W słońcu i radosnej atmosferze na starcie Sandomierskiego Rajdu Papieskiego stanęło 8 czerwca ok. 700 osób. Dla uczczenia 14. rocznicy wizyty w Sandomierzu bł. Jana Pawła II już po raz czwarty z biskupiego miasta wyruszył rajd rowerowy. Tegoroczna trasa wiodła przez Kamień Łukawski, Kamień Nowy, Mściów, Bożydar, Szczytniki, Romanówkę, Garbów Stary, Wygodę, Dziurów do Zawichostu i wynosiła nieco ponad 30 km. Oprócz oficjalnego peletonu do grupy dołączali rowerzyści z trasy rajdu, ale również z innych miejsc, jak chociażby 20-osobowa ekipa z Janowa Lubelskiego i okolic, pokonująca łącznie jednego dnia prawie 140 km.
Rajd to rekreacja, ale też dla wielu wyjazd rodzinny. Impreza zgromadziła dzieci, młodzież, osoby dorosłe i seniorów. Wiek nie grał roli. Najstarszym uczestnikiem był 83 latek, ale jechało również wiele dzieci wraz z rodzicami. Na starcie stanęła liczna grupa kapłanów i kleryków. Wśród uczestników byli przedstawiciele władz samorządowych i instytucji społecznych. W rajdzie wziął również udział Tomasz Brożyna, reprezentant Polski w kolarstwie i olimpijczyk z Atlanty i Aten.
Inicjatorem rajdów i uczestnikiem kolarskiego zmagania był bp Krzysztof Nitkiewicz. Rozpoczynając rajd powiedział: - Cieszy to, że z roku na rok jest nas coraz więcej. Oznacza to, że ta fala dobra i życzliwości rozszerza się i potęguje. Jest to także forma ewangelizacji, a zarazem miłe i zdrowe spędzanie wolnego czasu - powiedział bp Krzysztof Nitkiewicz nie kryjąc zadowolenia.
Peleton wystartował z sandomierskiego Rynku. Trasa w pewnych momentach była wymagająca i wielu musiało podczas wzniesień prowadzić swój rower. Nad bezpieczeństwem rowerzystów czuwała policja, serwis techniczny oraz ratownicy medyczni. Po drodze zaplanowano kilka odpoczynków. Podsumowanie nastąpiło w Zawichoście, w ogrodach pomiędzy zabytkowymi kościołami. Mieszkańcy Zawichostu przygotowali dla kolarzy bigos, grochówkę i ciasto. Podobną gościnnością na trasie wykazali się mieszkańcy parafii Mściów. Dla wypoczywających w Zawichoście zaśpiewał ks. Paweł Kata wraz z zespołem muzycznym z Zaleszan. Na zakończenie ks. Jan Biedroń, rektor WSD, podziękował wszystkim zaangażowanym w organizację imprezy, oraz wręczył pamiątkowe dyplomy i puchary.
Blisko 500 osób wzięło udział w rowerowym X Sandomierskim Rajdzie Papieskim, który odbył się 15 czerwca na 43 – kilometrowej trasie Sandomierz – Baranów Sandomierski. Organizowany jest on co roku z inicjatywy bp. Krzysztofa Nitkiewicza dla uczczenia wizyty św. Jana Pawła II w Sandomierzu.
Przy sandomierskim Ratuszu uczestników rajdu powitali: burmistrz Marcin Marzec i zasłużony dla polskiego kolarstwa Tadeusz Mytnik. W Tarnobrzegu witał ich prezydent Dariusz Bożek. Wszystkim rowerzystom błogosławieństwa udzielił bp Krzysztof Nitkiewicz, który również wyruszył na trasę.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
W sobotę 8 listopada odbyła się piesza pielgrzymka ze Stargardu Gubińskiego do Gębic, szlakiem św. Maksymiliana Marii Kolbego, upamiętniająca jego wyjazd z obozu jenieckiego. Tą drogą ruszyło dzisiaj ponad 100 osób
Ponad 100 pielgrzymów, a wśród nich bp Adrian Put, przeszło trzykilometrowy szlak obozowy modląc się za zmarłych jeńców z dawnego obozu jenieckiego Stalag IIIB Amtitz, który znajdował się w dzisiejszych Gębicach.
W sobotę 8 listopada odbyła się piesza pielgrzymka ze Stargardu Gubińskiego do Gębic, szlakiem św. Maksymiliana Marii Kolbego, upamiętniająca jego wyjazd z obozu jenieckiego. W tym roku wydarzenie odbyło się po raz trzeci, a pielgrzymom towarzyszył bp Adrian Put.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
