Strachocina – co niezwykłego ma w sobie to miejsce? „Popularność naszej parafii zapewniają dwaj polscy męczennicy: św. Andrzej Bobola, nasz rodak, i św. Maksymilian, założyciel pierwszego w świecie Niepokalanowa” – tłumaczy ks. Niżnik. Św. Andrzej tutaj się urodził, a 25 lat temu sam poprosił o to, by zaczęto go czcić w Strachocinie. Dziś jednak – 15 września br. – do Strachociny sprowadza nas drugi święty – Maksymilian Maria Kolbe. Nieopodal parafialnego kościoła od 25 lat mieszkają jego duchowe córki – Siostry Franciszkanki Rycerstwa Niepokalanej. Miejsce to nosi nazwę Niepokalanowa Żeńskiego. Zgromadzenie przybyło tu aż z Japonii, a założył je franciszkanin o. Mieczysław Maria Mirochna.

Uroczystości jubileuszowe rozpoczynają się pokazem multimedialnym o życiu Założyciela. Narrację i śpiew na żywo prowadzą siostry. Dowiadujemy się, że Antoni, późniejszy o. Mieczysław, był dość niesfornym nastolatkiem, ale w pewnym momencie zmienił swoje życie, znajdując pomoc u Maryi. Kolejne wielkie kroki w jego życiu duchowym to wstąpienie do franciszkanów konwentualnych, śluby zakonne i wreszcie upragnione spotkanie ze św. Maksymilianem. Urzeczony jego gorliwością 22-letni kleryk Mirochna decyduje się na wyjazd z nim na misje do Japonii. Pozostaje tam do końca życia.

A kiedy i dlaczego o. Mirochna założył nowe zgromadzenie? Odpowiedź słyszymy we fragmencie nagrania z 1977 r. Założyciel mówi o trudnościach we franciszkańskim sierocińcu w Nagasaki. Przypomniały mu się wtedy słowa o. Kolbego, że w przyszłości powstanie zgromadzenie żeńskie żyjące w duchu Rycerstwa Niepokalanej. Znalazły się chętne dziewczyny, Japonki. Z czasem powstało kilkanaście klasztorów, z czego kilka to wielkie zakłady, w których siostry do dziś pomagają osobom niepełnosprawnym. O. Mieczysław pragnął jednak, by Niepokalanów Żeński powstał także w Polsce. „Widać i Niepokalanej na tym zależało – wyjaśnia narratorka prezentacji – ponieważ do Niepokalanowa pod Warszawą zaczynają zgłaszać się dziewczęta pragnące oddać swoje życie Bogu w duchu św. Maksymiliana”. Pierwsze cztery kandydatki z Polski odbywają formację w Japonii i tam składają śluby zakonne.

Po pokazie rozpoczyna się Eucharystia, podczas której będziemy świadkami składania ślubów zakonnych. Mszy św. przewodniczy abp Józef Michalik. Pasterz przemyski w homilii wzywa do odważnego podjęcia dzieła ewangelizacji: „Pan Jezus powiedział nam: «Idźcie i nauczajcie wszystkie narody», idźcie i przebaczajcie, idźcie mówić im o miłości Ojca. My mamy wiarę, mamy bogactwo, mamy wielki skarb i trzeba się tą wiarą dzielić. Wiara staje się drogą do kontaktu z Panem Bogiem, drogą do niezwykłych łask, drogą do zjednoczenia się z Bogiem, drogą do radości…”.

Nakarmieni duchowym pokarmem idziemy teraz wzmocnić nasze ciała. Okazuje się, że oprócz posiłku przygotowane są także jubileuszowe upominki. Goście otrzymują modlitewniki ku czci św. Józefa – wydane jako szczególna wdzięczność sióstr wobec Opiekuna Jezusowego. Są też zakładki ze słowami o. Mieczysława Mirochny. I wreszcie płyta nagrana przez siostry z pomocą wielu życzliwych osób, zawierająca ułożone przez nie piosenki oparte w większości o słowa i myśli Założyciela. „Wszystko dla Niej” – taki tytuł widnieje na okładce pod spokojnym obliczem Niepokalanej.

Nadszedł czas na świadectwo Księdza Proboszcza: „Początki tego dzieła to rok 1982. Bracia w Niepokalanowie: br. Benedykt Mieczkowski, a później br. Innocenty Wójcik, którzy znali św. Maksymiliana, bardzo chcieli zrealizować jego myśl, żeby kiedyś powstał Niepokalanów Żeński”. Dla dziewcząt znalazło się miejsce w Strachocinie u ks. Ryszarda Muchy – rodzonego brata zaprzyjaźnionego z Niepokalanowem ks. Józefa Muchy. Pomagając w parafii, myślały one o stworzeniu nowego zakonu. O zgromadzeniu w Japonii i czterech Polkach, które mniej więcej w tym samym czasie wyjechały na Daleki Wschód, nie wiedziały. Z początkiem września 1983 r. ks. Ryszard ciężko zachorował i potrzebny był tymczasowy zastępca. Tak znalazł się tu ks. Józef Niżnik, początkowo tylko na trzy tygodnie.

Stworzenie zgromadzenia nie było prostą sprawą. Ostatecznie stanęło na tym, że dziewczęta muszą odszukać istniejący już instytut o podobnej duchowości. Postawiono na zgromadzenie w Japonii, którego założycielem był uczeń św. Maksymiliana, polski franciszkanin. 7 grudnia 1986 r. przed starą organistówką, w której mieszkały dziewczęta, poświęcono figurę Niepokalanej, żeby Ona zajęła się dalej tym dziełem. I tak zaczęło się wszystko układać: kontakt z o. Mieczysławem, jego przyjazdy do Strachociny, spotkania z abp. Ignacym Tokarczukiem. 17 września 1988 r. wmurowano kamień węgielny pod nowo powstający klasztor. Na te uroczystości przybyli goście z Japonii, a wraz z nimi pierwsze polskie siostry, które tam złożyły swoje śluby zakonne. Trzy z nich pozostały w Strachocinie. Jest to umowna data erekcji Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rycerstwa Niepokalanej na ziemi polskiej.

„Te doświadczenia pozwalają mi mówić o Matce Najświętszej, że Ona wszystko może – podsumowuje ks. Józef. – Trzeba dziękować Panu Bogu, że takimi nieudolnymi, słabymi ludźmi potrafił wszystko przeprowadzić”.