Jeden z dekretów dotyczy cudu przypisywanego wstawiennictwu bł. Marii z Góry Karmel (ur. Carmen Elena Rendíles Martínez), Założycielki Zgromadzenia Służebnic Jezusa.

Carmen Helena (Carmen Elena) Rendiles Martínez urodziła się 11 sierpnia 1903 w Caracas jako trzecie z siedmiorga dzieci w głęboko religijnej rodzinie. Od urodzenia była niepełnosprawna, nie miała bowiem lewego ramienia i przez całe życie musiała nosić ciężką protezę, co jednak nie przeszkadzało jej ani wykonywać prac domowych, ani studiować, a następnie pełnić różnych zadań w Kościele.

Od dziecka odznaczała się dużą pobożnością i wcześnie poczuła w sobie powołanie zakonne. W wieku 15 lat zainteresowała się bliżej życiem i posługą zgromadzenia, przybyłego niedawno z Francji - służebnic Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Ostatecznie 27 lutego 1927 wstąpiła do niewielkiej wspólnoty, którą otworzyły one w jej mieście rodzinnym. 8 września tegoż roku przywdziała u nich habit zakonny, równo w 2 lata później złożyła swe śluby czasowe a po dalszych 3 latach - śluby wieczyste. W zakonie przyjęła imię Marii z Góry Karmel.

Aby uzupełnić swą formację zakonną, wyjechała do Tuluzy we Francji, gdzie nawiązała kontakt z domem macierzystym zgromadzenia. Po powrocie do Wenezueli została mistrzynią nowicjatu i w 1945 przełożoną wszystkich domów sióstr, jakie powstały w jej kraju. Okres jej rządów był czasem dużego rozwoju zgromadzenia: powstało kilka nowych placówek i przybyło sióstr a cała wspólnota była bardzo obecna i widoczna w kraju. Jednakże w miarę, jak zgromadzenie nabierało rozmachu, zarysowywały się coraz większe różnice w działaniach i duchowości między domem macierzystym we Francji, gdzie siostry zrzuciły habity i stały się instytutem świeckim, a placówkami w Ameryce Południowej.

W tej sytuacji matka Carmen, jak ją powszechnie nazywano, poprosiła w 1965 Stolicę Apostolską o zgodę na oddzielenie wspólnot latynoskich od francuskich a uzyskawszy ją, utworzyła 25 marca 1966 nowe zgromadzenie na prawie diecezjalnym - Służebnice Jezusa. Dla odróżnienia od swego pierwowzoru francuskiego dodają one jeszcze do swej nazwy słowa „z Wenezueli” lub „z Caracas”. W 1969 założycielka została przełożoną generalną nowego zgromadzenia i pełniła ten urząd do końca życia. Siostry były i są obecne nie tylko w stolicy kraju, ale też w wielu innych miastach i regionach Wenezueli, a także w sąsiedniej Kolumbii. Pracują w parafiach, zajmują się katechezą, prowadzą szkoły różnych szczebli oraz opiekują się chorymi i potrzebującymi.

Cała ta intensywna działalność zakonna i charytatywna coraz bardziej osłabiała i tak nie najsilniejszy organizm Matki Carmen, przyspieszając jej zgon 9 maja 1977 w Caracas, wkrótce po obchodach 50-lecia jej posługi zakonnej. Doczesne szczątki zakonnicy spoczywają w kaplicy stołecznego Colegio Belén (Kolegium Betlejemskiego), będącego domem macierzystym zgromadzenia.

Proces beatyfikacyjny założycielki rozpoczął się w 1995. 5 lipca 2012 Benedykt XVI zatwierdził dekret o heroiczności jej cnót, a 18 grudnia 2017 Franciszek podpisał dekret uznający cud za jej wstawiennictwem. Uroczyste jej wyniesienie do chwały błogosławionych nastąpiła 16 czerwca 2018 w Caracas.

Kolejny dekret dotyczy cudu przypisywanego wstawiennictwu Czcigodnego Sługi Bożego Carmelo De Palma, kapłana diecezjalnego.

Carmelo De Palma urodził się 27 stycznia 1876 roku w Bari we Włoszech. Jako sierota wstąpił do seminarium w swoim rodzinnym mieście w wieku dziesięciu lat. 17 grudnia 1898 r. przyjął święcenia kapłańskie w Neapolu, a następnie, ze względów zdrowotnych, udał się na kilka miesięcy do klasztoru benedyktynów w Montecassino. 17 czerwca 1900 r. został mianowany kapelanem bazyliki św. Mikołaja w Bari. Służył ludowi Bożemu, odprawiając Msze święte, słuchając spowiedzi i animując wiele działań duszpasterskich.

Od 1902 r. pełnił różne funkcje w tej samej bazylice. Kiedy na polecenie Stolicy Apostolskiej bazylika św. Mikołaja została powierzona ojcom dominikanom, Sługa Boży, który był bardzo przywiązany do duchowości benedyktyńskiej, został mianowany kierownikiem duchowym sióstr benedyktynek św. Scholastyki w Bari, a także oblatów i oblatek św. Benedykta.

Poświęcił się również kierownictwu duchowemu wiernych, zwłaszcza kapłanów i seminarzystów. Był niestrudzony w posłudze spowiedzi. Pod koniec życia pogorszyły się jego problemy zdrowotne: przewlekłe zapalenie jelita grubego, miażdżyca mięśnia sercowego i postępująca utrata wzroku.

W lutym 1961 r. po raz ostatni publicznie odprawił Mszę św. Odtąd, z powodu osłabienia, mógł odprawiać Msze św. tylko w swoim pokoju, gdzie nadal służył spowiedzią. Zmarł w Bari 24 sierpnia 1961 r. z powodu niewydolności serca.

Cnotę wiary pielęgnował intensywnym życiem modlitewnym, w którego centrum była Eucharystia, celebrowana i adorowana, oraz nabożeństwo do Matki Bożej. Z tej wiary wypływało jego posłuszeństwo Bogu: „Moje dążenie - mówił - jest tylko jedno: zawsze pełnić wolę Boga; dziękujmy Mu więc w każdej chwili z zawsze żywą wiarą, wielkodusznie przyjmując to, co się Jemu podoba”.

Cnota nadziei zakorzeniła się w nim właśnie w zaufaniu do ojcostwa Boga, przez którego czuł się kochany. Tę nadzieję zaszczepiał także innym, umiejąc pocieszać i zachęcać ludzi w trudnościach.

Heroicznie żył cnotą miłosierdzia. Hojnie pomagał osobom ubogim. Całą swoją energię poświęcał posłudze spowiednika i kierownika duchowego.

Ponadto Ojciec Święty upoważnił Dykasterię Spraw Kanonizacyjnych do opublikowania dekretu o heroiczności cnót Sługi Bożego Józefa Anotniego o Marii Ibiapiny, kapłana diecezjalnego, urodzonego 5 sierpnia 1806 r. w Sobral (Brazylia) i zmarłego 18 lutego 1883 r. w Arara (Brazylia);

Papież zatwierdził również przychylne głosy Sesji Zwyczajnej Kardynałów i Biskupów członków Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych odnośnie do kanonizacji błogosławionych:

- Ignacego Malojana (1869 - 1915), katolickiego biskupa obrządku ormiańskiego, męczennika za wiarę. Był jednym z najwybitniejszych biskupów Ormiańskiego Kościoła Katolickiego końca XIX wieku, duchowym i moralnym opiekunem powierzonej mu owczarni. Gdy w 1915 r. w państwie tureckim doszło do rzezi Ormian, proponowano mu przejście na islam za cenę zachowania życia, ale stanowczo odmówił. Jego beatyfikacji przewodniczył 7 października 2001 roku św. Jan Paweł II, gdy Kościół i naród ormiański obchodzili 1700. rocznicę ogłoszenia chrześcijaństwa religią państwową w Armenii.

- Piotra To Rota świeckiego katechetę (1912-1945).

Urodził się w 1912 r. w małej wiosce Rakunai, leżącej na wyspie Nowa Brytania (wsch. część Papui Nowej Gwinei), w pobliżu największego na wyspie miasta Raboul. Jego rodzice byli jednymi z pierwszych chrześcijan w Rakunai. Piotr od najmłodszych lat zwracał uwagę pobożnością: często przystępował do Komunii św., był ministrantem.

W 1930 r. (mając 18 lat) zapisał się do szkoły św. Pawła dla katechetów, którą ukończył z wyróżnieniem 3 lata później. Wrócił do rodzinnej wioski Rakunaj i podjął pracę katechety. Uczył w sposób jasny i zrozumiały, z wielkim entuzjazmem i gorliwością. W 1936 r. Piotr ożenił się z Paolą La Varpit, katoliczką. Mieli troje dzieci. Bardzo poważnie.traktował swoje małżeństwo. Przeciwstawiał się poligamii i rozwodom, co było przyczyną wielu konfliktów z mieszkańcami wioski, władzami, a nawet z bratem.

Podczas II wojny światowej Nowa Brytania znalazła się pod okupacją japońską. Japończycy w drastyczny sposób ograniczyli wszelkie praktyki religijne. Zabronili publicznych i prywatnych spotkań modlitewnych. W 1942 r. zmusili wszystkich misjonarzy i personel medyczny do opuszczenia wyspy lub zamknęli w obozie koncentracyjnym. Piotr To Rot został jedynym katolickim katechetą w okręgu Rakunai: prowadził katechizację, chrzcił dzieci i dorosłych, rozdawał Komunię św., udzielał schronienia i pomocy biednym, przewodniczył nabożeństwom, co, wobec zarządzeń okupanta było bardzo niebezpieczne. Wkrótce stosunki Piotra z władzami japońskimi stały się wrogie, szczególnie gdy starano się wywierać nacisk na miejscowych przywódców, by zerwano z chrześcijaństwem i przywrócono poligamię. Piotrowi To Rot zabroniono prowadzenia jakiejkolwiek działalności, a następnie aresztowano go. Po kilku dniach został jednak zwolniony. Ponownie aresztowano go w kwietniu 1945 r. na podstawie fałszywego donosu i poddano torturom. Po farsie procesu skazano go na dwa miesiące więzienia. Traktowany był gorzej niż pozostali więźniowie, a mimo to pozostawał pogodny i wytrwał w wierze. Tuż przed końcem kary, specjalnie przybyły, lekarz japoński zabił go zastrzykiem z trucizną. Władze japońskie orzekły, iż Piotr To Rot zmarł na malarię i wydały ciało rodzinie. Na pogrzeb Piotra To Rota przybyło wielu rodaków. Na jego grobie umieszczono napis: „Męczennik za wiarę”. Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II dnia 17 stycznia 1995 w Port Moresby (Papua-Nowa Gwinea),

Ignacy Malojan oraz Piotr To Rot, wraz z innymi błogosławionymi, zostaną włączeni do przyszłego konsystorza, który, jak to jest w zwyczaju, będzie dotyczył kolejnych kanonizacji - stwierdza Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej.