MAGDALENA LEWANDOWSKA: – Dlaczego podpisała Pani Deklarację Wiary?

EWA SOŁECKA: – W moim odczuciu nie jest to żaden wyczyn czy akt heroizmu. Podpisałam Deklarację Wiary, bo tak żyję, myślę i leczę – to jest jakby potwierdzenie tego, co stosuję już przez 34 lata życia zawodowego. Jestem w pełni przekonana co do nauki Kościoła katolickiego dotyczącej in vitro, aborcji i eutanazji, i nie mam najmniejszych wątpliwości, że ta nauka służy człowiekowi. Traktuję to również jako wotum wdzięczności za nauczanie Jana Pawła II i jestem bardzo wdzięczna dr Wandzie Półtawskiej za jej inicjatywę.

– Czy Deklaracja Wiary przeszkadza leczyć, czy zabrania pomagać pacjentowi?

– Absolutnie nie. Wydaje mi się, że warto uświadomić wszystkim jedną rzecz: lekarze, którzy podpisali Deklarację Wiary, to lekarze szanujący godność człowieka. Poszanowanie godności człowieka nie może się przełożyć źle w kontakcie lekarz-pacjent. Inaczej się wtedy człowieka traktuje, z większą wrażliwością i delikatnością się do niego podchodzi, nie jest on tylko „przypadkiem medycznym”. Taki lekarz nigdy nie wystąpi przeciwko dobru pacjenta, nie będzie działał na jego szkodę. A za szkodę zawsze należy uznać unicestwienie życia, czy to na etapie życia w łonie mamy, czy to życia terminalnego. Unicestwienie życia zawsze jest złem, zawsze jest grzechem.
Wiem np., którzy moi mali pacjenci są z „in vitro”. Ale to nie przeszkadza mi traktować ich z nawet większą delikatnością niż inne dzieci. Do rodziców tych dzieci nie jestem nastawiona w inny sposób niż do rodziców, którzy poczęli dzieci w sposób naturalny. Jestem w stanie zrozumieć, co przeżywali.

– Czy w swojej długoletniej pracy powoływała się Pani na klauzulę sumienia?

– Na dyżurach nocnych i świątecznych, kiedy czasem przyjmuję też dorosłych, stykam się z pacjentkami, które przychodzą po „pigułkę po”, pigułkę wczesnoporonną. W takich przypadkach zawsze odmawiałam wypisania tej recepty. Kiedy spotykam się z dziewczętami, które przyznają się do stosowania antykoncepcji, czyli też do wczesnej inicjacji seksualnej, nigdy nie pozostawiam ich samym sobie. Kiedyś dziewczyna, która podejmowała wcześnie współżycie, wstydziła się tego. Dzisiaj świadomość młodych działa zupełnie odwrotnie: wstydem jest czystość. Dlatego nawet niepytane, dziewczęta często same mówią o stosowanych środkach antykoncepcyjnych, chcąc dowartościować siebie i swoje życie. Zawsze w takich sytuacjach rozmawiam z nimi, mówię o możliwości powikłań przy stosowaniu antykoncepcji, pokazuję, na co naraża je chłopak, który przecież twierdzi, że je kocha, jak egoistycznie do nich podchodzi – czasem otwierają im się oczy. Nikt wcześniej im tego nie powiedział. W moim odczuciu to nigdy nie było działanie na szkodę pacjenta, ale pomoc i myślenie o całym jego przyszłym życiu.

– Prof. Bogdan Chazan, dyrektor Szpitala Świętej Rodziny w Warszawie, oskarżony został o działanie na szkodę pacjentki, o złamanie prawa i odmowę wykonania aborcji chorego dziecka, zgodną z polskim prawem.

– Trzeba się zapoznać dokładnie z historią choroby tej kobiety. Zupełnie nieprawdziwe jest stwierdzenie, że zostawił ją samą sobie, że nie starał się jej pomóc – kierował pacjentkę do specjalistów, wskazał szpital, gdzie dziecko z mnogością wad może się urodzić, podał miejsce, gdzie rodzice mogą zwrócić się o pomoc. Zrobił wszystko, co w mocy lekarza, żeby uratować dziecko i nie szkodzić matce. Ale nie można wymagać od lekarza, który ma ratować życie, leczyć, żeby zabijał lub żeby wskazywał drugą osobę, która zrobi to za niego. To jest absurd: jeżeli ja stoję przed możliwością popełnienia ewidentnego zła, to nakłanianie kogoś innego do popełnienia tego zła jest podwójnie niemoralne. Mogę wskazać kogoś, kto pomoże, kto będzie leczył, ale nigdy nie mogę wskazać kogoś, kto ma wystąpić przeciwko życiu.