W Niedzielę Palmową Kościół wspomina tryumfalny wjazd Chrystusa do Jerozolimy, o którym wzmiankują wszyscy Ewangeliści (Mt 21, 1-11; Mk 11, 1-11; Łk 19, 29-40; J 12, 12-19). Tego dnia przed główną Mszą św. ma miejsce uroczysta procesja z poświęconymi wcześniej palmami, czytanie Ewangelii i krótka homilia.Podczas zaś Liturgii Słowa odczytuje się bądź śpiewa (na role) opis Męki Pańskiej zgodnie z przekazem tzw. Ewangelii synoptycznych według świętych: Mateusza, Marka i Łukasza, w zależności od tego, jaki mamy w danym roku cykl czytań (A, B, C). Liturgia łączy zatem radosny śpiew „Hosanna” na cześć Jezusa Króla z wsłuchiwaniem się w słowa Pisma Świętego o Jego krzyżowej ofierze. historia Niedzieli Palmowej sięga jerozolimskich uroczystości odprawianych już pod koniec IV wieku. W IX stuleciu natomiast pojawiła się tradycja święcenia palm.

W okresie Wielkiego Tygodnia nie obchodzi się żadnych uroczystości i wspomnień liturgicznych. Jego drugi, trzeci i czwarty dzień zwyczajowo dedykowany jest sakramentowi pokuty i pojednania – przy kratkach konfesjonału wyznajemy grzechy, by w mocy łaski uświęcającej jak najlepiej przeżyć Triduum Paschalne (Wielki Czwartek, Wielki Piątek oraz Wielką Sobotę) i samą Wielkanoc.

Wielki Czwartek

Dzień ten jest szczególnie ważny dla księży. To ich święto. Wspominamy w nim bowiem ustanowienie przez Chrystusa dwóch związanych ze sobą sakramentów – Eucharystii i kapłaństwa. Przed południem w świątyniach katedralnych prezbiterzy gromadzą się wraz ze swoimi biskupami na Mszy Krzyżma, podczas której poświęca się oleje wykorzystywane przy kapłańskiej sakramentalnej posłudze – przy udzielaniu chrztu św. czy namaszczeniu chorych. Wtedy też duchowni odnawiają przyrzeczenia złożone w czasie święceń.

W godzinach wieczornych w poszczególnych parafiach odprawia się Mszę Wieczerzy Pańskiej. Upamiętnia ona ewangeliczne wydarzenia z Wieczernika: ustanowienie Eucharystii i kapłaństwa oraz Chrystusowe przykazanie miłości. Liturgia Słowa przypomina m.in. o tym, jak Pan Jezus obmył nogi dwunastu najbliższym uczniom. W ten sposób Chrystus dał przykład wielkiej pokory i miłości. Dlatego też po homilii odbywa się obrzęd umywania nóg, jeśli przemawiają za tym względy duszpasterskie. Konsekrowana jest też Hostia do wystawienia, odpowiednia liczba komunikantów na tę Mszę św. oraz na dzień kolejny. Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do tzw. ciemnicy. Wierni rozpamiętują wówczas modlitwę Pana Jezusa w Ogrodzie Oliwnym, Jego aresztowanie i przesłuchanie. Tabernakulum zostaje więc puste i otwarte, a wieczna lampka – zgaszona. Ołtarz też jest obnażony.

Wielki Piątek

To drugi dzień Triduum Paschalnego. Czas powagi, skupienia i rozpamiętywania męki oraz śmierci Pana Jezusa. To także czas ścisłego postu. W Wielki Piątek nie sprawuje się Mszy św. Tego dnia Najwyższy Kapłan – Chrystus złożył Ojcu niebiańskiemu największą ofiarę z własnego życia za zbawienie świata. Trwa adoracja Najświętszego Sakramentu. Jest to też okazja do spowiedzi. Wierni uczestniczą w nabożeństwie Drogi Krzyżowej.

Najważniejszym zaś obrzędem jest Liturgia Męki Pańskiej, która rozpoczyna się w absolutnej ciszy. Pojawienie się kapłana w czerwonych szatach nie jest poprzedzone ani modlitwą, ani śpiewem. Pada on na twarz przed ołtarzem. Modli się w skupieniu. Wierni wysłuchują potem opisu Męki Pańskiej według św. Jana Ewangelisty, uczestniczą też w wyjątkowej modlitwie powszechnej. Dziesięć wezwań obejmuje swoim zasięgiem praktycznie cały świat. Najważniejszym momentem liturgii jest adoracja krzyża, który od dwóch tygodni był zasłonięty. Kapłan, stopniowo go odsłaniając, śpiewa: „Oto drzewo krzyża, na którym zawisło zbawienie świata”. Wierni zaś w odpowiedzi intonują: „Pójdźmy wszyscy z pokłonem”. Przyklękają i składają symboliczny pocałunek – wyraz czci i przyjęcia odkupienia. Po adoracji uczestnicy przyjmują Komunię św. Liturgię kończy przeniesienie Najświętszego Sakramentu do Grobu Pańskiego. Monstrancję przykrywa welon na pamiątkę całunu okrywającego ciało Pana Jezusa. Trwa adoracja – również kolejnego dnia.

Wielka Sobota

To czas refleksji i oczekiwania na Zmartwychwstanie. Wierni modlą się, adorując Chrystusa w monstrancji ustawionej w symbolicznym grobie. Przynoszą też do świątyń tzw. święconkę – pokarmy na niedzielne wielkanocne śniadanie, by kapłan je pobłogosławił. To dawna tradycja sięgająca VIII wieku, która na naszych ziemiach pojawiła się w XIV stuleciu.

Wieczorem ma miejsce Liturgia Wigilii Paschalnej. Rozpoczyna ona paschalne świętowanie. Składa się z trzech – bogatych w symbole – części: Liturgii Światła, Słowa i Chrzcielnej. Od poświęconego ognia zapalana jest świeca wielkanocna – paschał, na którym widnieją: znak krzyża, greckie litery Alfa i Omega, cyfry bieżącego roku oraz pięć symbolicznych gwoździ upamiętniających rany Pańskie. Światło paschału – jako światło Chrystusa – rozświetla mrok świątyń. To znak Zmartwychwstania. Wszyscy zapalają od niego swoje świece. Wierni wysłuchują biblijnych czytań (może być ich dziewięć), które ukazują całą historię zbawienia. Wreszcie ma miejsce Liturgia Chrzcielna z niezwykle wymownym śpiewem „Exsultet” – wielkanocnego orędzia. Odnawiane są przyrzeczenia chrzcielne – wierni wyrzekają się Szatana i wyznają wiarę w Zmartwychwstałego. Dawniej większość chrześcijan przyjmowała wtedy chrzest św.

W niektórych wspólnotach liturgia ta kończy się rezurekcyjną procesją.