WOJCIECH DUDKIEWICZ: – Bł. Stanisław Papczyński w przededniu kanonizacji jest wciąż mało znaną postacią. Dlaczego?

KS. PAWEŁ NAUMOWICZ MIC: – Przyczyn jest wiele, ale decydująca jest historia Rzeczpospolitej i Europy. Bo Marianie musieli uciekać z Rzymu z powodu wojsk Napoleona, z Portugalii – z powodu Wiosny Ludów, a w Polsce zakon został zamknięty po powstaniu styczniowym, za zbytnie zaangażowanie patriotyczne. Doszło do tego, że w 1909 r., w zgromadzeniu pozostał już tylko jeden marianin. Przez lata trudno było zajmować się procesem kanonizacyjnym Założyciela, kiedy samo zgromadzenie mogło nie przetrwać.

– W ostatnim czasie proces przyspieszył.

– Bardzo przyspieszył. Wydaje sie, że my sami wcześniej nie byliśmy gotowi. Zgromadzenie najpierw szło ku śmierci, potem się odradzało i – choć Ojciec Założyciel zawsze był ważny – kanonizacja nie wydawała się najistotniejsza. Natomiast teraz wydaje sie, że powodów dla kanonizacji jest bardzo dużo właśnie w tym momencie. W wielu elementach o. Papczyński trafia w dzisiejsze potrzeby człowieka.

– Dlaczego akurat teraz? Dlatego, że jest aktualny?

– Tak. Trwa Wielki Jubileusz Miłosierdzia, a kiedy wczytujemy się w teksty o. Papczyńskiego, nie ma wątpliwości, że ma wypowiedzi podobne do św. Siostry Faustyny czy papieża Franciszka. Słowa, które znajdujemy u o. Papczyńskiego mogłyby swobodnie znaleźć się w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny. Teksty, które zachwycają – o czułości Boga, delikatności, o przepaściach Bożego Miłosierdzia. To o. Papczyński pisał, że jeżeli jesteś grzesznikiem, zanurz się w Miłosierdziu Boga, bo Chrystus przyszedł zbawić grzeszników. Oddaj się cały Chrystusowi, a cały będzie twój. Mówił też, że jeśli pragniesz Miłosierdzia, to najpierw okazuj miłosierdzie, módl się o nie. Największym objawem twojego miłosierdzia będzie modlitwa za tych, którzy umarli nieprzygotowani na spotkanie z Bogiem, bo nie możesz spodziewać się od nich żadnej nagrody. W czasach o. Papczyńskiego byli ludzie nieprzygotowani na to spotkanie, bo przez Rzeczpospolitą przechodziły wojny, zarazy, epidemie, głód, które dziesiątkowały Polaków. Teraz często jesteśmy nieprzygotowani, bo zapatrzeni w materię, w dobrobyt, nie wierzymy. A o. Papczyński przychodzi, żeby nas obudzić. W tym, ale nie tylko w tym, wymiarze.

– W jakim jeszcze?

– Kolejny wymiar to chrzest. Obchodzimy 1050. rocznicę Chrztu Polski, a o. Papczyński pisał, że każdy z nas jest mistyczną świątynią Boga, a konsekrowani jesteśmy przez chrzest. Dlatego zalecał uroczyste obchodzenie każdej rocznicy swojego chrztu. Wyspowiadaj się, idź ku nawróceniu, przyjmij Komunię św., dziękuj Bogu za to, że zostałeś ochrzczony. I trzeci wymiar, który dla o. Papczyńskiego był pierwszym: Niepokalane Poczęcie Maryi, które dziś rozczytujemy przede wszystkim jako pierwszeństwo łaski Boga. Umiłowanie nas przez Boga – to, że zapragnął naszego istnienia, że nas czyni godnymi, świętym i pięknymi. O. Papczyński mówił: jesteście piękniejsi od Aniołów. Wzięliście się z zamysłu Boga. Więc dziękujcie Bogu za jego miłość, za to, że was powołał do życia. Dziś wielu słyszy, że „wolałabym cię nie urodzić”, albo nie znają swojego ojca, bo gdzieś zniknął. Często młody człowiek myśli wtedy: „jestem nieważny dla nikogo, nawet dla własnego ojca, własnej matki”. Niepokalane poczęcie mówi: jesteś ważny dla Boga, który cię powołał do życia. O. Papczyński w wielu wymiarach trafia w potrzeby dzisiejsze, także przecież w wymiarze publicznym.

– W jaki sposób?

– O. Papczyński, który pisał, że dla Ojczyzny warto poświęcić życie, albo godzien jest nieśmiertelności ten, który dla Rzeczpospolitej oddaje swoje siły. Występował przeciwko liberum veto, przeciwko niesprawiedliwości społecznej, przeciwko poniżaniu niższych stanów. Mówił też, że prawdziwych Polaków nam trzeba, a nie nicponi i pachołków, potrzeba nam ludzi zdolnych do długich narad, do walki, do tego, żeby poświęcali swoje życie dla Rzeczpospolitej. Przy obecnych targach politycznych nabiera to nowego znaczenia. Mógłby być patronem poczętego życia, świętości, godności i piękna życia, ale także polityków, służby publicznej.

– I tak jest często nazywany.

– Tak go zaczynają nazywać ludzie, którzy doznali jego orędownictwa, jego pomocy. Sława o. Papczyńskiego, jako promotora życia, obrońcy czy orędownika za życiem, rośnie. Szczególnie wśród tych, którzy doświadczają jego wstawiennictwa. A jest ich coraz więcej.