puszki pod figurą św. Antoniego. Współpracuję w tej kwestii ze szkołą podstawową i na razie obejmujemy pomocą pięcioro dzieci – mówi ks. Piela.

Drugim takim dziełem są działania podejmowane dla seniorów przez Parafialny Zespół Charytatywny. – Nasza parafia liczy ok. 530 wiernych. Wśród nich jest grupa ponad 40 osób, które ukończyły 75 rok życia. Spotkania rozpoczęliśmy na początku Roku Miłosierdzia, w grudniu 2015 r. I przez cały rok, w każdy 3. czwartek miesiąca, Zespół Charytatywny przygotowuje na plebanii spotkania dla seniorów przy herbacie i ciastku. Przychodzi ok. 20-30 osób. Rozważamy słowo Boże, modlimy się, ale i rozmawiamy o zwyczajnych codziennych sprawach. Spotkanie łączymy z Mszą św. Zależy mi, żeby te osoby, często schorowane i mające przez to trudności w dotarciu do kościoła, uczestniczyły w tym dniu także w Eucharystii. Zależy mi, żeby ktoś im pomógł, podwiózł do kościoła, świadcząc tym samym miłosierdzie dla starszych – mówi Kapłan, dodając, że w okresie wakacyjnym zorganizowali ognisko, które sprawiło seniorom wiele radości. A niezależnie od tych spotkań ks. Mieczysław Piela odwiedza chorych w 1. piątki i przed świętami. Administrator parafii wspomina o jeszcze jednym dziele: – Ważnym akcentem miłosierdzia są też życzenia i paczki przygotowywane przez nasz Zespół Charytatywny na Wielkanoc i Boże Narodzenie. W zeszłym roku Panie z Zespołu Charytatywnego zorganizowały kiermasze adwentowe i wielkopostne ze sprzedażą ciast. Za pozyskane środki przygotowaliśmy paczki świąteczne z życzeniami. Przed świętami rozwoziłem te prezenty z młodzieżą do chorych i starszych osób. W zbliżającym się Adwencie planujemy znów zorganizować taką akcję. Ufam, że ten gest miłosierdzia wniesie wiele radości w serca naszych starszych, cierpiących i nierzadko samotnych parafian.