Dzisiaj z synagogi, w której nauczał Jezus, zostało już tylko kilka kolumn i fragment muru. Jaką historię opowiedziałyby te kamienie, gdyby umiały mówić? Były świadkami tylu cudów na metr kwadratowy, że każde inne miasto w Galilei mogłoby im tylko pozazdrościć.

Z Jezusem nigdy nie umrę

Myślę, że zaczęłyby od tej opowieści o dwunastoletniej śmiertelnie chorej dziewczynce, która już nigdy nie miała zobaczyć swojego taty. I słyszały pewnie jej imię, które echem odbijało się o ściany, kiedy jej ojciec Jair, dumny przewodniczący synagogi, upada do stóp Jezusa. I kiedy błaga Go, by się zlitował, położył na niej swoje ręce i uzdrowił ją.

Na to przybiegają jego słudzy:

– Już nic nie pomoże. Twoja córka nie żyje. Po co jeszcze trudzisz Nauczyciela?

Ale Jezus ma swoje plany. Patrzy na niego z miłością i mówi słowa, które dają nie tylko nadzieję, ale dosłownie przywracają życie. – Nie bój się. Wierz tylko!

Czy tata dziewczynki przestał się bać? Czy jak najpierw Maryja, a potem tamta kobieta, którą wiara uzdrowiła z krwotoku, uwierzył, że dla Boga naprawdę nie ma nic niemożliwego? Czy kiedy Jair dociera do swojego domu, dotyka zimnego czoła swojej córeczki i widzi, że nie oddycha, potrafi jeszcze zaufać Jezusowi?

– Talitha cum – mówi do niej po aramejsku Jezus.

Tak bym chciała usłyszeć ton Jego głosu. Czy był to delikatny i czuły szept? Czy też mocne wezwanie? Mimo rytualnego zakazu dotykania zmarłych, bierze ją za rękę. I dziewczynka wstaje. Powstaje z martwych.

Tu, w Kafarnaum, Jezus po raz pierwszy pokazuje, czym jest śmierć. To sen tylko.

Z Jezusem nigdy nie umrę. I nikt, kogo kocham, nie umrze. Więc czemu bać się śmierci?

Jednak to, co mnie najbardziej wzrusza w tej scenie, to słowa Jezusa do domowników:

– Dajcie jej jeść.

Jezus jak matka zawsze dba, żeby nakarmić swoje dzieci. Ich dusze i ciała. Czy może być bardziej ludzki Bóg?

Sztorm

I czy może być większa pokora i wiara, jak tego centuriona w Kafarnaum, dowódcy oddziału rzymskiego okupanta, mającego pod sobą setkę żołnierzy. Ile razy przymuszał Palestyńczyków, żeby przeszli milę z jego żołnierzami? A teraz sam błaga Jezusa o uzdrowienie swojego sługi. Nie krewnego. Sługi.

Tak mnie wzrusza, że to właśnie jego słowa powtarzamy codziennie we wszystkich językach, we wszystkich mszach świętych na całym świecie. Nie świętego Piotra albo któregoś z apostołów. Ale poganina.

– Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo…

On się nie bał. Wierzył tylko. I z pełną pokorą zaufał.

A Jego wiara zaskoczyła samego Jezusa.

Ten strach i wiara. Dwa odpychające się bieguny. Czy jeśli się boję, to znaczy, że nie ufam? Nie wierzę? A jeśli wierzę i ufam, to czy będę się bać? Albo może: im większa moja wiara, tym większe zaufanie. A im większe zaufanie tym mniej miejsca na strach?

Idę na brzeg jeziora. Teraz lekko pomarszczone i połyskujące w słońcu nie przypomina groźnego morza. Ale wtedy, w nocy, w ryczącej wichurze, który sprawiała, że palmy na brzegu łamały się jak zapałki, a łódź błyskawicznie nabierała wody, zalewana grzywiastymi bałwanami?

Co bym zrobiła, gdybym była z apostołami w łodzi, w czasie sztormu, na Jeziorze Galilejskim?

Czy potrafiłabym zaufać i puścić? Czy czekałabym, aż Jezus, który śpi spokojnie na rufie łodzi, się obudzi? Bo skoro przecież On z nami, to któż przeciwko nam? A może z ufnością bym położyła się spać obok Niego? Czy może raczej w panice, a nawet lekko wściekła, krzyczałabym do Niego:

– Ty sobie śpisz, a my tu giniemy?

I czy to do mnie zawołałby Jezus, przekrzykując wiatr: – Czego taka bojaźliwa jesteś, Moniko? Małą masz wiarę… Prawda jest taka, że nie wiem, jak bym zareagowała. „Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono” – napisała kiedyś Wisława Szymborska, na długo zanim została noblistką.

Lekarstwo na lęk

I prawda jest taka, że mimo że ufam i wierzę, to nadal zdarzają się w moim życiu takie sztormy, kiedy tak bardzo jeszcze się boję. Choć już tyle razy przekonałam się, jakim złodziejem marzeń potrafi być strach. I zabójcą. Jak w tej opowieści Anthony’ego de Mello.

Zaraza jest w drodze do kolejnego miasta. Po drodze spotyka Wędrowca.

– Dokąd tak pędzisz? – pyta wędrowiec.

– Do Damaszku. Mam zamiar zabrać tysiąc istnień.W drodze powrotnej z Damaszku Zaraza znowu mija Wędrowca:

– Mówiłaś, że zabierzesz tysiąc istnień. A zabrałaś pięćdziesiąt tysięcy.

– Nie – odpowiada Zaraza. – Ja wzięłam tysiąc. To strach zabrał resztę.

Kiedy tak irracjonalnie się boję, że dosłownie całe ciało zaczyna mi drżeć i przy każdym oddechu czuję, jakbym na piersiach miała kamień młyński, jedyne, co mogę zrobić, to zawołać jak uczniowie wtedy na łodzi: – Panie, ratuj mnie, bo ginę!

Widocznie nie mam jeszcze do końca uszu otwartych na słowa wsparcia, które dosłownie wylewają się z kart Biblii dla każdego, kto chodzi w ciemnościach i bez przebłysku światła. Aż trudno w to uwierzyć, ale nasz Ojciec tak już to urządził, że na każdy dzień roku daje mi jedną radę: Odwagi! Nie bój się! Nie lękaj się! To chyba najczęstsza porada Boga w Piśmie Świętym. Podobno pojawia się w nim, choć w różnych brzmieniach, aż trzysta sześćdziesiąt pięć razy!

Nie bój się. Zaufaj… Oprzyj się na Mnie. Ja będę z tobą. Nie opuszczę cię, ani nie porzucę. Będę z Tobą, dokądkolwiek pójdziesz. Pomogę ci we wszystkim.

I powoli zaczyna do mnie docierać. Sama jestem taka bezsilna. Potykam się co krok.

To Jego miłość jest najlepszym lekarstwem na mój lęk. To z Jego miłości, totalnej i bezwarunkowej, cała moja MOC.

W tekście wykorzystano fragmenty bestselerowej książki Moniki Górskiej "Zaufaj i puść", wydanej w 2023 r. przez Fabrykę Opowieści. (Śródtytuły pochodzą od redakcji).

Materiał prasowy